[cd, Album Label/Konkurrent]
Gezien zijn uiterlijk denk ik dat de Deen Patrick Rasmussen best wel eens Oosterse invloeden in zich kan hebben. Maar laat ik uiterlijkheden niet zo interessant vinden als de inhoud. Hij verhuist in 1999 naar Berlijn en komt al snel als Raz Ohara met twee albums op het dan in zwang zijnde Kitty-Yo label. Zijn muziek houdt het midden tussen dub, synthpop en experimentele muziek. Dan gaan er vele jaren overheen eer hij samen met Oliver Doerell (Dictaphone, Swod) opduikt in Raz Ohara And The Odd Orchestra. Hiermee verkent hij de snijvlakken van de downtempo, deep house, folk rock en lounge muziek.
Uiteindelijk keert hij solo weer terug als Raz Ohara met de nieuwe cd Moksha, een term die in het algemeen verwijst naar de bevrijding uit de cyclus van dood en reïncarnatie. In de yogafilosofie wordt het gezien als de transcendentie van het fenomenale zijn, voorbij het bewustzijn van tijd, ruimte en karma. Broek! Wakker worden! Oja de muziek! Welnu, deze heeft zeker wel een transcederend karakter. Raz Ohara brengt namelijk een mysterieuze vorm van dubstep, waarin hij de muziek met horten en stoten en met veel stiltes voort laat schrijden. Door deze bevreemdende aanpak weet hij een surrealistisch geheel te scheppen met zowel elektronische als akoestische geluiden, dat als het je eenmaal gegrepen heeft weet te hypnotiseren. Tussendoor mengt hij er ook elementen van reggae, dub, trip hop, r&b, soul en folk doorheen. Een soort elektro-akoestische muziek in een dubstep universum. Daarbij gooit hij zowel hoge zang als spoken word in de strijd, waarmee hij een mix van muziek en poëzie dan wel hoorspel weet neer te zetten. Uiteindelijk kom je op een bezwerende hybride van Antony And The Johnsons, James Blake, The Weeknd, Prince en Tricky uit. De fragmentarische muziek is tot de verbeelding sprekend en vormt als je erin zit vanzelf een geweldig geheel. Een heel bijzonder en pakkend album.
door Jan Willem Broek