Pluramon – The Monstrous Surplus
[cd, Karaoke Kalk/Konkurrent]
De Duitse muzikant Marcus Schmickler volg ik al meer dan 10 jaar. Zijn muziek bedoel ik dan uiteraard. En zo langzamerhand kom ik tot de conclusie dat hij echt niet te categoriseren valt, behalve dat een stempel ‘geniaal verrassend’ niet zou misstaan. Om een schets te geven. Hij maakt eerst onderdeel uit van het industriële Kontakta en de wereldse experimentele formatie Pol. Solo, zowel onder zijn eigen naam (Onea Gako, Param, Demos) als met aliassen Sator Rotas en Wabi Sabi, ontpopt hij zich als een experimentele elektronicaspecialist, maar ook als maker van techno, klassieke en improvisatorische muziek. Hij werkt dan onder meer met Thomas Lehn, Keith Rowe en Hayden Chisholm. Hij heeft ook studioruimtes gedeeld met Tape, Matmos en Jagga Jazzist en maakt deel uit van het experimentele elektronische gezelschap MIMEO. Last but not least is hij al jaren bandleider van de groep Pluramon. Het werk dat hij hiermee maakt loopt uiteraard ook uiteen van minimal, krautrock en experimentele muziek tot postrock, pop, shoegazer en elektronische muziek. Voormalige gasten zijn onder meer Jaki Liebezeit (Can), Jan Werner (Lithops, Mouse On Mars, Microstoria), Kevin Drumm, Felix Kubin en Keith Rowe. Op de vorige cd Dreams Top Rock uit 2003 werkt hij voor het eerst samen met de gevierde zangeres Julee Cruise. Dat levert een in “Twin Peaks”-sferen gehulde postrock plaat op, waar menig dromer van zal smullen. Maar Marcus Schmickler zou Marcus Schmickler niet zijn als hij op zijn volgende cd The Monstrous Surplus nog verrassender uit de hoek komt. Hij heeft een batterij aan zuchtmeisjes en -dames weten te strikken voor de zang. Naast wederom Julee Cruise zijn dat de actrice Julia Hummer en de kunstenares/schrijfster Jutta Koether. Uit hun engelachtige kelen komen kant-en-klare dromen die zich zwoel onder je huid nestelen. Marcus zorgt daarbij voor passend dromerige muziek, die genres als pop, postrock, shoegazermuziek, wave en noise boterzacht doorklieft. Hiermee bestrijkt hij met zijn muziek de periode van jaren tachtig tot nu en verder. Hierdoor is het vertrouwd genieten, terwijl het geboden materiaal soms voorloopt. Liefhebers van Slowdive, M83, My Bloody Valentine, Múm, Cocteau Twins, Mus, Donna Regina, The Sundays en David Lynch kunnen hier hun hart ophalen. Door de gedroomde zwoele pracht bouwt Schmickler voldoende verontrustende schizofrene gitaarlagen, waardoor het ook nog eens spannend blijft tot het eind. Het merendeel is gewoonweg wonderschoon en weet je langs een gruizig pad te raken tot in het diepst van je ziel. Marcus Schmickler heeft niet eerder de popmuziek zo dicht genaderd als op deze cd, maar dat doet hij dan ook op onnavolgbare wijze!
Luister Online:
The Monstrous Surplus (klik op de albumhoes)
door Jan Willem Broek