NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Trigg & Gusset – The Way In (cd, Humanworkshop)
Sinds 2013 is ons kikkerlandje het geweldige doomjazz duo Trigg & Gusset rijker. Deze bestaat uit de toetsenist Bart Knol en klarinettist/saxofonist Erik Van Geer. Ze weten met minimale middelen een evenzo warm als duister geluid te produceren, dat uiterst intrigerend en spannend is. Ze hebben tot op heden twee geweldige albums uitgebracht, te weten Legacy For The Witty (2013) en Adagio For The Blues (2015), die beiden op het innovatieve Preserved Sound label zijn uitgebracht. Hun muziek kan zich gemakkelijk meten met de grote namen van binnen en ver over onze landgrenzen, maar het leidt nog bepaald niet tot een grote bekendheid. Dat is jammer, want het is muziek die de harten van vele liefhebbers van de betere toegepaste jazz sneller zal doen kloppen. En dan wordt het na 2015 ook nog eens geruime tijd stil rond dit tweetal.
Daar brengen ze nu, juist in de tijd dat we best weer eens snakken naar nieuwe en bovenal stemmige muziek, verandering met hun derde wapenfeit The Way In, ditmaal uitgebracht op het label Humanworkshop. Ook al zoeken we “the way out” in de deze crisis, is een waar genot om hun wereld weer binnen te stappen. Bart Knol (piano, rhodes, synthesizers, percussie, programmering) en Erik van Geer (tenorsaxofoon, basklarinet) worden hierop vergezeld door een keur aan gasten. Coen Hamelink (trompet, vleugelhoorn), Just Lavooy (contrabas), Jurren Mekking (gitaar, bas), Famke van Daalen (fluit), Jort Nijhuis (drums), Marcel van As (drums) en eerdere collaborateur Dominique Bentvelsen (contrabas) geven hier in diverse tracks acte de présence. Het levert 8 melancholisch gestemde tracks op, die je een goede 40 minuten in de houdgreep weten te nemen en het wachten meer dan waard hebben gemaakt. Ondanks de grote bezetting houden ze het altijd nog redelijk compact, zij het dat de muziek op subtiele wijze wel rijker gedetailleerd is. Ze brengen iets dat weer onder de noemer doomjazz, maar ook dark jazz, ambient, jazz, postrock en filmische elementen bevat. Het houdt in feite het midden tussen Bohren Und Der Club Of Gore, Dale Cooper Quartet And The Dictaphones, Cinematic Orchestra, Miles Davis, Colin Stetson, Tied+Tickled Trio en soms ook Talk Talk, gestoken in een David Lynch-achtige setting. Het is meeslepend van de meet tot de allerlaatste seconde. Een prachtig mysterieus, nachtelijk en majestueus album. Hun allerbeste tot nu toe en dat zegt in hun geval heel veel.