[2cd, Rocket Girl/Konkurrent]
Ik ben groot fan van het 4ad-label en met name uit het tijdperk 1980-1998; ofwel de tijd dat Ivo Watts-Russell aan het roer staat. Een grote sensatie is het toch wel als onze landgenoten Clan Of Xymox daar de twee albums Clan Of Xymox (1985) en Medusa (1986) vol heerlijk mysterieuze darkwave uit mogen brengen. Hoewel de groep op de eerste, doch geweldige demo Subsequent Pleasures uit 1983 nog Xymox heet en deze naam van 1987-1997 weer gebruikt, om daarna als Clan Of Xymox weder te keren. Naast kopman Ronny Moorings, die nog altijd sterk doorgaat, is het onder meer ook elektronicaspecialist Pieter Nooten die er deel van uitmaakt. Hij doet op de genoemde albums nog mee en tevens op de prachtalbums Twist Of Shadows (1989) en Phoenix (1991). Daarna gaat hij zijn eigen weg, die buiten de geijkte paden om vooral bestaat uit fraaie ambient. Samen met Michael Brook brengt hij daarvoor al in 1987 het sublieme Sleeps With The Fishes, tevens op 4ad. Voor mij nog steeds een monumentaal en toonaangevend album vol abstracte, etherische en bovenal diepgravende ambient. Verder schrijft hij ook nog een compositie voor het album Blood van This Mortal Coil. Hij werkt erna nog regelmatig samen met het andere ex-Clan Of Xymox lid Anka Wolbert, die er het eigen I-Rain label op na houdt, en geeft acte de présence op albums van Stoa en Waves On Canvas. Ik ben Pieter Nooten deels uit het oog verloren nadat hij zich in de jaren 90 op de projecten Cyberia, First Contact en Fingerprince heeft gericht. Jammer voor mij, want vanaf 2002 brengt hij onder zijn eigen naam weer muziek uit, waarvan de eerste twee Arctic (2002) en Ourspace (2006) niet meer verkrijgbaar zijn. Here Is Why (2010) en Surround Us (2012) alsmede de mooie verzamelaar Collected (2008) zijn nog wel beschikbaar; hier ben ik ook weer aangehaakt. Op zijn latere solowerken werkt Pieter (laptop, keyboards, zang) regelmatig samen met cellist Lucas Stam, soms met zangeres Yvette Winkler en live tevens met videokunstenares Miryam Chachmany.
Dit gegraaf in het verleden is allemaal naar aanleiding van de nieuwe dubbel cd Haven, waarop Pieter Nooten een geluid presenteert dat zowel zijn nieuwe muzikale richtingen als het mooiste van zijn oudere werken combineert. De “haven” als vertrouwde en veilige thuisbasis, maar ook als vertrekpunt naar nieuwe, onbekende en onzekere bestemmingen. Het is de derde die hij heeft gecomponeerd met de MacBook Pro. Ditmaal geen zang, beats en cello, maar eigenzinnige creaties die zich ergens op het mistige kruispunt bevinden van ambient, neoklassiek en puur elektronische muziek. Daarmee doet hij zich hier bepaald niet te kort, want hij weet je met zijn muziek bijna 2 uur lang aan de grond te nagelen, in de houdgreep te nemen, te omarmen en intens te roeren. Dit komt met name door het intieme, warme en persoonlijke karakter van de muziek. Het zit vol subtiele dramatiek, waarbij hij nergens verzandt in pathetiek maar je enkel diep weet te raken. De melancholische, verstilde muziek weet als een sluipschutter je ineens te grijpen om vervolgens niet meer los te laten. Pure schoonheid uitgegoten in tot de verbeelding sprekende en tevens confronterende muziek. Op momenten dat je denkt dat het niet nog meer droefgeestig kan worden, wordt het dat toch. Datzelfde geldt voor de pracht, die steeds in overtreffende trap je weet te verrassen en overrompelen. Hij brengt in feite het mysterieuze van This Mortal Coil, de bloedstollende neoklassiek van Deaf Center en Richard Skelton, de rustieke momenten van Clan Of Xymox, de isolationistische ambient van Vidna Obmana, de pianoriedels van Nils Frahm en Harold Budd en de gitaarambient van Michael Brook. Een plaat van nu met behoud van al het goede uit het verleden, wat wil je nog meer? Dat levert een intens en onaards mooi geheel op, waar je als melancholicus gewoonweg niet omheen kunt en wilt. Grandioos! Een serieuze kandidaat voor de jaarlijstjes.
door Jan Willem Broek