NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Viper Mad – Neon (cdr, Kulter Records)
Er zijn van die zangstemmen die me net iets dieper weten te raken. Zo’n stem is ook die van Bjorn Uyens, waarbij de muziek altijd diepe snaren weet te raken. Dat komt dikwijls door de onversneden melancholie die erin verscholen zit. Het begint allemaal met de band Dress in 1997, waarmee hij een ep in 1998 en de drie prachtalbums Self-important (2001), The Image Reduction Plan (2003) en The Confort Collector (2009) heeft gemaakt. Voer voor eenieder die van de betere, eigenzinnige droefgeestige indierock houdt. Daarna verschijnt er van zijn project Dassuad het album Drive (2013). Hij mag daarbij altijd rekenen. In 2019 is er van zijn nieuwe project Viper Mad de cd First verschenen. Hierop laten ze een kruisbestuiving horen van indierock, dub, coolwave, jazz en zelfs afrobeat. Het pakt geweldig uit. Ook al verandert de muzikale omgeving, alles mag rekenen op die fijne zang.
De eerste EP van Dress was een zelf gebrande cd. Uyens heeft 25 jaar besloten om het weer old school aan te pakken en het nieuwe album Neon van Viper Mad als zelf gebrande cd-r uit te brengen in een oplage 50 exemplaren met een handgeschreven hoes. Als bonus krijg je er een willekeurig één van van de bovengenoemde albums bij. En uiteraard kan je op Bandcamp dan wel Spotify de muziek ook horen. Bjorn Uyens (zang, gitaar, percussie) heeft 9 nieuwe tracks geschreven, die uiteraard weer anders uit de hoek komen dan voorheen. Links en rechts krijgt hij nog hulp op drums van (neef) Peter Sprengers, percussie door Hassie Dune, trompet en zang door Ania Brzinska en Rhodes en piano door Bob Kuijl. De songs zijn wat meer uitgekleed ten opzichte van het vorige album, maar doorkruizen wel weer diverse genres, van lo-fi rock, jazzy rock, drum ’n bass en dub. Met de opener “Before I Let You Go” en afsluiter “Wait No More”, twee heel mooie ballads, grijpt hij weer een beetje terug naar Dress. Er zitten op heel subtiele wijze allemaal details in de muziek, die je soms pas na een paar keer luisteren ontdekt. Met “Lowdown” refereert hij aan Melanie Di Biasio en dEUS, zij het met een typisch Uyens sausje. Soms lijken ook een liedjessmid als Paul Simon of de vroegere The Waterboys een inspiratiebron te zijn geweest. In “Stand Up, Speak Out” doet het weer wat denken aan Bob Marley of Doe Maar. Tel daar nog Fink en Flying Horseman bij op en de puzzel is compleet, maar moeilijk te leggen. Daarom is het wellicht beter om maar te onthouden dat het een gevarieerd doch consistent prachtalbum is geworden vol bezinnende songs met een melancholisch vernis en uiteraard sterke zang. Nog beter is om het gewoon zelf te gaan luisteren.