NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
My Blue Van – My Blue Van (cd, My Blue Van)
Ik werd niet heel lang geleden gewezen op de Utrechtse band My Blue Van, waar ik nog nooit van had gehoord. Shame on me, maar je kan ook niet alles weten, al doe ik mijn best. Inmiddels ben ik volledig ingelezen, of nu ja ingeluisterd, en vind ze geweldig. Van het debuut As Colours Change (2013) tot aan Hush (2015) en Robot (2017). Die laatste vind ik hun allerbeste tot dan toe, waarbij ik de rest helemaal niet wil wegvlakken. De groep gebruikt bluesrock als transportmiddel om op avontuur te gaan en andere genres te verkennen. Daarbij komen altijd best wat herkenningspunten al dan niet invloeden voorbij, maar dat doen ze dusdanig eigenzinnig en smaakvol dat ze vooral een eigen smoel tonen. Het is muziek die nooit rechttoe rechtaan is, maar wel oprecht en goed te volgen.
Nu is het trio Bas Beenackers (zang, gitaar, keyboards, cello, mandoline), Dennis Wechgelaar (drums, percussie, keyboards) en Johan van Bussel (basgitaar, keyboards) terug met hun vierde album My Blue Van, dat zoals altijd in eigen beheer is uitgebracht. Dat laatste is gezien hun hoge niveau echt bijzonder en indie. Het is een gelijknamig album, omdat ze het gevoel hebben nu muzikaal te zijn waar ze moeten zijn en dus is jezelf introduceren het meest logische. Alles is in de rust van een eigen studio met eigen apparatuur opgenomen en dat betaalt zich uit. Ze presenteren in 10 tracks van samen bijna 40 minuten namelijk hun meest gevarieerde muziek tot nu toe, waarbij hun kenmerkende sound overeind blijft. De bluesrock is er nog altijd, maar ze larderen dit op subtiele wijze met psychedelische en jazzy elementen, folk, postrock en soul. En niet oneerbiedig bedoeld, maar als je mij deze muziek blind (ja doof werkt niet) had laten horen, had ik er totaal geen Nederlandse band aan gekoppeld. Dat komt mede door de lekker ongepolijste zang van Bas. De muziek is ook sterk opgebouwd en geeft elke luisterbeurt weer nieuwe geheimen prijs. Ze spelen met fraaie riffs, laten ook geluiden weg en maken onverwachte wendingen, waardoor je continu verrast en meegesleept wordt. Ik kan best referenties als Sting, Masters Of Reality, Khruangbin, Flying Horseman, dEUS, Kyuss en in de verte Bob Marley aandragen, maar feit blijft dat My Blue Van geheel zichzelf is. Het is allemaal van zo’n klasse en schoonheid, dat je er enkel intens van kunt genieten. My Blue Van mag lekker zichzelf blijven en heeft er in elk geval een fan bij!