[cd, History Always Favours The Winners/Boomkat]
Een wonderlijke artiest die ik nu toch ook al behoorlijk lang volg is de immer eigenzinnige en mysterieuze (James) Leyland Kirby. Hij runt tot 2008 het met niets te vergelijken V/Vm Test Records, waarmee hij de sympathie opwekt van vele collega muzikanten. Collegae want hij en vult zijn eigen label grotendeels zelf met zijn aliassen Billy Ray Cyrix, Bored In Columbia, Butcher Claus, Butcher Claws, The Caretaker, CV[ev], Dr. Fred, The Edgeley Musher, Leon And Hits, MC V/Vm, Notorious P.I.G., The, Pole, The Stranger, V/Vm, V/Vm Allstar Marching Band, V/Vm And The Hog Chorus, V/Vm With Garry’s Glitter en vvMike Read. Zijn ongebreidelde productiedrift levert toch vele kwalitatief hoogwaardige releases op. Eén van de projecten die ik op handen draag is The Caretaker, waarmee hij na 3 cd’s ineens in 2006 met zijn overdonderende magnum opus Theoratically Pure Anterograde Amnesia komt, een box van maar liefst 6 cd’s plus nog een download album. Het luidt zijn omslag naar meer ambientachtige muziek in, hoewel hij daar altijd al tegenaan schurkt. In 2008 en dit jaar verschijnen er van The Caretaker nog albums, die toch weer meer terug grijpen naar ouder werk. De echte ambient bewaart hij nu voor zichzelf, dat wil zeggen hetgeen hij onder zijn eigen naam uitbrengt. Dat begint in 2009 met alweer een indrukwekkende box Sadly The Future Is No Longer What It Was, waarin “slechts” 3 cd’s. Hierop vind je pure en haast onaardse muzikale poëzie gegoten in ambient, neoklassiek, minimal, glitch, drones en spookachtige, instrumentale tracks. Nu keert hij terug met Eager To Tear Apart The Stars, wederom geproduceerd onder zijn eigen naam. Ondertussen is hij ook druk met zijn 12”-serie Intrigue & Stuff, maar dat is weer een verhaal apart. Zijn nieuwe cd gaat eigenlijk gewoon verder waar hij met zijn drieluik is geëindigd. Nog steeds brengt hij ambient die je lijkt mee te voeren naar gitzwarte plekken in ons heelal. Hij heeft de muziek alleen voorzien van meer details, waardoor er een voller geluid uit rolt. Dat zijn naast de wederom welig tierende glitches ook oude synthesizers, klokkenspel, piano en allerhande geluiden. Daarmee creëert hij een soort symfonieën, die verder vooral uit menselijke klanken te lijken zijn opgebouwd, die de ene keer warm en op andere momenten dreigend of kil uit de hoek komen. Maar wat echt een rode draad door de muziek is, zijn de ontzettend droefgeestige en desolate geluiden. Kirby lijkt pure emoties te hebben omgesmolten tot aangrijpende ambient. De muziek doet denken aan een sentimentele kruisbestuiving van Hans-Joachim Roedelius, Stars Of The Lid, Library Tapes, Harold Budd, Celer en Fennesz. Ondanks het melancholische aspect is de muziek wel licht van karakter, waardoor deze daarom nooit zwaar op de maag ligt. Het is weer een uniek en wonderschoon album geworden van deze klasbak.
Luister Online bij Bandcamp:
Eager To Tear Apart The Stars (album)
door Jan Willem Broek