NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Cloudfish – But Is It Art? (cd, TryTone)
Sommige samenwerkingsverbanden zijn op voorhand net zo onverwacht als interessant. Zo komen de singer-songwriter Hartog Eysman en de violist Jasper Le Clercq. Eysman leer ik kennen als een begenadigd liedjessmid, die onder zijn voornaam Hartog al vier albums heeft uitgebracht. Daarbij doorkruist hij genres als jazz, pop, soul, softrock en meer. Bij dat alles zijn emoties overbrengen belangrijker dan traditionele songstructuren, hetgeen zijn muziek ook een onderscheidend maakt. Le Clercq ken ik dan via Zapp4, Zapp String Quartet, Vogelkwartet & Jaap Blonk en New Niks, maar hij doet ernaast nog veel meer. Geïmproviseerde en experimentele muziek, maar ook hand- en spandiensten voor La Pat, Herman van Vee, Nits en Alex Roeka. Teveel om op te noemen. Zijn hart ligt denk ik wel, net als Hartog, bij het buiten de lijnen kleuren.
Dat doen ze nu samen in Cloudfish, waar nu het debuutalbum But Is It Art? van is verschenen. Hartog neemt de zang, spoken word en stemkunsten voor zijn rekening, terwijl Le Clercq zich ontfermt over de viool, effecten en loops De vraag stellen is het antwoord geven. Zo kwam Frank Zappa ooit al met de vraag (tevens album) “Does Humor Belong In Music?”, waarop muzikaal gezien een duidelijk bevestigend antwoord volgde. Humor en liefde voor muziek is ook zeker iets dat je proeft in deze samenwerking. Ze zetten koers naar onbekende vaarwateren, waarbij ze je langs avant-garde, klassiek, Noordse folk, jazz, ambient, improvisaties, spoken word, poëzie, pop, elektronische en andere experimenten voeren; of kriskras door elkaar. Soms met kop en staart en dikwijls ook heerlijk stuurloos. Ze weten je continu te verrassen, zowel in doorwaadbare als het complexe diepe. Maar wat ze ook laten horen in hun 14 tracks van samen een goede 57 minuten, het is allemaal fascinerend. Bij vlagen ongecompliceerd mooi en op andere momenten mooi gecompliceerd. Hoewel geen enkele vergelijking opgaat moet je een steeds wisselende kruisbestuiving van Tuxedomoon, Fink, Jaap Blonk, Zappa, Peter Hammill, Nils Økland, Iva Bittová, Palinckx en de theaterproducties van Einstürzende Neubauten in gedachten houden. In de titeltrack krijgt Hartog het woord “art” nauwelijks uit zijn strot. Dit vermoedelijk omdat kunst/art een subjectief begrip is en een irrelevante vraag als artiesten iets fabriceren voor een ander. Waarschijnlijk deelt het Ministerie van OCW deze mening niet, gezien hun subsidiebeleid. Is het kunst? Voor mij wel en eigenlijk uit de kunst! Ze geven op overtuigende wijze het antwoord op de vraag, al is die voor mij niet belangrijk gezien het grenzeloze luistergenot deze twee hier leveren. Wereldplaat die voor een breed publiek iets te bieden heeft!