NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Katie Kruel – The Rise And Fall Of Cannibal Planet (cd, Seja Records)
De Rotterdamse alternatieve rockband Katie Kruel wordt opgericht door zangeres Nathalie Houtermans en gitarist Hans Dirksen-Smits, die ervoor de groep The Bride delen. De naam ontlenen ze aan een songtitel van Karen Dalton’s geweldige album In My Own Time (1971). Dat terwijl er muzikaal gezien toch niet echt raakvlakken zijn, behalve dat ze beide goed zijn. Voor hun gelijknamige debuut uit 2013 mogen ze nog rekenen op Spasmodique leden Martin Docters Van Leeuwen (bas) en Reinier Rietvelt (drums), die daarna weer opstappen als Spasmodique een doorstart maakt. Met twee tijdelijke vervangers wordt vervolgens de cassette Curse (2016) uitgebracht. De groep versterkt zich erna met bassist Martin Kooy (Asrai, Vanity 4) en drummer/multi-instrumentalist Jacob van der Linden. Dit luidt een nieuw en harder tijdperk in voor de groep, al blijft “langzaam komt altijd harder aan” hun motto.
Ze presenteren nu hun tweede cd The Rise And Fall Of Cannibal Planet, waarop ze de thematiek van de natuurlijke voedselketen, te weten “eten of opgegeten worden”, ehm aansnijden en vertalen naar de hedendaagse maatschappij. Je wordt getuige van een steeds egoïstisch wordende mensenmassa, waarin men elkaar gebruikt, misbruikt en mishandelt. Daarbij gloort er nog hoop aan de horizon en valt er in de gitzwarte massa die ze hier presenteren ook wel eens een licht te ontwaren aan het einde van de tunnel. Dat maakt ook dat de zware thematiek verteerbaar blijft. De cd dan wel digitale release wordt uitgebracht op het innovatieve Nederlandse Seja Records, dat zich eerder meer in de dark wave en gothic roert. Met Katie Kruel slaan ze weliswaar een nieuw hoofdstuk open, maar passen ze er qua intentie en sfeer wel echt bij.
Muzikaal gezien maakt Katie Kruel een eigengereide patchwork van noise, sludge, doom, gothic Americana, post-rock, stoner rock, emo en indierock, maar dat is wat ik eruit filter. De groep is in basis bezig om een indringende en urgente boodschap over te brengen, die wars is van genres en zich dwars door dat alles heen boort. Hoewel het in basis zwaar aangezet is, met name door de bas en de drums, weten ze toch een hoop subtiele en cineastische details aan te brengen, zowel in het hard als in het zacht. De muziek wordt rustig opgebouwd, als duimschroeven die langzaam aangedraaid worden, om daarna alle registers open te zetten met zeer indrukwekkende erupties. Muziek die je besluipt als een efficiënt roofdier in de nacht en plotseling bespringt, om vervolgens niet meer los te laten. Het is spannend, meeslepend, grimmig en gewoonweg overdonderend. Daarbij krijg je de (half) zang en het gebrul van Houtermans, die zowel bitterzoet als vervaarlijk uit de hoek kan komen. De rustiger, hese zang doet wel denken aan die van Thalia Zedek van Come en haar Thalia Zedek Band, terwijl ze eveneens over dezelfde scheepsschroef in haar strot blijkt te beschikken als Julie Cruise van onder meer Made Out Of Babies. Met deze groepen heeft de band ook duidelijk wel enige verwantschap, al behoren Melvins, Pain Teens, Neurosis, Babes In Toyland en Esben And The Witch ook zeker tot de referenties. In het overdonderende “Still” krijgen ze eenmaal hulp van de Zwitserse, in Nederland woonachtige celliste Nina Hitz (The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, POW Ensemble), die de groep met name in de kalme stukken voorziet van het filmische van Nick Cave & Warren Ellis. Het eindresultaat bestaat uit majestueuze melancholische murder ballads, die een breed emotioneel spectrum verkennen, met de hoop op een betere toekomst. Dat levert een weergaloos geheel op waar kippenvel, schoonheid, smerigheid, hardheid, woede en liefde één krachtige vuist vormen, die soms zachtjes en ongedurig op tafel tikt maar vaak voor een onnavolgbare, doeltreffende uppercut zorgt. Wat een magistraal album!