De week dat de cijfers weer omhoog gaan. Maar ja, kijk dan naar die aanstekelijke muziek in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Amenra, Roy Montgomery, Seyes, Verneblung en Yellow6.
Jan Willem
Amenra – De Doorn (cd, Relapse / Suburban)
Het Belgische Amenra is sinds 1999 leverancier van zware, slepende en veelal gitzwarte muziek, die ergens tussen doom metal, sludge, postmetal, metalcore en later ook postrock uitkomt. Om wellicht extra gewicht in de schaal te leggen heten de studioalbums steevast Mass (I t/m VI), waarvan de laatste in 2017 is verschenen. Mathieu Vandekerckhove (gitaar), Colin Van Eeckhout (zang), Bjorn Lebon (drums) en Lennart Bossu (gitaar) plus de nieuwe leden bassist Tim de Gieter en zangeres Caro Tanghe (Oathbreaker) vervolgen nu het zwart geplaveide pad met het album De Doorn. Inderdaad in het Nederlandse, net als de 5 tracks met evenzo Nederlandse teksten en prachtige titels als “Ogentroost”, “De Dood In Bloei” en “De Evenmens”. De taal zal in elk geval in de Lage Landen voor zover mogelijk een nog meer confronterende ervaring opleveren. Ze gebruiken poëtische woorden als mokerslagen en dat hakt er aardig in. Daarnaast krijg je ook het fraaie tegengeluid van en samenzang met Caro naast de soms werkelijk ijzingwekkende bulderzang van Colin, die overigens ook veel gevoeliger uit de hoek kan komen. Maar net als de albumhoes spelen ze meer met licht en donker of eigenlijk contrasten. Het is grofkorreliger maar ook meer fijnbesnaard, hard, harder en tevens zacht en brute kracht naast subtiliteit. Maar wat ze ook laten horen, het maakt allemaal een immense indruk en zorgt bij mij dikwijls voor bergen kippenvel. Ik zei bij de vorige “hun allerbeste tot nu toe” en kan niet anders dan dat hier te herhalen. Wat een waanzinnig goed album! Keihard de beste!
Roy Montgomery – That Best Forgotten Work (cd, Grapefruit / Konkurrent)
De legendarische gitarist en soms ook zanger Roy Montgomery is één van de pionierende spilfiguren in de Nieuw-Zeelandse underground. Met groepen als The Pin Group, Dadamah, Hash Jar Tempo, Dissolve, The Shallows, The Blanking Machine, The Sommerville Players en Torlesse Super Group, maar ook als soloartiest heeft hij een imponerende discografie opgebouwd. Hij werkt tevens samen met Flying Saucer Attack, Grouper, Loren MazzaCane Connors, The Azusa Plane, Kirk Lake en Bruce Russell. Om zijn 40-jarige muziek carrière luister bij te zetten brengt hij dit jaar 4 albums uit, waarvan de eerste Island Of Lost Souls al eerder dit jaar is verschenen. De volgende is That Best Forgotten Work, waarop Montgomery 9 gezongen tracks brengt. Hoewel hij altijd gelooft dat er nieuwe sonische terreinen te verkennen vallen, is het merendeel van zijn output instrumentaal. Hij zingt wel eens hoor, maar niet zoveel als op dit nieuwe album, dat prachtige covers bevat van onder meer The Carpenters en Tim Buckley en voorzien worden van zijn kenmerkende gitaarspel en herfstige zang. Het levert een innemend prachtalbum op.
Seyes – Beauty Dies (cd, Absilone / Xango Music Distribution)
De Franse muzikanten Marine Thibault (Cat’s Eyes) en Charlotte Savary (Felipecha, Clover) leren elkaar in 2007 kennen bij de groep Wax Tailor, waar ze dikwijls voor de piano of engelachtige vocalen mogen zorgen. Ze debuteren samen als Seyes met het album Beauty Dies. Nu kan het best zijn dat je deze in 2019 of in 2020 al hebt opgepikt, maar deze komt nu via het Absilone label ook hier uit. Dat dit album meermaals onder de aandacht wordt gebracht valt ook te begrijpen. Ze zetten een sfeervol, maar zeker niet simpel elektronisch geheel neer, waarbij Thibault zorgt voor de beats, instrumenten (onder meer piano, orgel), sounds en melodieën en Savary voor de teksten en zang. Maar met enige regelmaat zijn ze ook samen te horen met prachtige samenzang. Ze krijgen daarbij nog steun op percussie en in één nummer ook hoorn. Het gaat van Franse zuchtmeisjesmuziek, folk en electropop naar trip hop en licht experimentele muziek. Dat levert 9 tracks van samen 36 minuten op, die zowel zomerzwoel dromerig en kippenvel opwekkend mooi als mysterieus en diepgravend zijn. Daarbij moet je denken aan een afwisselende kruisbestuiving van Half Waif, Portishead, Cœur De Pirate, AGF, Soap&Skin plus de lekkere elektronische kneuterigheid van Colleen. De schoonheid is dood, lang leve de schoonheid!
Verneblung – Ready To Drown (cd, Blackjack Illuminist)
Verneblung is een Duits duo dat bestaat uit Adnan Abbas (muziek, instrumenten) en Nadine Klein (teksten, zang). In 2019 brengen ze voor het eerst (digitaal) materiaal naar buiten, maar is dan hun heuse debuut Ready To Drown verschenen. Hierop serveren ze in ruim een half uur 8 tracks, die het midden houden tussen dark wave, industrial, wave en synthpop. Ondanks dat deze vernevelaars best in het duister opereren, weten ze het toch aardig licht op te dienen. Dat komt mede door de heldere en toch dromerige zang van Nadine. De ene keer sluipen de nummers als een roofdier de nacht in, om op andere momenten heel voorzichtig richting de dansvloer te bewegen. Er zijn diverse referentiepunten uit de jaren terug te horen, maar die weten ze op fraaie wijze als een vernislaagje over hun hedendaagse sound te leggen. Het is derhalve een geweldig droomdebuut geworden!
Yellow6 – For The First And Last (cd, Somewherecold)
Een paar weken geleden heb ik nog over het debuut van JARR geschreven, hetgeen een nieuw project is van de Britse gitarist Jon Attwood (samen met Ray Robinson). Daarnaast vind je Attwood ook terug in The Sleep Of Reason (met Dirk Serries) en diverse andere samenwerkingsverbanden, maar zijn naam is het meest verbonden aan zijn inmiddels 23 jaar lopende project Yellow6, waarvan elk jaar wel één maar vaker nog twee of drie releases verschijnen. De muziek van Yellow6 draait eigenlijk altijd om het neerzetten van een bepaalde sfeer, die ook de gevoelens die hij heeft over de zaken die hem bezighouden herbergen. Dat levert eigenlijk zonder uitzondering fraaie melancholische muziek op, die dikwijls in mijn jaarlijst eindigt. De muziek houdt daarbij eigenlijk altijd het midden tussen ambient, drones en uitgeklede post-rock. En toch valt hij nooit in herhaling en is elke release weer een nieuwe ontdekkingstocht. Dat alles geldt ook voor zijn nieuwe album For The First And Last, dat uitgebracht is op Somewherecold. Hij serveert hier 7 nieuwe tracks in een goede 39 minuten. Omgerekend zijn dat korte stukken dan hij doorgaans brengt, maar dat mag de pret niet drukken. Attwood lardeert zijn stukken met pianoklanken, minimale beats, loops, shoegaze elementen en andere sounds, die mede zorgen voor een droefgeestige dromerige sfeer. Uitermate geschikt voor liefhebbers van Labradford, Robin Guthrie, Dirk Serries, Bowery Electric, Slow Meadow, Hammock en Windy & Carl. Het is een topalbum vol bezinnende pracht!