[cd, Club AC30/Konkurrent]
Duran Duran Duran, Donna Summer, Wevie Stonder, Com Truise, Dread Zeppelin, Dandy Warhols, Joy Orbison, Harmonica Lewinsky, Slick Jagger, Joanna Gruesome, Someone Still Loves You Boris Yeltsin, The Ik Jan Cremers, REO Speeddealer, Boy Division, Boy Orbison en ga zo maar door. Andere artiesten, acteurs en andere bekende personen gebruiken in een bandnaam is van alle tijden.
Ringo Deathstarr past ook helemaal in dat rijtje. Deze Amerikaanse band wordt in 2005 opgericht door Elliott Frazier en brengt vooral 7”- en 12”-es uit, die uiteindelijk gebundeld worden op twee cd’s dan wel lp’s. Vorig jaar debuteert de groep met het uitstekende Colour Trip. Het recept van het viertal is dan inmiddels bekend: venijnige shoegazermuziek, noisepop en rock, waarbij het wemelt van de referenties. Maar het verschil met copy+paste bandjes is dat Ringo Deathstarr er een eigen draai aan geeft en ook zelf muzikaals iets te bieden heeft. Dat geldt ook zeker voor hun nieuwe album Mauve, waarop ze gereduceerd zijn tot Elliott Frazier (gitaar, zang), Alex Gehring (bas, zang) en nieuwkomer Daniel Coborn (drums). De cd opent fel, maar krijgt door de zalvende droomzang van Alex een minder stekelig karakter. Haar zang wordt regelmatig afgewisseld met die van Elliott. Na de openingstrack laten ze een steeds wisselend amalgaam horen van de eerder genoemde stijlen, waarbij de melancholisch getinte shoegaze toch wel de boventoon voert. Alleen is het de ene keer snothard, dan weer psychedelisch of juist dromerig. Je hoort geluiden die in de jaren 90 zo op labels als 4ad en Creation passen, zij het dat de muziek hier wel van hier en nu is en dat ze het geheel op eigen wijze aaneensmeden tot een eigen geluid. De eerste invloeden die in me opkomen zijn Curve, Lush, Slowdive, His Name Is Alive, Jesus And Mary Chain en de beginjaren van My Bloody Valentine. Daarnaast hoor je elementen terug van Velvet Underground, Sonic Youth, Wedding Present, School Of Seven Bells en met name in de hardste delen ook A Place To Bury Strangers. “Mauve” betekent in vele talen “zacht paars” al dan niet met geel vermengd. Zo stel ik me met mijn ogen dicht ook de kleur van hun muzikale deken voor die ze hier produceren, hetgeen ik ook bij My Bloody Valentine en Slowdive zo heb ervaren; licht psychedelisch, een harde kleur maar met een zacht randje. Hoe dan ook, wat Ringo Deathstarr hier brengt is uiterst gevarieerd, pakkend, verslavend en gewoonweg steengoed.
Luister Online bij Bandcamp:
Rip
door Jan Willem Broek