NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Cinema Perdu – Amsterdam CS (cd, Moving Furniture)
Ik heb 21 jaar in en rond Amsterdam gewoond en heb mijn hart eraan verpand. Maar werk en kinderen maken soms dat elders wonen beter is; althans dat vind ik. Nog altijd kom er met enige regelmaat en dan dikwijls via Amsterdam CS. Hoewel het binnen en deels erbuiten, mede door de aanleg van de Noord/Zuidlijn en restauratie, jarenlang een rommel is geweest, is en blijft het één van die prachtige door Pierre Cuypers ontworpen gebouwen. Binnen is het een bron aan geluiden, zowel in de gangen die naar de perrons leiden als op de perrons zelf of de vele andere ruimtes. Dat is ook precies wat Martijn Pieck is opgevallen. Hij neemt er diverse geluiden op, die als basis dan wel inspiratiebron dienen voor composities, hetgeen de nieuwe cd Amsterdam CS oplevert van zijn experimentele cineastische project Cinema Perdu.
Pieck is naast Cinema Perdu ook terug te vinden in The [Law-Rah] Collective (met Bauke Van Der Wal en Hiekelien Van Den Herik) en Woodbender (met Jon Unger). Met Cinema Perdu maakt hij soundtracks voor niet bestaande films. Vroeger kent het Leaf label de serie “Invisible Soundtrack”, wat drie verzamel cd’s oplevert met interessante artiesten die soundtracks maken voor denkbeeldige films. Een leuk gegeven dat bijzonder fraai uitpakt. De deelnemers zitten meestal IDM, glitch en leftfield hoek. Pieck zit met zijn project veelal ergens tussen drones, ambient en experimentele muziek in, maar waarvan dikwijls inderdaad iets filmisch dan wel tot de verbeelding sprekends uitgaat.
Dat geldt ook zeker voor de nieuwe cd, die volgt op het sterke Interventions In A Landscape (2016) plus de vele cassettes. Pieck verwerkt de opgenomen geluiden van het Centraal Station in zijn elektronische composities. Daarmee creëert hij 6 stukken, die na een kleine 44 minuten finishen. Heel soms hoor je flarden van een omroepster, een trein die tot stilstand komt en andere geluiden van het station, maar vaak zijn de gegenereerde sounds niet te herkennen; zoals gezegd het is geen ode aan het station maar veeleer een bronvermelding. Pieck heeft simpelweg de moeite genomen stil te staan en geluiden te vangen, die je normaal in de hectiek wellicht niet (bewust) hoort. De atmosfeer die hij hiermee neerzet is eveneens geen weergave van het station, want dan zou het een desolate, grimmige, melancholische en tevens mysterieuze plek zijn. En ik kan je vertellen dat Amsterdam CS veel is, maar dat allemaal niet. Pieck brengt een prachtig experimentele mix van drones, dark ambient en veldopnames. Eenmaal, in het schitterende “6:47” (alle titels hebben hun lengte als naam), koerst hij met zijn geluid zelfs richting neoklassiek en musique concrète. Hier komen ook de treingeluiden het sterkst naar voren, hetgeen hij op knappe wijze omlijst en incorporeert in zijn compositie. Het filmische zit net als het melancholische aspect hier weer fraai in de muziek versleuteld, wat ervoor zorgt dat het je moeiteloos weet mee te slepen en te raken. Met je ogen dicht roept het dan ook allerlei beelden op. Dat alles levert een verbluffende luistertrip vol subtiele details op, die zich het beste onder de koptelefoon worden prijsgeven. Ook het volgende station van Cinema Perdu is een meer dan geslaagde geworden.