NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Conrad Freling – Never Gonna Change The World (cd, Brandy Alexander Recordings / Sonic Rendezvous)
Dat muziek verbindt blijkt uit veel, niet alleen uit mensen onderling en uit verschillende landen, maar ook de links die het als luisteraar met andere artiesten oplevert of de artiesten die de recensent weer op een nieuw spoor zetten of actief benaderen. Het immer bescheiden Nederlandse label Brandy Alexander Recordings, mag echt wel eens brutaler uitpakken, want het heeft kwaliteit van wereldniveau in huis. Ook al siert bescheidenheid de mens natuurlijk. Maar heel stilletjes komt via dit label en de geweldige groep The Bullfight, die ik onlangs besproken heb, nu ook de muziek van zanger en multi-instrumentalist Conrad Freling mij ter ore. Hij is al jaren actief als schrijver van songs voor anderen en in groepen als Wallrus en Seven Stars Over Sicily (met onder meer Anne Bakker). Daarnaast speelt hij in de komende tour van The Bullfight mee.
Met Conrad Freling’s onlangs verschenen solodebuut Never Gonna Change The World gaat er een droom in vervulling, want hij wil al jaren een album thuis opnemen en laten klinken als één waar hij zelf graag naar zou luisteren. Dan rijst natuurlijk de vraag wat die muziek dan is. Welnu, daar geeft hij zelf antwoord op: “baroque pop eindjaren ’60, Tom Waits, Prince, Scott Walker, Terry Callier, Lhasa, Thomas Feiner, Ennio Morricone, Perry Blake en Leonard Cohen.” Je kunt gerust stellen dat het door de beugel genomen om de meer melancholische en filmische muziek gaat. Zo’n inkijk vind ik wel verfrissend en interessant om te lezen. Luisterend naar de muziek zou ik daar zo nog namen als Radiohead, Serge Gainsbourg met Jane Birkin, Calexico, R.E.M., Pink Floyd, Steve Harley, Get Well Soon en The Bullfight aan toe willen voegen. Ik heb ze expres niet vetgedrukt, zoals ik veelal doe met associaties, omdat de invloeden bij Freling slechts penseelstreken zijn die samen een kunstwerk vormen, dat geheel op zichzelf staat. Hij kleedt de muziek naast zijn pakkende zang en gitaarspel aan met strijkers, blazers en percussie-instrumenten. Verder krijgt hij steun van gastzangeressen Tamara Woestenburg en Bette Schindler, die zorgen voor een gloedvolle glans op de toch al sterke songs. De muziek leunt meer op de sfeer en het overbrengen van emoties dan bepaalde genres. Om een idee te krijgen serveert hij een overheerlijke en afwisselende mix van Barokpop, pop noir, folk, klassieke muziek en indierock. Freling blijkt een uitstekende liedjessmid en heeft het vermogen om muziek te schrijven die geheel nieuw te noemen valt, maar toch voelt als een vertrouwde deken. Hij houdt het, getuige bijvoorbeeld de prachtsong “Do That Thing You Always Wanted To Do”, dichtbij zichzelf. En dat pakt geweldig uit, want het gaat echt van het ene naar het andere hoogtepunt. Troostvol, liefdevol, meeslepend, weemoedig, intiem en bovenal kippenvel opwekkend wonderschoon. Nee, misschien verandert dit de wereld niet, maar het maakt het wel weer een beetje mooier.