NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Ray Hunter – Collection Vol. 3 (cd, Ray Hunter)
Vroeger was alles beter is een veel gehoord cliché. En voor heel dingen is het natuurlijk volslagen onzin, al durf ik toch te stellen dat voor sommige muziekperiodes dat wel van toepassing is. Voor mijzelf is dat veel van wat er tussen de jaren 70 en 90 gemaakt is, nog altijd met enige regelmaat gedraaid wordt tussen alle schrijverijen door. Natuurlijk zijn er erna ook zat goede bands opgestaan. Maar die lekker ongepolijste rock uit die jaren kom je nog zelden tegen. Dat is precies het gat waar Ray Hunter induikt en met verve. Hij is tevens terug te vinden in The Reuters en in het verleden ook in The Other Persons en The Loveburns. Hij is in 2022 begonnen zijn muziek, waar hij nog genoeg van op de plank en vast ook andere plekken heeft liggen, naar buiten te brengen onder de titel The Ray Hunter Collection. Hiervan zijn inmiddels twee delen uitgebracht.
Nu is er The Ray Hunter Collection Vol. 3. Dat Ray Hunter niet alleen onvervalste rock maakt met overigens ook altijd andere stijlen als stoner, wave, punk, industrial en pop, maar dit tevens op uiterst eigenzinnige en DIY wijze doet, bewijst hij hier wederom. Zo opent het album, dat 11 nieuwe tracks herbergt van samen zo’n drie kwartier, met het ontwapenende, instrumentale “Ulta Violins (Bach To Front)”. Hier hoor je lekkere elektronische beats samen met de typerende scheurende gitaren, motorgeluiden, geweerschoten en vioolspel van ene Gnuho Ahw Gnuyk (jaja), waardoor er ook een werelds tintje bij komt. Daar zie je ook al dat er overal een dikke knipoog bij zit Niet alles te serieus nemen, behalve de muziek zelf; al mag daar ook best plezier gemaakt worden. Je hoort dat laatste aan alles terug en ook dat met een open mind gedaan wordt. Hij krijgt verder nog eenmaal vocale hulp van Judy Wino in de tweede track. Gelukkig roert Ray Hunter hier ook weer vuistdik in het verleden, maar serveert dat op hedendaagse borden uit. Daar past zijn pakkende rauwe zang ook goed bij. Om een idee te krijgen moet je het ergens tussen Pere Ubu, Wipers, Herman Brood, Chrome, Pixies, Joy Division en Magazine zoeken, overgoten met een licht absurdistisch sausje. Je luistert het moeiteloos in één adem uit. Voer om weer polshoogte van te nemen, want dit smaakt naar meer! De geruchten gaan dat er best nog veel meer delen aankomen….ik kan niet wachten!!!