NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Under The Surface – Miin Triuwa (cd, Jazz In Motion)
Dat sommige topgroepen soms niet helemaal aan de oppervlakte komen drijven bewijst het trio Under The Surface wel met een enigszins toepasselijke bandnaam (waarbij ik voor mezelf spreek dan). Enigszins, want hun muziek verdient echt een heel groot podium. Hun eerste twee albums Under The Surface (2017) en Trinity (2019), die voor deze ook langs mij heen zijn gegaan, brengen ze ook eigenlijk onder hun eigen namen uit. Dat zijn namelijk drummer Joost Lijbaart (1967), gitarist Bram Stadhouders (1987) en zangeres Sanne Rambags (1994), die een mooie tijdspanne en bijna drie generaties omvatten en waarschijnlijk onderling soms ook andere taal bezigen (waarover zo meer).
Twee namen heb ik al vaker voorbij zien komen voordat ze dit trio zijn gestart, namelijk die van Joost Lijbaart en Bram Stadhouders. Joost heeft naast solowerk onder meer muziek gemaakt met en in The Yuri Honing Trio, Michiel Borstlap Trio, White House (die voorgaande bijna combineert), Flex Bent Braam, AGOG, Batik en Group Of Friends; eigenlijk altijd in de meer avontuurlijke jazzhoek. Dat sluit ook aan bij het werk van Bram, die onder meer is voorbij gekomen als solomuzikant maar ook in en met Netherlands Chamber Choir, Nils Petter Molvaer, Baroque Orchestration X, Sidsel Endresen, Jim Black, Onno Govaert, Eric van der Westen Quintet, Grzech Piotrowski Quartet en Big Barrel Organ. Ze brengen een bak aan ervaring mee als ze met Sanna in zee gaan. Zij heeft ook ervaring in de meer jazzy en tevens wereldse kant van de muziek met Lilja, Mudita, TWIGS, Free The Voices, Musical Landscapes en tevens solo. Samen brengen ze veelal een etherisch, mysterieus en genre overstijgend geheel.
Dat blijkt eens te meer met hun nieuwe cd Miin Triuwa als Under The Surface, waar ze 8 nummers van samen ruim 48 minuten het licht laten zien. Dat taal nooit in beton gegoten is, ervaart iedereen al gedurende z’n leven. Of luister maar eens een polygoon journaal terug en je hoort al woorden die we tegenwoordig niet meer plachten te gebruiken (oeps). Dat het ooit heel anders was, is wellicht bekend, maar hoe dat klonk denk ik minder. Dit trio is eens flink in de geschiedenis gedoken en brengt hier muziek, waarbij de zang in het Oudnederlands is, hetgeen tussen 600 en 1150 werd gesproken (de albumtitel betekent “mijn trouw”). Alleen dit al maakt dit album heel bijzonder. Het is in feite gewoon folk muziek uit eigen land, waar je nog nooit van gehoord hebt en die haast meer aansluiting vindt bij bijvoorbeeld Scandinavische muziek, zij het dat ze dit alles zo prachtig en eigenzinnig weten te omlijsten met jazz, waaraan ze tevens flamenco, klassieke en wereldmuziek toevoegen. Een prachtige las tussen toen en nu. Joost (drums, percussie, klokkenspel, harmonium), Bram (gitaren, bas, lier, piano, synthesizer, Wurlitzer, harmonium) en Sanne (zang) brengen vormen een krachtige doch etherische drie-eenheid, die onderling in elk geval dezelfde muzikale taal spreken. Ik heb nog nooit zoiets gehoord in mijn 31 jaar recenseren, wat ook wel iets zegt. Maar muziek natuurlijk als geen ander medium te fungeren om te verbinden en ontdekken. Het is echt van een andere orde en zo ongelooflijk en ongrijpbaar mooi. Daarbij mag het fraaie boekwerk met vertaling ook niet onvermeld blijven. Een unieke wereldplaat in alle opzichten!