NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Chantal Acda & The Atlantic Drifters – Silently Held (cd, Challenge Records)
De Nederlandse, maar al jaren in België gevestigde zangeres/muzikante Chantal Acda, zette in 1999 een deurtje op een kier naar de buitenwereld met haar debuut onder haar eigen naam. Daarna ging dat door met Chacda, gevolgd door Sleepingdog met Adam Wiltzie (Stars Of The Lid, A Winged Victory For The Sullen, The Dead Texan, Aix Em Klemm) en vanaf 2013 weer steevast onder haar eigen naam. De deur ging daarbij steeds verder open en opende en veroverde langzaam de harten van velen, zowel luisteraars als muzikanten. Dat voor een groot deel door haar werkelijk prachtig narcotiserende zang, maar eveneens door de troostvolle, persoonlijke en lekker melancholische muziek, die nooit in herhaling valt. Tussen de bedrijven door komt ze ook met de projecten Distance Light & Sky met Chris Eckman (Dirtmusic, The Walkabouts) en manlief Eric Thielemans, i-H8 Camera, Stasola, Isbells, Marble Sounds, True Bypass met Craig Ward, Machinefabriek/Rutger Zuydervelt, Nu Nog Even Niet, en COHO LIPS met Styrofoam. Ook verschijnt er een live album met Bill Frisell , maakt ze een album met Bruno Bavota in 2022 en is ze onlangs nog te gast op het prachtalbum Feathers van Alówan, dat het project is van Jean-Yves Tola van voorheen 16 Horsepower en Lilium. Op haar vorige soloalbum Saturday Moon schuiven onder meer artiesten aan als Alan Sparhaw en Mimi Parker van Low en Shahzad Ismaily van veel. Het deurtje van voorheen is een onopgesmukt portaal naar de wereld geworden.
Nu is ze terug als Chantal Acda & The Atlantic Drifters met het album Silently Held. Hoe groot haar bereik is blijkt wel uit de indrukwekkende gastenlijst. Ten eerste zijn dat de Amerikaanse muzikanten jazz gitarist Bill Frisell, jazz contrabassist Thomas Morgan, multi-instrumentalist Shahzad Ismaily en saxofonist Colin Stetsondrummer. Aan de andere kant van de Atlantische oceaan mag ze rekenen op drummer Eric Thielemans, klarinettist Joachim Badenhorst, saxofonist Kurt van Herck, pianist Jozef Dumoulin en Niels Van Heertum op de tenortuba. Maar ook achter de producties, mastering en mixing vind je grote namen, waaronder ook Phill Brown (Talk Talk). Zoals gezegd is geen enkel album van Acda hetzelfde, maar de koerswijziging hier is wel groter, zij het op verstilde wijze. De muziek incorporeert hier naast haar gebruikelijk met traditionele jazzelementen, maar ook de postrock van het latere werk van Talk Talk en de experimentele future jazz zoals Dictaphone dat zo mooi brengen kan; de vergelijking gaan niet helemaal op, maar het geeft wellicht een idee. Ze legt niet het vuur aan de schenen, maar het is wel complexer en avontuurlijker. Ik kan me voorstellen dat het even wennen is, maar ik vind het echt geweldig uitpakken en het plaatst haar wederom verlammend mooie zang, die erin gaat als een aan twee kanten met roomboter ingesmeerde preek, net in een ander daglicht. Het levert een troostvol, meeslepend en bescheiden meesterwerk op vol diepgravende schoonheid.