[cd, Sonic Pieces]
Otto A. Totland, voluit Otto Andreas Totland, is bepaald geen vreemde meer in muziekland. Hij begint solo als Supine begin deze eeuw, om vervolgens met onder meer Erik K. Skodvin (Miasmah labelbaas) in het Miasmah Quartet te spelen. De twee genoemde artiesten, tevens oude schoolvrienden, gaan hierna al snel verder in het geweldige neoklassieke Deaf Center en brengen gezamenlijk ook een split 7” onder hun eigen namen uit. Vervolgens gaan ze tussendoor ook ieder hun eigen dingen doen. Skodvin heeft het druk met zijn Miasmah label en brengt onder zijn eigen naam en als Svarte Greiner en in B/B/S/ ook de nodige releases uit. Totland houdt er een schitterend droefgeestige neoklassieke ambientproject Nest op na met Serein labeleigenaar Huw Roberts (Opiate, Guruyu).
Nu laat deze meester van de melancholie zijn feitelijke solodebuut Pinô het licht zien op het fantastische en bovenal eigenzinnige Duitse Sonic Pieces label uit. Hij brengt hierop maar liefst 18 composities met een totale lengte van ruim 42 minuten ten gehore. De muziek bestaat hoofdzakelijk uit isolationistische en uiterst melancholische pianostukken, die op fraaie en subtiele wijze gelardeerd worden met omgevingsgeluiden, prettige ruis en veldopnames. Nils Frahm heeft (weer eens) achter de knoppen gezeten en is misschien ook wel de grootste referentie. Toch weet Totland met zijn pianowerk ook een haast ambientachtige en aan Deaf Center refererende desolate sound te produceren, die tevens de droefgeestige en experimentele ambiance van LibraryTapes in zich verenigt. De ijle pianoklanken scheppen een bijzondere, nachtelijke sfeer en weten je als luisteraar volledig in te pakken. De muziek vormt een akoestische vorm van ambient, die zich weet te onderscheiden van veel genregenoten. Het is een heerlijk contemplatief werk geworden, waarin je op tot de verbeelding sprekende wijze van veel bijzondere schoonheid kunt genieten.
door Jan Willem Broek