[2cdep, Kscope/Bertus]
Kscope staat erom bekend allerlei interessante bands in het post- en progrock genre uit te brengen. Een Britse formatie die daarop geen uitzondering vormt is Nordic Giants. Een verschil met hun labelgenoten is toch wel dat zij zich hullen in nevels en hun identiteit niet prijsgeven. Sinds 2010 brengen ze in eigen beheer 5 mini albums uit, die ergens op het snijvlak van postrock, soundscapes en leftfield muziek uitkomen. De groep bestaat uit Loki (keyboards, synthesizers, loops, trompet) en Roka Skuld (cymbalen, percussie, gitaren, loops, samples), maar beschikt voor de invulling van hun muziek over diverse gastmuzikanten. Vorig jaar brengen ze onder meer de twee epees Build Seas en Dismantle Suns uit. En voor dat ze hun langverwachte debuut in maart 2015 uitbrengen, verschijnen eerst deze epees nu gebundeld als dubbel cd.
De eerste schijf Build Seas bevat 4 nummers met een totale lengte van ruim 20 minuten. De basis bestaat uit gitaargerichte postrock met filmische en avant-gardistische invloeden, maar hierop brengen ze allemaal variaties aan. Zo brengen ze naast postrock ook uptempo elektronica, pastorale pianopartijen, samples en fraaie zang. In twee tracks zijn dan ook de vocale partijen van de bijna countertenor Alex Hedley (Saturday Sun) en de etherisch zingende Freyja te horen. De rest vullen ze in met stemsamples. Op stemmige wijze komen ze ergens tussen 65daysofstatic, Maybeshewill, Hjaltalín, Sigur Rós en Low uit. Bij vlagen heftig en op sommige momenten heerlijk verstild. Een prachtbegin van dit tweeluik!
De tweede schijf Dismantle Suns bevat ook 4 tracks en finisht na 21,5 minuten. Hierop klinkt de groep in de opener “Little Bird” meteen meer soulvol en nachtelijk. Dat heeft naast de sfeervolle zang van Alyusha (The Boxettes) ook zeker te maken met het feit dat de Nordic Giants hier meer elektronica, samples en strijkers van The Shadow Enigma Orchestra inzetten. Het is haast alsof jazzy en neoklassiek getinte trip hop de postrock kant opschuift. Die combinatie pakt heel fraai uit. Het snoert ook meteen de eventuele criticasters de mond, die zouden neuzelen over het feit dat beide epees eenvoudig op één schijf passen. Nordic Giants beschikt eenvoudigweg over meerdere gezichten, zoals op de hoes ook al mooi afgebeeld wordt. Nu is het ook weer niet zo dat de muziek mijlenver uit elkaar ligt, maar ze hebben duidelijk voor een andere benadering gekozen op de beide schijven. Ook in de nummers erna blijven ze varen ze meer deze koers. In “Strangest Tides” is ook nog de heerlijk bitterzoete zang van ene Heymun te horen, die zorgt voor een etherisch randje aan het geheel. Ze houden hier het midden tussen Sigur Rós, Mono en Anoice, zij het dat ze wel echt een eigen identiteit hebben. Al met al maakt dit wel erg nieuwsgierig naar hoe dit allemaal samen gaat vallen op hun debuut van volgend jaar. Dit is in elk geval een overtuigend visitekaartje.
door Jan Willem Broek