NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Roos Meijer – Why Don’t We Give It A Try? (cd, Roos Meijer)
De afgelopen 30 jaar is er een nieuwe generatie opgestaan, die zich steeds meer bekommert om het klimaat, feller tegen racisme is, strijdt voor mensenrechten en gelijke rechten. Dat is mooi om te zien en het zijn ook zeker de zaken, die singer-songwriter Roos Meijer inspireren en in haar muziek verwerkt. Niet met de armen over elkaar zittend, maar actief het front opzoeken om haar boodschap uit te dragen en hopen dat het mensen aan het denken zet. Ook draagt ze zelf buiten de muziek actief haar steentje bij om al deze zaken te verbeteren. We ademen in dit land misschien allemaal dezelfde lucht in, we delen zeker niet allemaal hetgeen dit land voor ons naar buiten ventileert.
Voordat de in Den Haag geboren Roos Meijer in 2018 solo haar vleugels uitslaat middels de EP Maktub, waarop ze geïnspireerd raakte door de mensen die ze ontmoette tijdens haar werk in vluchtelingenkampen in Griekenland, is ze ook al actief op muziekgebied. Zo zong ze op de achtergrond mee bij Pitou en op de voorgrond bij HØUND. Daarnaast maakt ze deel uit van de in 2016 opgerichte droompop-band Maida Rose, waarvan het debuut nog moet verschijnen, en is ze afgestudeerd aan het conservatorium. Buiten zang laat ze onder meer op gitaar, bas, synthesizers en keyboards van zich horen.
De inmiddels 27-jarige Roos Meijer presenteert nu haar full-length debuut Why Don’t We Give It A Try?. Hierop heeft ze haar bezieling gehaald uit gesprekken met acht maatschappelijke lansbrekers voor doelen die te maken hebben met klimaat, antiracisme, feminisme, wezen, mensenrechten, LGBTQ+-jongeren en dakloosheid. Dat zijn grote en bovenal aangrijpende thema’s, waar je misschien niet direct muziek in ziet. Toch is het Roos wonderwel gelukt om er fraaie songs mee te smeden en ze een podium te bieden dat noodzakelijk is. Ze krijgt hierbij hulp van diverse gastmuzikanten op onder meer gitaar, piano, drums, klarinet, viool, cello en duduk (Armeens dubbelriet blaasinstrument). Haar muziek kan je wellicht onder de noemer alt-folk plaatsen, maar ook droompop, jazz, avant-pop, klassiek en zelfs Arabische muziek maken er deel van uit. Ik heb het idee dat ze zich niet erg bezighoudt met de stijl of wat hip en makkelijk is, maar meer welke omlijsting passend is voor het onderwerp dat ze aansnijdt. Dat vult ze dan nog aan met haar narcotiserende, bitterzoete en jazzy zang, die niet alleen prachtig is, maar ook de boodschap over weet te brengen. Dat doet ze niet door met de vinger te wijzen, maar op bezinnende wijze. Mensen aan het denken zetten en wellicht te bewegen, maar dan wel in een ongedwongen, wonderschone setting. Roos levert een ontwapenend en tijdloos geheel af, dat zo uniek is dat ik niet eens een poging ga doen om enige referenties te noemen; al kan ze zich meten met de grote der aarde. Het is ook haast niet te doen om een favoriet nummer uit te kiezen, omdat het allemaal van zo’n hoog niveau is. Het is derhalve een overdonderend mooi en diepgravend debuut geworden. En een soundtrack voor een betere wereld.
P.S.: Op 29 november treedt Roos op in het PAARD in Den Haag samen met het Residentie Orkest.