NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Trigg & Gusset – Black Ocean (cd, Preserved Sound)
Jazz is zeg maar niet per se echt mijn ding. Dat wil zeggen, ik heb wel wat jazzalbums in huis, maar niet heel veel. Waar ik veel meer mee en van heb, is de muziek waar jazz een deel van een groter geheel uitmaakt; zeker doomjazz kan mij wat dat betreft bekoren. Laat aan de rand van dat laatste genre nu het geweldige duo Trigg & Gusset zich sinds 2013 ophouden. De basis wordt gevormd door Erik Van Geer (tenor/sopraansaxofoon, basklarinet) en Bart Knol (piano, Rhodes, synthesizers, percussie, programmering), maar ze krijgen meestal wel rugdekking van gastmuzikanten. Na de twee prachtige albums Legacy For The Witty (2013, rerelease 2017) en Adagio For The Blues (2015) is er een hiaat van maar liefst 5 jaar. Vorig jaar zijn ze dan eindelijk terug met hun derde werk The Way In, hetgeen een sterke comeback betekent. Sterker nog, het is één van hun allerbeste albums geworden vol nachtelijke en mysterieuze pracht.
Nu is het gelukkig niet lang wachten op een vervolg, want hun vierde album Black Ocean is een goede maand terug verschenen. Hierop serveren ze 8 nieuwe tracks, die samen ruim 40 minuten duren. Bart en Erik zijn naast hun instrumenten ook verantwoordelijk voor de composities, arrangementen en productie. Ze mogen hier verder rekenen op gastbijdragen van Coen Hamelink (trompet), Jurren Mekking (gitaar), Mischa Porte (drums, percussie), Nicky Hustinx (drums), Jimi Hellinga (vedel) en Zach Brock (viool). Meer dan ooit lijkt hun muziek zich af te spelen in het holst van de nacht dan wel in donkere tijden zoals we die momenteel beleven. De muziek sleept zich langzaam voort en kronkelt als een bedachtzame slang door genres als doomjazz, dark jazz, ambient, jazz, postrock, leftfield elektronica en neoklassiek. Ze stappen listig over genregrenzen heen, waardoor ze nooit in een valkuil stappen of in herhaling vallen. Hoewel de muziek uiterst rustiek en bijna sober is, hebben ze deze op subtiele wijze verrijkt met allemaal sfeervolle details. Het maakt dat de muziek ondanks het duistere aspect vooral ook heel warm en troostvol is; als een goede vriend die je in moeilijke tijden nodig hebt. Maar op sommige momenten ontvouwt de tot de verbeelding sprekende en dikwijls mysterieuze muziek zich ook als een David Lynch-achtige thriller. Denk ter referentie aan een originele kruisbestuiving van Portico Quartet, Dictaphone, Miles Davis, Cinematic Orchestra, Bohren & Der Club Of Gore en The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Hun muziek kan zich dan ook echt eenvoudig meten met de grote namen uit de muziekwereld, zal menig jazzhart sneller doen kloppen en verdient simpelweg een groter podium. Het is een fascinerend en overrompelend mooi album geworden, dat tevens dient als een schitterende soundtrack voor de donkere dagen.