NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Jack Poels – Blauwe Vear (cd, Snowstar)
Mijn oudste zoon woont inmiddels al twee jaar niet meer thuis en studeert in een stad die hij als Ajax-fan en geboren Amsterdammer wellicht liever anders had gehad. Ik kan me goed herinneren dat we erna een keer met de overige 3 kinderen naar America zijn geweest, waarover hij zeer verbolgen was. Totdat hij erachter kwam dat het om de Limburgse plaats ging. Hoe dan ook, maakt het als vader (en moeder, maar die schrijft hier niet) een hoop los als je kind het huis verlaat. Zo hoort het te gaan, maar toch. Zanger/gitarist Jack Poels uit America vindt als zijn zoon voor zijn studie naar Zuid Korea vliegt in een modderpoel een prachtige veer van een Gaai (Vlaamse Gaai voor niet ornithologen). Zo’n moment blijft je bij en werkt voor hem zelfs als katalysator om muziek te gaan schrijven.
De 62-jarige Jack Poels is natuurlijk de welbekende frontman van de in 1985 opgerichte groep Rowwen Hèze, al zijn er ook wel bands als Bad Edge, Herberg De Troost, Poel Giesen en nog wat gelegenheidsprojecten geweest. Zijn prijzenkast is goed gevuld met onder meer een Edison en Gouden Harp en live is hij met Rowwen Hèze ook een graag geziene gast, waarbij hun hitlijsten en indrukwekkende discografie er na 35 jaar mogen wezen. Ik vind zelf de meer rustige nummers van de groep prima verteerbaar, wat mede door het fraaie, herfstige stemgeluid van Poels komt. De rest wat minder, het kan verkeren.
Jack Poels komt nu met zijn soloalbum Blauwe Vear, verwijzend naar de hierboven genoemde veer uit de modderpoel. Het is uitgebracht op het immer sympathieke Utrechtse Snowstar Records, waarvan oprichter Cedric Muyres opgegroeid is in Limburg. Poels begeleidt zijn zangpartijen met akoestische gitaar en wordt geruggensteund door de Boxmeerse gitarist BJ Baartmans, die naast elektrische en 6- en 12-snarige akoestische gitaar ook banjo, bas, mandoline, piano, mondharmonica, bouzouki, percussie en zang brengt. Live mag hij nog rekenen op Doe Maar gitarist Jan Hendriks. Op dit solodebuut laat hij in ruim 41 minuten 12 nummers het licht zien, die zich ergens tussen Americana en folk nestelen. Hij heeft gekozen voor een vrij sobere muzikale omlijsting, maar daardoor komen zijn prachtige zang en de evenzo poëtische teksten heel fraai uit de verf. Wat de muziek extra gloedvol maakt, is dat het allemaal oprecht en uit het leven gegrepen is en daardoor ook invoelbaar en dikwijls ontroerend is. Daarbij bestaat de finishing touch uit een subtiel melancholisch vernis, dat er met liefde op aangebracht is. Het levert een majestueus, emotioneel geladen en tijdloos prachtalbum op!