NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Awkward I – Unalaska (cd, Excelsior)
Awkward I, of soms ook wel AWKWARD i, is het inmiddels 25 jarig lopende project van Djurre de Haan. Hij is een singer-songwriter pur sang en schrijft met een fluwelen pen. Zijn muziek komt steevast ergens tussen indierock, alternatieve rock en folk uit en is behoorlijk authentiek. Dat komt mede door de persoonlijke benadering waarmee hij zijn muziek aanvliegt. Inmiddels heeft hij al een album of zes op z’n naam staan (beetje afhankelijk wat je meetelt) en iedere keer weet hij, door de accenten te verleggen, weer te op tijdloze wijze verrassen. Zeker dat laatste aspect is een sterk punt in zijn muziek. Hij heeft dan ook een stem die van alle tijden lijkt te zijn en de muziek is los van de hedendaagse productie ook in meerdere decennia te plaatsen. Dat is overigens als compliment bedoeld, want hij herkauwt de geschiedenis bepaald niet. Zijn laatste album Kyd stamt alweer uit 2018, dus het is of beter gezegd was even stil rond deze liedjessmid.
Inmiddels is namelijk zijn nieuwe album Unalaska een heugelijk feit. Djurre laat hier in een kleine 39 minuten 12 nieuwe songs horen. Meer dan ooit laat hij hier een geluid horen dat van alle tijden kan zijn. Ik ervaar soms op uiterst nostalgische wijze alsof ik weer als kind in de woonkamer van mijn ouders ben, waar Simon & Garfunkel nog wel eens opstond. Dat kwam dan van zo’n zwarte oversized cd met een naald erop (schijnen mensen nu ook weer leuk te vinden). Djurre brengt naast zang diverse instrumenten, maar krijgt ook rugdekking van David Corel (bas, piano), Jelte van Andel (cello, contrabas), Chris Doyle (piano, Wurlitzer) en Robin Buijs (drums); met geschiedenis van onder meer Johan, Alamo Race Track, Redivider en M.A.E. in huis dus. De muziek blijft ondanks deze inbreng overigens uiterst ingetogen en intiem. Hij zet thema’s als vergankelijkheid, zelfontdekking en zijn verlangen naar het onbekende om in songs die meteen vertrouwd aanvoelen en toch ook een zekere diepgang brengen. Dat wordt nog eens overgoten met een fijne melancholie en sterke melodieën, waardoor je de songs niet makkelijk van je af kan en wil schudden. Naast de eerdere referentie moet je ook denken aan Timesbold, Bonnie ‘Prince’ Billy, Elliot Smith, Sodastream en Nick Drake. Daarbij moet ik aantekenen dat hij echt een eigenzinnige sound in huis heeft. Het is een hedendaags tijdloos, bezinnend en troostvol prachtalbum geworden.
