NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Ella van der Woude – Solo Piano (cd, Snowstar Records)
De Amsterdamse Ella van der Woude is een veelzijdige Zwitsers-Nederlandse muzikante. Ze heeft deel uitgemaakt van de indiepopband Houses en maakt als ELLA folky triphop, samen met Stew Jackson (Robot Club), die ook al met Masive Attack, Patrick Duffy en Marc Ford heeft gewerkt. De laatste jaren toont Ella zich naast singer-songwriter ook een uitstekende componiste en heeft menig film van haar muziek voorzien.
Nu is ze terug met haar album Solo Piano, uitgebracht op het sympathieke Nederlandse Snowstar Records. Toch niet weer het zoveelste piano album, die door de pandemie van Ludovico Einaudi en Nils Frahm is ontstaan? Nee, wees gerust! Ella van der Woude zal vermoedelijk, net als ik, de werken van de genoemde pianisten best weten te waarderen, maar heeft een uiterst persoonlijk en eigenzinnig document afgeleverd. Het thema draait om afscheid, niet van een geliefde, maar van een fijn appartement in het Regenboog-Liefdehofje, wat één van de verborgen maar prachtige rustpunten in de Jordaan is. Een plek waar je denk ik niet onder de voeten gelopen wordt door de toeristen. Ze heeft er op een plek van slechts 15m2 gewoond, maar kon er toch een piano in kwijt, wat te danken is aan haar handige vader, die er kasten en dergelijke in de hoogte heeft gebouwd. Met een gevoel van weemoed heeft ze dit kleine kamertje, deze mini oase met alle bijzondere omgevingsgeluiden, achtergelaten. Ze heeft die geluiden opgenomen, vooral ’s nachts, en in haar pianocomposities verwerkt. Het levert 10 verstilde, romantische, nachtelijk en heerlijk nostalgische pareltjes op. Vaak intiem en heel klein, maar net als met de handigheid van haar vader kan ze daar toch op subtiele en gelaagde wijze veel geluiden in kwijt zonder de ruimte voller te maken. Dat gaat van halsbandparkiet, regen en televisiegeluiden tot pratende voorbijgangers en andere geluiden die (toevallig) de revue passeren. Door de combinatie krijg je dat het toch al fraaie pianospel van een bijzonder, afwisselend en soms haast ambientachtig decor wordt voorzien. Het weet je net als een melancholische film noir echt in de houdgreep te nemen. Ook zonder woorden is het veelzeggend. Qua invloeden, zowel ingegeven door de muziek als de sfeer, waaiert het uiteen van (vooruit) Ludovico Einaudi en Nils Frahm tot Gabriel Yared, Edvard Grieg, Joep Beving, Yann Tiersen en Library Tapes. Zelf luisteren is zoals vaker weer het beste devies. Ella van der Woude levert een troostvol, contemplatief en bovenal wonderschoon album af.