[cd, TV Records]
De naam van muzikant, producer en songwriter Richard Warren zal ondanks zijn staat van dienst niet direct een belletje doen rinkelen. Toch mag je hem haast een muziekveteraan in de Britse indie-scene noemen. In 1996 start hij in The Hybrids om na het uiteengaan in 1999 faam te verwerven met zijn experimentele synth-pop groep Echoboy. Maar hij duikt ook op in Soulsavers en Starsailor en speelt een belangrijke rol op het album Songs In A&E van Spiritualized. Hij richt nog even de band The Cold Light Of Day om uiteindelijk solo naar buiten te treden. Dat doet hij vorig jaar met zijn tijdloze Laments, uitgebracht op het bijzondere TV Records (Tenor Vossa) waar veelal de duistere kant van de rock belicht wordt. Hij heeft trouwens ooit geweigerd om bij Oasis te gaan spelen, wat in zijn voordeel spreekt; alhoewel niet iedereen het met mij eens zal zijn. Eenmaal solo blijkt Warren helemaal in zijn sas. Het debuut is een duistere kruisbestuiving van zestigerjaren folk, blues en psychedelica tot indie, madchester en noisepop. Op zijn nieuwe cd The Wayfarer gaat hij verder van het indiepad af en schurkt dichter tegen zijn voorbeelden uit het verleden aan. Zijn sterke songs zijn meer doorspekt van blues, drankliederen en zelfs de Spector-sound. Dat levert heerlijk nostalgische pracht op, die zich het best in de nacht in een rokerige kroeg laat beluisteren. Het zou mij niets verbazen als diezelfde kroeg ook door Mark Lanegan bezocht wordt. Je hoort intieme singer-songwritermuziek, blues-rock en zestigerjaren muziek. De muzikale invloeden lopen daarbij uiteen van The Gun Club, Alex Chilton, Johnny Cash, Mark Lanegan, Woody Guthrie en Nick Cave, gestoken in een David Lynch-achtige atmosfeer. De duistere kant van het bestaan wordt hier op schitterende wijze bezongen door Richard Warren. Onthoud die naam!
MP3:
The Lonesome Singer In The Apocalypse Band
door Jan Willem Broek