NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
De Jeugd Van Tegenwoordig – Moderne Manieren (cd, De Jeugd)
Het is me toch wat met die…nee, hier past geen cliché. Ik ben er van overtuigd dat de Amsterdamse groep De Jeugd Van Tegenwoordig bij iedereen wel bekend is en derhalve eigenlijk geen introductie behoeven. Bij sommigen enkel een enkel hitje, bij de ander wellicht alles. Deze stijliconen hebben eigenhandig de Nederlandse muziek met de nadruk op hip hop veranderd. Maar eigenlijk past dat laatste stempel ook nooit helemaal. Dat is overigens niet alleen te danken aan hun originele invulling van de muziek, maar ook door hun woordkunsten. Deze originele groep bestaat al sinds jaar en dag (2005) uit Pepijn Lanen (Faberyayo, P. Fabergé , P. Dronq, Pepijn van Bièreliér), Freddy Trathlener (Vjeze Fur, Freddie van Nazareth) en Olliçio Locadia (Willie Wartaal, WiWa, Olliçio KoBoi Moderno) en DJ Bas Bron (De Neger Des Heils, Majoor Vlosshart), waarbij alle bijnamen tussen haakjes staan; maar dat terzijde. Wat ik zeg, geen introductie nodig dus.
Enfin, de inmiddels iets minder jeugdige heren zijn na een hiaat van 5 jaar terug met hun achtste album Moderne Manieren, die ze in eigen beheer hebben uitgegeven. Hierop laten ze in krap 58 minuten 13 nieuwe (korte en heel lange) tracks het licht zien; de lange tracks zijn opvallen en ze duiken hier ook mooi de diepte in. Ze lengen hun hip hop met die immer ludieke beats hier aan met van alles en nog wat,, waarbij ze zelfs alternatieve en glamrock weten te incorporeren in hun speelse sound. Soms lijkt het meer alsof het een mengelmoes is van muziek en een computerspel of een flipperkast. Daar komen dan ook nog eens de volslagen unieke teksten overheen, die zowel zeer humoristisch als sterk en treffend zijn. Ik ga ze niet allemaal oplepelen, want dit is een te leuke verkenningstocht om zelf uit te diepen, maar een zeer betekenisvolle is die uit de met een soort soca muziek omhulde “Dat Mag Niet”:
Ik weet niet meer wat er mag en niet mag
Omdat er zoveel wel mag
Van mensen die ik niet mag
En graag in gezicht uitlach
En vroeger, deed ik het juist wel
De pikken, hingen als luifel
Er is nu een nieuwe duivel
Die vindt, ja, dat moet juist wel
En die mensen mogen ook aan mijn penis zuigen
Ik wil niet mee in hun duister
Ik ben met de spiegel in mijn eigen huisje naar iemand aan het luisteren
Daarbij wordt het “dat mag niet” al wijzend vingertje ook steeds herhaald. Op een opgewekte manier weten ze toch serieuze onderwerpen aan te snijden. Want we zitten in een maatschappij waar iedereen niet meer de schouders op kan halen bij veel zaken, maar liever een rode kaart trekt. Hoewel het een lekker opzwepend en vrolijk makend album neerzetten, voel je de melancholie er ook overal wel doorheen. De combinatie van dat alles is onweerstaanbaar. Het is en blijft een te gekke groep, die je met niets kunt vergelijken.