[cd, One Little Indian/Konkurrent]
In 2011 wordt er alweer een nieuwe groep uit de IJslandse geisers gespoten. Het gaat om het grensverleggende trio Samaris. De band bestaat uit Þórður Kári Steinþórsson (elektronica) en de dames Áslaug Rún Magnúsdóttir (klarinet) en Jófríður Ákadóttir (zang), waarbij de laatste ook bij Pascal Pinon te horen is. Met deze bijzondere combinatie van elektronica, zang en klarinet weten ze een veelal mysterieuze, licht onderkoelde sound te creëren die ergens eindigt tussen downtempo, dub, post-dubstep, IDM en triphop. Ze maken eerst de twee epees Hljóma Þú (2011) en Stofnar Falla (2012), alvorens ze in augustus 2013 met hun gelijknamige debuut aan komen zetten, waarop deze twee mini’s van bij elkaar 53 minuten gebundeld worden. Een droomdebuut waarop ze een sensationeel en vooral opvallend geluid laten horen. Ze hebben hierdoor ook nog eens landelijke prijzen (Kraumur Award, Musiktilraunir) in de wacht gesleept.
Dat ze nu alweer met hun tweede cd Silkidrangar komen is op zich niet verwonderlijk, gezien het feit dat de vorige muziek uit 2011 en 2012 stamt. De titel betekent overigens iets als “zijde rots”. Een rots is kil en hard, maar een zachte is ook aangenaam. Dat gevoel lijken ze ook met hun muziek over te willen brengen. Aan de ene kant vol met onderkoelde elektronica en ijl klarinetspel en hard met de stuwende beats, maar door de feeërieke zang en sfeervolle klanken ook warm. Ze boren zich met de elektronica door verschillende lagen permafrost vol grime, dubstep, triphop en downtempo, maar bewegen zich verder meer in ruimtelijke atmosferen. De IJslandse teksten zijn gebaseerd op vaderlandse poëzie uit de negentiende eeuw en geeft een extra glans aan de muziek. Het resultaat van dit alles is net zo indrukwekkend en pakkend als bevreemdend en afstandelijk. Dat weet de spanning er goed in te houden en zorgt dat je tot het einde aan je luidspreker gekluisterd zit. Deze spannende sound houdt op unieke wijze het midden tussen Björk, Ragnheiður Gröndal, Planningtorock, Fever Ray, The xx, Portishead en de excentrieke ijskoude, elektronische aanpak van Hector Zazou. Dat klinkt haast te mooi om waar te zijn, maar Samaris maakt het hier echt helemaal waar. Dromen zijn niet altijd bedrog. Een hypnotiserend en betoverend meesterwerk!
door Jan Willem Broek