door Jan Willem Broek
Palinckx – Tight Spots
[cd, Vonk/Konkurrent]
Afscheid nemen doet altijd pijn, zeker als het gaat om dierbaren. Zo voelt het ook bij de excentrieke Nederlandse band Palinckx. Hun muziek en dikwijls afspiegeling van de muziek is niet te vergelijken met welke band dan ook. Hun methode om van delen bestaande en delen nieuwe muziek hun originele Frankensteins te creëren is uniek. Meestal met een vette knipoog naar de jaren zeventig. Live zijn ze een genot om naar te kijken en natuurlijk te luisteren. De groep rond velen draagt de naam van de gebroeders Jacq en Bert Palinckx. Ze beginnen als jazzcombo en groeien uit tot avant-gardistische muziekchirurgen, om vervolgens te eindigen met ongebonden liedjes. Te eindigen, want na bijna 25 jaar stopt Palinckx. Alan Purves (drums, percussie, zang), Jacq Palinckx (gitaren), Bert Palinckx (contrabas, bas), DJ DNA (draaitafels, moog, trombone) en Han Buhrs III (zang, lapmarimba, harmonica, elektronica) vertonen op de cd Tight Spots voor de laatste maal hun kunsten. Het muzikaal citeren beperkt zich niet alleen tot de muziek, aan de binnenkant van de cd-hoes vind je een plaatje van een Jacq Ross schilderij. Dat behoeft denk ik geen uitleg. De muziek is een verrassende en vooral verfrissende mix van jazz, jaren zeventig rock, krautrock, avant-garde, sample- en DJ-kunsten, psychedelische muziek en pop. Van de meeste muziek weten ze dan pakkende liedjes te maken, die zich vrij bewegen tussen alle genres, afgewisseld met uiterst intrigerende experimenten. De karakteristieke, ongepolijste zang van Han Buhrs sluist je op aangename wijze door het muzikale doolhof. Na 11 geweldige nummers is het dan afgelopen. Ze laten een gapend gat achter in de Nederlandse muziek. En dat is niet alleen mijn mond die open staat. Een mooie afsluiter op een toch al indrukwekkende erfenis.
door Jan Willem Broek