Troonopvolgers, maar ook andere mensen die op hetzelfde geslacht of gendertype vallen mogen schrijven voor onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Black Marble, Joy Crookes, Dean Blunt, Deerhoof, La Luz, Parquet Courts, Pleine Lvne, Hania Rani & Dobrawa Czocher, Theodore Wild Ride en Time Is Away.
Jan Willem
Black Marble – Fast Idol (cd, Sacred Bones / Konkurrent)
Black Marble is in 2012 in New York opgericht als duo, maar is inmiddels verworden tot het in Los Angeles gevestigde soloproject van Chris Stewart. De muziek die hij maakt komt dikwijls voort uit de zaken die in het dagelijkse leven spelen, waarbij de hectiek ervan ook zeker z’n weerslag heeft in de muziek. Daarbij grijpt hij graag terug naar de cold wave, post-punk en synthpop van weleer, maar omarmt hij ook shoegaze en meer moderne muziek. Op zijn vierde album Fast Idol gaat hij wat meer intuïtief aan de slag en ligt de focus weer wat meer op de analoge synthesizermuziek, hetgeen symbool staat voor het gevoel overbrengen van het analoge tijdperk. Daar waar de muziek ijzig is en niet per se toonvast hoeft te zijn. Dat levert hier 11 sprankelende doch donkere nummers op, die het verleden koesteren en toch helemaal in het heden staan. Het is dus niet zo verwonderlijk dat je zowel New Order, Orchestral Manoeuvres In The Dark en Depeche Mode als Drab Majesty, Vlimmer, Boy Harsher en Diiv erin terug kunt horen. En dat maakt dit weer tot een prachtig duister goedje!
Joy Crookes – Skin (cd, Insanity/ Sony Music)
Ik koester altijd een diep wantrouwen in cd’s als de artieste in kwestie half ontbloot op de cover staat. Het is zelden functioneel en kennelijk is er dan iets anders nodig om je te verkopen. Nu zijn ze in het geval van Joy Crookes bedekt met een skin. Hatseflats bruggetje, Skin is ook het debuutalbum van deze zangeres met Brits-Iers-Bangladesh bloed. Joy Elizabeth Akther Crookes, zoals ze voluit heet, is net pas 23 jaar geworden, maar lijkt met haar talent en oude ziel het snel heel ver te gaan schoppen. Ze heeft echt een dijk van een stem in huis, die je niet onberoerd laat. Verder bestaat de muziek uit pop, maar gelardeerd met jazz, soul en funk en dikwijls voorzien van stemmige orkestraties. Ze bezit over een behoorlijk tijdloze sound, die voor velen wat te bieden heeft. Ik denk dat liefhebbers van onder meer Arlo Parks, Amy Winehouse, Celeste, Massive Attack, Duffy, Chloe Charles en Cleo Sol hier wel mee uit de voeten kunnen. Het is een heerlijk melancholisch droomdebuut geworden, dat diep onder de huid weet te kruipen.
Dean Blunt – Black Metal 2 (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Een artiest die zich dikwijls in mysterie hult is de Londense muzikant Dean Blunt, hetgeen dan weer het alias is van Roy Nnawuchi. Hij start met het maken van art rock als Graffiti Island, om vervolgens met Inga Copeland van 2009 tot 2012 de abstracte elektronicaformatie Hype Williams te vormen (ook wel eens als Paradise Sisters gepresenteerd). Hierna gaat hij als Dean Blunt verder met het maken van bijzondere mixen van leftfield, experimentele muziek, dub, r&b, hip hop, synthpop, noise, folk en avant-garde verspreid over zo’n 8 albums. Verder duikt hij op in het experimentele hip hopproject Babyfather en het meer r&b georiënteerde Blue Inversion. Bij zijn Dean Blunt releases moet je het meestal stellen zonder enige informatie. Dat geldt wederom voor zijn nieuwe album Black Metal 2, dat 7 jaar later volgt op deel 1. Zwarte inlay en een zwarte cover, met op de achterkant van die laatste enkel de albumtitels en op de voorkant een groene 2 plus een sticker met “Parental Advisory Explicit Content” erop. Zoek het lekker zelf uit! Aan de andere kant heb je niks dan de muziek waarop je je kunt richten en dat is natuurlijk ook het belangrijkste. Hij brengt in de 11 tracks weer een atypische mengelmoes van avant-garde, folk, lo-fi, indierock, grime en artrock. Soms heel minimaal en op andere momenten voorzien van enige franje als fraaie vintage orkestraties en blaaspartijen, maar altijd gedompeld in een gitzwart bad. Zijn zang doet nog wel eens denken aan die van Bill Callahan, al komen Calvin Johnson en Tricky ook nog wel eens om de hoek kijken. Hij krijgt vocale steun van vermoedelijk Joanne Robertson, die een mooi tegenwicht biedt aan zijn zware, herfstige zang. Het is een redelijk ongrijpbaar album geworden dat ergens tussen Smog, Arthur Russell, AR Kane, Colin Newman, Tropic Of Cancer, A Certain Ratio en Tricky finisht. En hoewel dit schijfje net iets meer dan 25 minuten lang is, heeft het heel veel te bieden. Wederom een bijzonder imponerend werk!
Deerhoof – Actually, You Can (cd, Joyful Noise / Konkurrent)
De tegendraadse Amerikaanse groep Deerhoof is in 1994 opgericht, maar na al die jaren is er nog bepaald geen teken van verslapping. Sterker nog, ze zijn hartstikke productief, weten nog altijd te verrassen en komen nu gewoon met hun (ongeveer) achttiende album Actually, You Can aanzetten. De groep bestaat uit uit de in het Japans en charmant Engels zingende bassiste Satomi Matsuzaki, oprichter/drummer/pianist/zanger Greg Saunier (Xiu Xiu, Nevrous Cop) en de gitaristen John Dieterich (Xiu Xiu, Natural Dreamers, Gorge Trio) en Ed Rodriguez (Colossamite, The Flying Luttenbachers, Gorge Trio). Ze produceren zoals altijd weer een toegankelijke en pakkende sound, die toch experimenteel is. Als je het met sporten zou vergelijken dan zijn het een soort free runners; het gaat lekker alle kanten op en is ergens ook heel strak. Zelf zeggen ze zich geprikkeld te hebben gevoeld vele muziekstijlen te verenigen tot één, waaruit hun DIY-barok is gerold. Ik vind het vooral weer een geniaal en typisch Deerhoof album geworden vol energieke, dynamische songs. Hier is de rek nog lang niet uit. Sympathieke klasbakken!
La Luz – La Luz (cd, Hardly Art / Konkurrent)
Zangeres/gitariste Shana Cleveland, tevens bekend van Shana Cleveland & The Sandcastles, heeft in 2012 de damesgroep La Luz opgericht in Los Angeles. Hun drie albums bevatten een psychedelische mix van surf-noire, indierock, droompop, doowop en harmonische jaren 60 muziek. Aan die fijne receptuur verandert de groep, die tegenwoordig vanuit Seattle opereert en naast Shana uit Alice Sandahl (keyboards, zang) en Lena Simon (bas, zang) bestaat, maar weinig en dat is in hun geval eigenlijk helemaal prima. Op de vierde, gelijknamige cd gaan ze daar in feite ook mee verder. Ze vonden een geestverwant in producer Adrian Younge, die weliswaar vanuit een andere muzikale hoek komt maar wel dezelfde muzikale visie als de groep er op nahoudt. Of het helemaal aan hem te danken is weet ik niet, maar hun bekende sound met vintage vernis is hier intiemer, emotioneler, melodieuzer, rijker gedetailleerd, mysterieuzer en toch aardser dan voorheen. Dat komt niet alleen de dromerige, stemmige sound ten goede maar het levert ook echt schandalig mooie, kippenvel opwekkende songs op, die ergens het midden houden tussen Broadcast, Dengue Fever, Dick Dale, Ronettes, Lush, That Dog en Chastity Belt. Het is een album dat de liefde viert voor muziek, vriendschap en het leven in alle vormen. Hun allerbeste tot nu toe!
Parquet Courts – Sympathy For Life (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Onlangs schreef ik bij Pond al dat de Madchester-sound van de jaren 90 weer met een opmars bezig is. En het staat geschreven dus het is waar. Nu is het niet verwonderlijk dat de muziek van het Amerikaanse kwartet Parquet Courts daar ook een keer belandt, want die brengen altijd al een steeds veranderende, energieke potpourri aan stijlen. Op hun zevende (?) album Sympathy For Life werken ze met producers Rodaidh McDonald (The XX, Hot Chip) en John Parish (PJ Harvey, Dry Cleaning). Het zou een dansplaat moeten zijn, wat ook wel klopt als het om de meer alternatieve dansvloeren gaat. Normaal brengen ze een mix van indierock, garagerock, altrock, punk en lo-fi, nu verschuift dat iets meer naar de Madchester-sound en de psychedelische muziek. Dat uiteraard weer op hun geheel eigen wijze. Het geheel houdt zich ergens op tussen Happy Mondays, Primal Scream, Blur, Stone Roses, Khruangbin, New Fast Automatic Daffodils en Talking Heads. Deze band blijft heerlijk onvoorspelbaar en het levert keer op keer geweldige muziek op.
Pleine Lvne – Heavy Heart (cd, Pleine Lvne)
Je hebt wel eens van die albums die passen als een tweede huid en van meet af aan zo intens mooi zijn. Dat geldt ook voor het debuut Heavy Heart van Pleine Lvne (bijna volle maan). Het is het project van de Franse singer-songwriter, componist en gitarist Nicolas Gasparotto, die al een behoorlijke muzikale carrière achter de rug heeft in diverse emo rock, post-hardcore en black wave bands. Zijn debuut gaat over de ballast die we dagelijks met ons meedragen; het gewicht van verdriet, doodsangst, eenzaamheid en alle vragen die ons in de nacht besluipen. Nicolas wilde een werk maken dat een hart onder riem is voor al die verzwaarde harten en duidelijk maken dat we er niet alleen voor staan. Daarin is hij met verve in geslaagd. Hij maakt droefgeestige folk met postrock elementen in combinatie met zijn emotioneel geladen zang. En dat heeft acht prachtig, emotievolle precisiebombardementen opgeleverd, die soms heel breekbaar en klein zijn en op andere momenten heftiger uitpakken. Denk daarbij aan een kruisbestuiving van The White Birch, Raoul Vignal, Daniel Blumberg, Gravenhurst en Bon Iver. Er is gewoonweg geen zwak moment te ontdekken op dit fantastische album, dat na slechts 29 minuten alweer is afgelopen. Maar wat een indruk laat dit overrompelende kleinood achter!
Hania Rani & Dobrawa Czocher – Inner Symphonies (cd, Deutsche Grammophon)
Hania Rani, voluit Hania Raniszewska, is een Poolse pianiste, componiste en zangeres. Naast haar solo bezigheden heeft ze ook gewerkt met Portico Quartet, Hior Chronik, Christian Löffler en Dobrawa Czocher. Met die laatstgenoemde Poolse celliste, die al sinds hun tienerjaren muzikale partners zijn, heeft ze in 2015 al het album Biała Flaga (witte vlag) gemaakt. Hania Rani kwam eerder dit jaar al met een album waar ze haar muziek voor diverse producties voor films, theater en dergelijke heeft gebundeld. Normaal gesproken levert ze iets af dat tussen pianomuziek, neoklassiek en minimal music uitkomt, waarbij haar gezongen stukken er ook echt mogen wezen. Nu heeft ze samen met Dobrawa het album Inner Symphonies gemaakt, dat ze op het prestigieuze Deutsche Grammophon label mogen uitbrengen. Rani (piano, zang, synthesizers, celesta) en Czocher (cello) worden hier nog begeleid door een violiste en een strijkkwartet (met twee violen, een altviool en een cello). Het album gaat vooral over hoop in donkere tijden. Dat dit uiterst melancholische muziek oplevert is dan niet verwonderlijk. Het past ook goed in de herfst, waar verval zich opmaakt voor koude tijden om in de lente weer helemaal op te bloeien. Ze brengen hier een mix van neoklassiek, minimal music en jazzy elementen. Daarmee weten ze je aan de grond te nagelen, weg te laten dromen en te laten fantaseren over andere, betere tijden met meer saamhorigheid. Muzikaal gezien moet je het ergens zoeken tussen ,strong>David Darling, Edvard Grieg, Sophie Hutchings, Jóhann Jóhannsson, Ólafur Arnalds, Henryk Górecki en Portico Quartet. En dat is op papier al misschien te mooi om waar te zijn, in het echt is het soms nog wel mooier. Ze brengen hun innerlijke pracht hier op weergaloze wijze naar buiten.
Theodore Wild Ride – Theodore Wild Ride (cd, Icarus Records/ Consouling Sounds)
De Franse componiste, pianiste en multi-instrumentaliste Christine Ott blijft maar komen met nieuwe projecten en tevens uitmuntende muziek. Ze is overigens het meest bekend om haar virtuoze spel op de Ondes Martenot; een in 1928 door Maurice Martenot uitgevonden instrument, dat wel enige gelijkenis heeft met het geluid van een theremin. Dat heeft haar ook gebracht bij diverse artiesten als Yann Tiersen, Radiohead, Tindersticks, Syd Matters, DAAU, Raphelson, Noir Désir, Vénus, Oiseaux-Tempête en Frédéric D. Oberland, waarbij ze het experiment ook nooit uit de weg gaat en dikwijls ook met soundtracks de filmische kant opzoekt. Tevens houdt ze er de groepen Foudre! en Snowdrops op na. Eerder dit jaar heeft ze al haar nieuwe album Time To Die, nee niet de soundtrack van een nieuwe James Bond film. Nu is ze terug met het gelijknamige album van haar nieuwe groep Theodore Wild Ride. Naast Christine Ott (Ondes Martenot, piano, mellotron) zijn het Mathieu Gabry (piano, mellotron, synthesizer, effecten) en Ophir Levy (oud) die het trio completeren. Gabry werkt vaker met Ott samen, ook in Snowdrops. Ze brengen hier zes stukken, die samen een krappe 35 minuten duren. De muziek komt op improviserende en experimentele maar altijd doorwaadbare wijze ergens uit tussen ambient, neoklassiek, piano-, film- en wereldmuziek. Het is muziek waarbij je weg kunt dromen, nadenken en gewoon intens genieten. Het is bovenal muziek die je even uit de realiteit wegneemt en zorgt voor contemplatie en bezinnende pracht. Wereldplaat!
Time Is Away – Fable Of The Bees (cd, Idle Press)
Time Is Away is het in Londen gevestigde duo Elaine Tierney en Jack Rollo. Ze hebben het stuk en later ook cassette en cd Fable Of The Bees gemaakt in opdracht van Black Tower Projects als onderdeel van een tentoonstelling. Daar maakte spoken word nog deel uit van hun muziek, die verder een suggestieve gemeentelijke omgeving moet voorstellen, geactiveerd door geluid, om de geesten van stedelijke verbetering op te roepen. Een kritisch stuk derhalve over de ruimtelijke planning en bebouwing. Voor het album hebben ze de spoken word achterwege gelaten en enkel de muziek overgelaten. Deze bestaat uit een mix van ambient, veldopnames, neoklassiek, klassiek, techno, wereldmuziek, drones en allerhande experimenten. Daarbij samplen ze er lustig op los en meen ik in elk geval Akira Rabelais en Hildegard Von Bingen terug te horen, al komen wel meer bekende fragmenten voorbij waar ik zo snel even niet op kom. Ze weten je een uur lang in de houdgreep te nemen met een fascinerend hoorspel. Daarbij moet je het ergens zoeken tussen een steeds wisselende hybride van Akira Rabelais, Sussan Deyhim, Arvo Pärt, O_Rang, This Mortal Coil, Future Sound Of London, Beaumont Hannant, Hildegard Von Bingen en Ustad Saami. Zoiets dan. Hieronder kan je een fragment horen, dat wellicht al voldoende indruk maakt. Het is echt een biologerende beauty!