[cd, Digitalis/Boomkat]
Als je de cd Assimilating The Shadow van Ricardo Donoso start, krijg je in de opener door de stemmen en de duistere sfeer lijkt het even of je een Godspeed You! Black Emperor plaat op hebt gezet. Niets is minder waar en als je deze artiest nog kent van zijn vorige album Progress Chance (2011), weet je dat hij in een heel andere hoek opereert. Maar niets is gewoon of vanzelfsprekend bij Donoso. De in Brazilië geboren artiest, nu wonend in de VS, start zijn muzikale carrière als jazzdrummer. In de experimentele scene van Boston richt hij het Semata label op en maakt deel uit van de avant-metalband Ehnarfe en experimenteert met van alles en nog wat. Maar dan komt plots het besef dat hij zich liever wil gaan richten op techno en specifiek de Goa en Scandinavische trance. Op het eerder genoemde debuut brengt hij muziek die je niet kunt koppelen aan tijd of locatie. Hij brengt een biologerend, dromerig retro-futuristisch geluid dat ambient, psychedelica en vintage synthesizermuziek in zich verenigd. Ook leunt het op elektronische wijze tegen de krautrock aan. De associaties lopen daarbij uiteen van Jean-Michel Jarre en Kreidler tot Leyland Kirby en Tangerine Dream. Nu is er zijn tweede cd, die filmisch opent maar daarna ook gewoon weer de vertrouwde elektronische kant opgaat. Hij brengt bijna naakte beats en omhult die van een flinterdun atmosferisch laagje. Dat zorgt er telkens voor dat hij een heel bijzonder geluid aan de dag weet te leggen; steeds legt hij een nieuw, uniek filter over zijn toch al fraaie elektronische ritmes en creaties. De muziek spreekt tot de verbeelding en lijkt te meanderen door een eigen geschapen universum. Oude en nieuwe geluiden smelten samen tot een geheel nieuwe realiteit. De sfeer is nachtelijk, zo tegen zonsopgang als je al de hele nacht hebt doorgehaald met de slaap in de ogen, terwijl je overspoeld bent door de emoties en vele gedachten. Bevreemdend en vertrouwd tegelijkertijd. Donoso weet als geen ander een bijzondere sfeer neer te zetten met elektronica, die eigenlijk gewoon hartstikke menselijk zijn. Naast de eerdere invloeden moet je ook denken aan Beaumont Hannant, Bee Mask, Speedy J, Pete Swanson, Cluster en Biosphere, al schampt zijn transcederende muziek slechts langs alle associaties. Alles is nog eens uitstekend opgenomen door klasbak James Plotkin. Ook op zijn tweede album weet Ricardo Donoso op fragiele wijze en bijna 70 minuten lang een verpletterende indruk te maken.
door Jan Willem Broek