NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
The Fire Harvest – Open Water (cd, Snowstar/ Subroutine)
Nadat één van de beste Nederlandse postrockbands We Vs. Death een stille dood sterft, gaan diverse leden door in Homemade Empire, Boyle en niet in de laatste plaats The Fire Harvest. De groep wordt gestart door Gerben Houwer (zang, gitaar). In de kont van 2012 verschijnt de eerste, gelijknamige release op cassette; dat dan weer wel. Hierop zijn het de drummende broer Gibson Houwer (Lost Bear), bassist Jacco van Elst (This Leo Sunrise) en gitarist Bart Looman (Audiotransparent) die de groep completeren. Stiekem een supergroep, maar daarover zal je hen zeker niet horen. The Fire Harvest moet het hebben van pure emoties, oprechtheid en de rest doet er niet toe. Neem niet weg dat de ze op hun eersteling een ingetogen maar ijzersterke en emotioneel geladen mix van altcountry, postrock, folkrock en slowcore laten horen. Als emotionele sluipschutters weten ze je onverwacht maar precies op de juiste plek te raken. Een grote belofte.
In 2016 volgt dan de cd Singing, Dancing, Drinking, waarop ze zich versterkt hebben met gitarist Nicolai Adolfs (Beep! Beep! Back Up The Truck label, Gilgamesh, Kismet). Ze presenteren hier 8 nieuwe tracks, die gewoonweg op alle fronten nóg beter in elkaar steken, wat mede door de sterke productie van de Canadese producenten/muzikanten Daniel Romano en Kenneth Meehan. De muziek is sober maar effectief en weet net als het debuut diepe snaren te raken. Droefgeestig, diepgravend en urgent. Ik noem het destijds wel een nieuw prachtalbum van Songs:Ohia dat er nooit meer heeft mogen komen, zij het dan op eigengereide wijze versneden met elementen van Solbakken, Palace Brothers, The For Carnation, Idaho, Low, At The Close Of Every Day en Timesbold. Dit is zulke goede muziek, dat ze ook ver over de landsgrenzen indruk zouden kunnen maken.
Dat ze ook hier weer overheen kunnen bewijzen ze met hun nieuwe cd Open Water. Niet dat ze daarmee bezig zijn, want het zijn compromisloze muzikanten en oprechte liefhebbers van veelal vervlogen genres, die enkel naar buiten brengen waar ze zelf van houden. Dat wars van wat nu verkoopt of niet. Muzikanten naar mijn hart. Door de hier vertrokken Bart Looman zijn ze weer ingedikt tot een viertal, wat gelukkig geen aderlating is geworden. Ze krijgen hulp van de bevriende Canadese songwriter Michael Feuerstack (Bell Orchestre, Keplet, The Luyas, Wooden Stars). Hij helpt hen om het geheel zo “live” mogelijk, met de bijbehorende dynamiek en directheid, op te nemen. De 8 nieuwe songs vinden hun oorsprong in gesprekken op een tournee in Duitsland, die door Gerben zijn verwerkt tot teksten. Dat loopt uiteen van maatschappijkritische tot, vaker nog, persoonlijke verhalen. Gerben weet deze als geen ander op zijn typisch getormenteerde en meeslepende wijze aan de man brengen. Maar ook de muziek is hier zo sterk opgebouwd, soms heel loom, kabbelend en bezinnend en op de juiste momenten rauwer, harder en aangrijpend. Daarbij laveren ze weliswaar door de bovenvermelde genres, maar zonder vaste koers. Open water, waarin ze stuurloos soms kant noch wal raken, maar wel de diverse bestemming bereiken en hun verhalen weten te vertellen. De eerder genoemde referenties zijn ook gerust hier van toepassing, al tonen ze hier echt hun eigen identiteit en brengen ze de muziek met zoveel urgentie, compassie en schoonheid. Neem alleen de single “Picture Of A Man” al en je bent verkocht. Ze poetsen het gemis aan bands als Timesbold, The For Carnation, Three Mile Pilot, The Black Heart Procession en Songs:Ohia weg met overdonderende, melancholische pracht, die nog zelden gemaakt wordt.