NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Mountaineer – Lewis & Clark (cd, Concerto Records)
Je hebt van die albums, die zo’n indruk hebben achtergelaten dat ze nog vers in het geheugen zitten en van niet al te lang terug lijken te zijn. Zo’n album is 1974 van de Amsterdamse band Mountaineer (niet te verwarren met een oude Duitse groep of Amerikaanse metalband), dat toch echt bijna 7 jaar geleden het licht zag (en nog altijd verkrijgbaar is, mocht je deze gemist hebben). Het is een groep rond zanger, gitarist Marcel Hulst. De muziek op het debuut boort zich vanuit de jaren 70 een weg naar het heden met intieme, melancholische folk-, indie- en Americana-achtige songs. Dat album heb ik toen een bezinnende, beklijvende en betoverende beauty genoemd en daar is echt geen woord aan gelogen. Muziek die je niet meer van je afschudt. Tevens is Marcel en een aantal van zijn medemuzikanten op zijn nieuwe album te vinden in Maggie Brown, maar dat is heel andere koek, dus laat ik die koektrommel even dicht, al mag je gerust snoepen.
Dat nieuwe album heet Lewis & Clark en verwijst naar de Amerikaanse 18/19e-eeuwse ontdekkingsreizigers Meriwether Lewis en William Clark, die een behoorlijk deel van de VS op kaart gezet hebben. Deze titel is ook ingegeven door het verlangen van Marcel naar de VS, al plaatst hij daarbij zeker kanttekeningen over hetgeen er in het recente verleden is misgegaan. Daarnaast gaat de muziek hier tevens over zijn jeugd, gevoelens, dromen en een grootser leven. Hij werkt hier samen met producers Jan Schenk en Frans Hagenaars plus muzikanten als trompettist Wouter Hakhoff, Tessa Rose Jackson (Someone) op mellotron, pianist Friso Schmid, bassist Thomas Dow, drummer Floor Stevens en wat gasten die voor koor/achtergrondzang zorgen. Stevens heeft net als beide producers een belangrijke stempel gedrukt eh gedrumd op de koers van de sound. Het album is overigens op zowel lp als cd uitgebracht, waarbij de laatste 5 bonustracks bevat. Deze versie heb ik (uiteraard) en schrijf ik over. In bijna 54 minuten lang en 15 songs breed laten Marcel en de zijnen weer een uiterst nostalgisch en licht melancholisch geluid horen, dat zeker raakvlakken heeft met de muziek uit de zestiger- en zeventiger-, maar ook uit de negentiger-jaren en het hier en nu. De muziek klinkt daardoor tijdloos, maar ook warm en troostvol. Dat zonder ook maar ergens te glad te worden. Daarvoor is de muziek teveel doorspekt met oprechte emoties en interessante instrumentale keuzes. De prachtig zacht harmonieuze (samen)zang wordt fraai ingebed door de muziek, die vol meeslepende melodielijnen en subtiele en sfeervolle details zit. Muzikaal verkennen ze daarbij de bovengenoemde genres, maar houden zich niet per se aan genregrenzen. Als ik dit zonder enige voorkennis had gehoord, zou ik één of andere Amerikaanse held uit het verleden vermoeden. Na zeven (magere) jaren zou je kunnen stellen dat dit een lastig tweede album is geworden, maar het is er vooral één geworden waar alles op z’n plek valt en die duidelijk al heel lang in het brein van Marcel heeft zitten rijpen. Het is echt zo’n album waar veel muzikanten van dromen dat ze er ooit zo één afleveren. Denk daarbij aan een kruisbestuiving van Neil Young, Sufjan Stevens, Low. Al Stewart, Roger Waters, Calexico, Beach Boys, Elliott Smith en The Mamas & The Papas, al kan ik er zo nog wel wat referenties aan toevoegen (vraag gerust! Chantal Acda, R.E.M., Belle & Sebastian…oh jullie vroegen niks, sorry!). Niets past helemaal, want daarvoor is de muziek echt te eigengereid en niet binnen één hokje te plaatsen. Het gaat van hoogtepunt naar hoogtepunt en met een ontwapenende en diepgravende schoonheid. Het is zeker te vroeg om over jaarlijstjes te beginnen?