[lp, Subroutine/Clear Spot]
Op een oude fiets moet je het leren. Ja dat zeggen ze dan, al begin je toch vaak op een nieuwe. Nu moet ik in mijn Amsterdam tijd gewoon doorleren op een oude fiets. Je zou gek zijn om er een nieuwe aan te schaffen. Maar na die periode als ik dan eenmaal een nieuwe koop, dan voelt dat goed. Niets mooier dan een nieuwe fiets. Ehm bruggetje? Oja, ik kom ook vaak in Frankrijk. Enfin, aan tafel! Over naar het Helmondse Nouveau Vélo, dat al jaren geldt als opkomend talent met hun pakkende mix van shoegaze, surf, indiepop, alternatieve rock en new wave. Eigenlijk zijn ze dat stadium na hun drie goed ontvangen mini’s Courgette (2010), Moestuin (2011) en Daze (2013) toch wel ontgroeid. De kinderfiets van weleer is een grote stoere mannenfiets geworden.
Dat bezegelen ze nu met de lp, die dan gewoon Nouveau Vélo heet; een goede plaat behoeft immers geen naam. Uiteraard verschijnt deze weer bij het klasse label Subroutine. Het kwartet, dat gevormd wordt door Rolf Hupkes (zang, gitaar), Bart Haverkort (bas), Twan Welten (drums) en Niek Leenders (gitaar, effecten), presenteert hier 10 nieuwe songs waarbij ze het fietsstuur stevig in handen hebben. Er wordt minder gewiebeld dan vroeger, ook zonder zijwieltjes, maar dat is natuurlijk de ervaring. De songs steken strakker in elkaar en leunen meer dan voorheen op de alternatieve rock, postpunk en new wave, al behouden ze op hun bagagedrager wel die sprankelende speelsheid van voorheen. Hierdoor wordt de toegenomen, prettige melancholie in de muziek ook nooit iets neerslachtigs maar zorgt het enkel voor een diepere luisterervaring. Bovendien bezitten ze over een gezonde dosis humor. De muziek bestempelen ze namelijk wel als “healing pop”, maar daarbij laten ze zich ook beïnvloeden door dingen die je kunt kopen met een bonuskaart, oude vakantiefoto's van onbekenden, verlaten hutten in het bos, liters spiritus en de oude Grieken. Kortom, niet teveel aantrekken van stempels die je opgeplakt krijgt. Nee laat dat maar aan mij over. De groep beweegt zich door de verschuiving van hun muzikale spectrum nu namelijk in het vaarwater van Low, Wildbirds & Peacedrums, Joy Division, Iceage, The Jesus And Mary Chain, The Feelies en Interpol. En dat fietst er wel in, al brengen ze dat alles zeker niet lichtvoetig. Hoewel er geen zwakke schakel te vinden is in hun goed geoliede fietsketting, vormt een nummer als “Wander” één van de sterkste. De slottrack “1994” waar je een krautrockachtige motorik te horen krijgt is anders dan de rest en belooft wellicht nog wat voor de nabije toekomst? Hoe dan ook zijn trappen ze met dit volwaardige debuut op ijzersterke wijze af en zijn ze goed op weg.
door Jan Willem Broek