Kurt Vile and the Violaters & Thurston Moore, The Great American Music Hall, 26 juli, San Francisco.
Kurt Vile lijkt een beetje op Neil van The Young Ones. Lang haar, schuchter, hippie. Als ik aanschuif bij de rij bezoekers die om zeven uur 's avonds al een plekje voor het podium willen reserveren, komt Vile net naar buiten lopen met een paar dvd's van Twin Peaks onder zijn arm. Hij checkt zijn telefoon, en glipt weer naar binnen. Daarvoor moet hij langs de bezoekers, die hem nauwelijks opmerken. Voor me staat een tienermeisje met geblondeerd haar dat nerveus begint te praten als ze Vile ziet. 'That's him!'. Ze wacht op een vriend, een 'massive Sonic Youth fan', vertelt ze me. Stoer vertel ik dat ik Sonic Youth gezien heb met Jim O'Rourke. Dat maakt indruk. Zelf heeft ze Sonic Youth nog niet gezien. Ze komt dan ook voor Thurston Moore vanavond.
Vile en Moore zijn geen vreemde combinatie. Waar Vile een jong talent is, is Moore een oudgediende (maar geen 'has-been'). Vile speelt gitaar in de stijl van John Fahey, maar verpakt deze in popliedjes met een kop en staart. Dromerige muziek, maar niet saai. Soms boos, dan weer melodieus. Met 'Demolished Thoughts' heeft Moore voor het eerst een folkplaat gemaakt die los van Sonic Youth kan staan, vooral omdat er geen elektrische instrumenten aan te pas komen. Maar nog beter komt de folkkant van Moore aan bod op een lp die binnen wordt verkocht, met de titel 'Solo Acoustic Volume Five: 12-string Meditations for Jack Rose'. Moore speelt hierop echt solo, op z'n John Fahey's met een scheut Derek Bailey. Een aantal nummers zijn vernoemd naar Belgische speciaalbieren.
Eenmaal binnen blijkt The Great American Music Hall een soort knusse versie van De Melkweg te zijn, met fresco's en sfeerverlichting die ook werkelijk sfeerverhogend is. De zaal was vroeger een podium voor 'burlesque dancing' en die indruk maakt het nog steeds, niet in de laatste plaats door oogverblindend mooie vrouwelijke bediening. Ik vrees dat je fotomodel moet zijn om hier aangenomen te worden. In afwachting van het optreden bestel ik een Mexicaanse koffie, en nog één omdat het vakantie is. Naast me staat een groepje mensen, waaronder de harpiste van de band van Thurston Moore. Haar vriend schept op over het feit dat hij in de kleedkamer mag komen, en het hele concert backstage mag. 'So you're inner circle?' vraagt een meisje hem, duidelijk jaloers.
Voor het podium staat het tienermeisje, alleen met haar mobieltje. “Waar blijft die jongen toch?” Zie je haar denken. De mooiste plek van de zaal (schuin voor de zangmicrofoon) is bezet door een Indisch meisje, vergezeld door een vriendin. De hele avond zal ze met grote ogen elke beweging in zich opnemen vlak voor haar, van zowel Vile als Moore, en tussendoor plaatjes schieten met haar fotocamera, tot aan de effectapparatuur aan toe. Links van haar staat een blonde jongen van nauwelijks 14 jaar met een Sonic Youth t-shirt, met daarop de hoes van 'Goo'. Toen die lp uitkwam moest hij nog geboren worden. Sonic Youth indeed. Er is er nog geen noot gespeeld, maar zijn avond kan nu al niet meer stuk. In zijn hand heeft hij een notitieblok en een grote viltstift. Dan glipt Kurt Vile met vrouw en kind naar buiten, en daarvoor moet hij dwars door de zaal. Omdat het zo aardedonker is in de zaal, besluit ik hetzelfde te doen voor ik in slaap val. Vile is al nergens meer te bekennen, dus loop ik de straat uit. De concertzaal ligt in het Tenderloin district van San Francisco, niet de beste buurt. Op de hoek van de straat ligt het Mitchell Brothers O'Farrell Theatre, een beruchte stripclub. Op de zijmuur staat een prachtige muurschildering met vissen.
Eenmaal weer binnen blijkt de gitarist van band van Thurston Moore begonnen aan een solo-optreden. Zijn hoge stemgeluid is niet erg mooi en alle nummers lijken op die van Neil Young. Ik weet niet hoe snel ik me uit de voeten moet maken, maar iedereen op de eerste rij blijft dapper zijn dan wel haar plek verdedigen. Respect. De zaal begint vol te lopen en eindelijk is daar dan Kurt Vile met zijn Violators. In blogland gonsde de naam van Vile al een paar jaar, maar bij de laatste twee langspelers op Matador kwam er schot in de carrière van Vile, en terecht. Vile is het type singer-songwriter waar zelfs verstokte Dylan-fans enthousiast van worden (ook wel het Bert van de Kamp-effect genoemd). Dat komt, vermoed ik, omdat Vile iets nonchalants over zich heeft, maar weigert cynisch te zijn. Het woord 'aura' probeer ik te vermijden. Toevallig heet zijn laatste cd 'Smoke Ring for My Halo', en de manier waarop Vile het woord 'halo' zingt, vat zijn hele persoonlijkheid samen. En dan is er nog de slaperige manier van zingen, die aan Lucinda Williams doet denken, maar ook aan J. Mascis (met wie hij op het podium stond). Zelf verstopt Vile zich achter een flinke haarbos, zodat de linkerzijde van de zaal zijn gezicht niet kan zien als hij zingt ('Tonight we get the mysterious part of Kurt Vile' merkt een jongen naast me grappend op). Hij praat tegen het publiek terwijl hij zijn gitaar stemt, en kijkt daarbij naar de grond. Nummers worden niet aangekondigd. Toch klinkt het 'Thank you so much San Francisco' wel degelijk gemeend uit zijn mond.
Dan de muziek: een serie nummers van de twee Matador-lp's, onbekend werk en een Bruce Springsteen-cover ('Downbound Train'). In totaal maar liefst drie gitaristen, een drummer die vooral maat houdt en werkelijk niets doet om indruk te maken op het publiek. De gitaristen zorgen vooral voor een gigantische hoop herrie die af en toe wat erg eenvormig aandoet, wat de nummers niet ten goede komt. Uitzondering vormt 'Jesus Fever', dat al aan het begin van het optreden wordt gespeeld. Op cd een lo-fi liedje dat lijkt opgenomen op een slaapkamer, maar live zoveel beter. Een beter nummer heb ik dit jaar nog niet gehoord. Maar de momenten van de avond zijn die waarop Vile alleen met een akoestische gitaar liedjes speelt. 'In My Time' , 'On Tour', 'Ghost Town' en afsluiter 'Peeping Tomboy' doen verlangen naar meer. Het zijn rustpunten in de tornado die zijn band is. Maar Vile komt niet meer terug.
Waar Vile nog een hoop heeft te leren wat betreft podiumpresentatie, is Thurston Moore juist heel ontspannen. Dat kan ook liggen aan de marihuanageuren die overal zijn te ruiken in de zaal (sinds softdrugs op doktersvoorschrift is te krijgen is er in Californië een gigantische industrie ontstaan waar het spul kan worden verkregen). De verschijning van Moore is nog altijd imposant: boomlang, slank en hoewel reeds boven de 50 kan Moore voor minstens de helft van dat aantal jaren door wat betreft zijn uiterlijk. De sfeer is relaxed, iedereen is blij Moore te zien. Naast het podium staat het echtpaar Vile nieuwsgierig toe te kijken. Daar zit ook Kim Gordon. Ze praat de hele avond met de groep backstage-gasten, maar wendt haar ogen nauwelijks af van het podium, dat wil zeggen Moore. Ontspannen praat Moore praat uitgebreid tegen dan wel met de zaal over Westcoast punk, de laatste cd van Beyoncé, de solo-cd van Eddie Vedder en meer, tot hij zelf de draad van het gesprek kwijtraakt. Ook draagt hij een gedicht voor, maakt grapjes en iedereen eet uit zijn hand. Maar dat gepraat haalt de vaart uit een optreden dat sowieso al niet echt wil beklijven. De folk-nummers van Moore voegen niet veel toe aan het grote oeuvre met Sonic Youth, en bovendien eindigen veel nummers in gitaarclimaxen waarmee ook Sonic Youth groot is geworden. Met 'Benediction', het hoogtepunt van de cd 'Demolished Thoughts' wordt op de valreep nog één en ander rechtgezet. Maar het zijn het slotnummer 'Psychic Hearts' en toegift 'Queen Bee and Her Pals' die het optreden de vaart geven waar het daarvoor aan ontbrak. Iemand die daar waarschijnlijk heel anders over denkt is de jongen met het Goo-shirt, die niet alleen een handtekening krijgt, maar ook het A4-tje met de setlist, die hij trots aan zijn ouders laat zien (zijn moeder lijkt verdacht veel op Kim Gordon).
Na het laatste nummer is binnen mum van tijd de zal leeg. Het tienermeisje is er nog. Als ik naar haar toeloop komt er iemand van de security met een gesigneerde lp van 'Sister' naar haar toegerend. Ze inspecteert waar de handtekening staat. Die staat over de naaktfoto op de achterzijde, gemaakt door Richard Kern. 'Good!' constateert ze tevreden. 'That way he can read it'. De lp is voor de mysterieuze vriend 'who couldn't make it tonight', vertelt ze. En dan is het tijd om echt naar huis te gaan. Ook de volgende generatie Sonic Youth moet (vroeg) naar bed.
EvR
Comments
comments
