[cd, On The Camper/ Africantape/Sonic Rendezvous/Five Roses]
Als je op de platgetreden paden van de rock dezer dagen nog een behoorlijk verrassend geluid aan de dag weet te leggen, dan ben je goed bezig. Als dat geluid ook nog eens bijzonder lekker in het gehoor ligt, dan is een sensatie aanstaande. Als er dan vervolgens geen peil op de band trekken valt, dan heb je vermoedelijk de Zwitsers Canadese band Peter Kernel te pakken. De band bestaat uit de kernleden Aris Bassetti (gitaar, zang/ designer) en Barbara Lehnhoff (bas, zang/ filmmaker), respectievelijk afkomstig uit Zwitserland en Canada. Ze laten zich leiden door beelden en soms verhalen, waaruit dan bepaalde muziek voortvloeit. In 2005 hebben ze de band ook in leven geroepen om een soundtrack te maken bij een film van Barbara. Maar ze debuteren pas echt in 2008 met het geweldige rockalbum How To Perform A Funeral, vol opzwepende, sensationele en duistere noise en rock met sterke zang. Zelf noemen ze dat het liefst en niet geheel ten onrechte “art-punk”. Hierna volgt een daar in het verlengde van liggende ep The Ticket in 2009. Eerder dit jaar komen ze ineens weer met de 12” Il Pomeriggio Non Si Sa Mai Bene Cosa Fare (we weten nooit wat we in de avond moeten doen). Dit is een experimenteel tussendoortje van twee lange tracks van 19 en 19,5 minuut, die ze zelf als een audiovisuele ervaring beschrijven. Het brengt zoals ze zelf zeggen improvisaties, de relatie tussen mens en natuur, verbeelding, Canada, de avond, Gregor Samsa, Cosmetic, Francesca Lago, The Lonesome Southern Comfort Company, Gionata, Yuri en Zeno Gabaglio samen. Dat vertaalt zich naar avontuurlijke hybriden van tot de verbeelding sprekende experimenten, rock, improvisaties en prettig gestoorde elementen. Nu komen ze met hun tweede cd White Death Black Heart op de proppen, uitgegeven door de twee hotte gitaarlabels On The Camper (Francesca Lago, Kovlo, Lonesome Southern Comfort Company) en Africantape (Aucan, Big’n, Oxes, Honey For Petzi, Shipping News). Samen met drummer Ema Matis brengen ze nu hun door een liefdesverhaal geïnspireerde muziek, die naar eigen zeggen een op intieme, primitieve en sexy manier geïnterpreteerde vorm van popmuziek is geworden. Maar vergeet vooral wat ze zeggen, want de muziek spreekt voor zich. De cd opent met een lekker lome rap van Barbara, plus dissonante gitaarmuziek, lekker pompende bas- en drumpartijen en schreeuwerige tweede stem. De toon is gezet. In eerste instantie klinken ze meteen als een gedroomde combinatie van Sonic Youth en de Pixies. Naast de muzikale overeenkomst weet ook Peter Kernel speelsheid en serieuze muziek prima te combineren. Aris en Barbara wisselen de leadzang goed af. Naast de noise en harde popmuziek, presenteren ze hier ook emo, mathcore, harcore, post-punk, new wave, post-rock en heel af en toe ook weer de experimenten van hun 12” (in “Tide’s High” en “There’s Nothing Left To Laugh About” bijvoorbeeld). Ondanks de eenvoudige line-up is de uitwerking groots. Zeer gevarieerd gitaar- en basspel, meerstemmige catchy zang en geschreeuw en heerlijke drumpartijen zijn gewoon genoeg om te kunnen overtuigen en regelmatig te overdonderen. Daarmee tonen ze andermaal aan over ontzettend goede ideeën te beschikken. Denk naast de genoemde referenties ook nog aan Blonde Redhead, Tapes ‘N’ Tapes, Deerhoof, Kovlo en Babes In Toyland. Van moddervet en snoeihard tot subtiel en tot de verbeelding sprekend, maar eigenlijk altijd van een bij de lurven grijpende schoonheid en klasse; adembenemend, broeierig en vol adrenaline. Luister maar eens naar het zinderende “The Peaceful” en je weet genoeg. En zo staat dit album vol met dit soort schitterende songs. Ik krijg er vooral dezelfde opwinding bij toen ik voor het eerst de Pixies en Sonic Youth heb gehoord. Een sensationeel tweede album kan je gerust stellen!
Luister Online bij Bandcamp:
White Death Black Heart (album)
door Jan Willem Broek