[cd, Jagjaguwar/Konkurrent]
Sean Carey of voor de leuke woordspeling solo opererend als S. Carey is Bon Iver bandlid van het eerste uur. Eigenlijk is hij een afgestudeerd klassiek percussionist met een hang naar jazz, waarmee ik aan wil geven dat het in feite merkwaardig is om hem in een rockband aan te treffen. Tijd voor een soloplaat zou je zeggen. En inderdaad is die er nu, getiteld All We Grow. In tegenstelling tot de frontman Justin Vernon van Bon Iver hier geen verhalen over eenzaam en zelfkastijdend naar een wak staren in het bos en daar al navelstarend inspiratie opdoen, maar gewoon overduidelijk een talent dat zijn eigen werk ten gehore wil brengen. Er zijn zeker raakvlakken met Bon Iver, al is het alleen al de hoge, zachtaardige zang. Carey zoekt meer de singer-songwriterkant op waarbij invloeden uit de jazz, minimal music, neoklassiek, folk, rock, lichte experimenten en traditionele muziek een duidelijke rol spelen. Zijn veelal etherische zang, soms opgewaardeerd tot koorzang, gaat vergezeld van pianopartijen, akoestische en elektrische gitaren, innemende percussie, strijkers en andere geluiden. Het levert fragiele, melancholische muziek op met enkele scherpe randen die het midden houden tussen bands en artiesten als Soft Crest, Spokane, Rivulets, Mark Kozelek/Sun Kil Moon, Steve Reich, Nick Drake, Ben Christophers, Sam Amidon, Sufjan Stevens, Bill Evans en Talk Talk’s Mark Hollis. Het is al met al een zeer breekbaar, tijdloos en wonderschoon geheel geworden. Een cd om bij weg te dromen.
MP3’s:
In The Dirt
In The Stream
door Jan Willem Broek