NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Arnold de Boer – Minimal Guitar (cd, Makkum Records / Xango Music Distribution)
Zanger/gitarist (en meer) Arnold de Boer is een veelzijdige muzikant, die in 1992 het mooie Makkum verruilt voor het minstens zo mooie Mokum. Muziek wordt hem eigenlijk al met de paplepel ingegoten, waarbij het van trommels naar trompetten gaat. Eerdere bands als De Aanslag en de Bogerman Bigband liggen dan nog mijlen ver (zeker qua geluid) van het in 1995 opgerichte Zea, net als van a en b naar z vele stappen kent. Met Zea heeft hij inmiddels een ijzersterke discografie opgebouwd, eerst nog als duo en later solo. Als het fijne label Transformed Dreams, waar hij doorgaans zijn materiaal heeft uitgebracht, ermee ophoudt start hij zijn eigen label Makkum Records. Naast eigen werk vult hij dat label met onder meer Kanipchen-Fit, It Dockumer Lokaeltsje en artiesten uit zijn geliefde Ghana., hoewel je Ethiopië ook bepaald niet mag uitvlakken. Dat laatste land heeft er namelijk voor gezorgd dat hij bevriend is geraakt met de band The Ex, waar Zea regelmatig in het voorprogramma heeft gestaan. Dat heeft er weer voor gezorgd dat Arnold de Boer in 2009 door hen is gevraagd de nieuwe zanger te worden. En de rest is geschiedenis zou ik bijna zeggen. Bijna, want het leuke aan Arnold de Boer is dat hij met welk project keer op keer weet te verrassen. Ook als je van het vele optreden plots een pas op de plaats moet maken, omdat de wereld geveild wordt door het welbekende virus en tot stilstand komt.
Maar dat heeft Arnold er juist toe aangezet om niet stil te staan en geen pas op de plaats, maar passen in zijn plaats te maken. Nu heb ik lang genoeg in mijn geliefde Amsterdam (en net erbuiten) gewoond, om te weten dat het er veel moois te bewonderen valt. Echter, de Ring A10 zou ik daar niet zo snel onder scharen. Toch is precies waar Arnold de Boer is gaan wandelen, want de verbinding van binnen en buiten, de rand van de stad en het platteland hebben een aantrekkingskracht op hem. In 11 dagen heeft hij ongeveer 40 uur zonder kaart, zo dicht mogelijk langs de Ring A10 gewandeld. Zijn wandeltochten voeren hem langs bouwplaatsen, parkeergarages, appartementen, kinderopvang, hotels, wolkenkrabbers, industrieterreinen en begraafplaatsen, maar ook slibvelden, golfbanen, sportvelden, parken, kunstwerken, tuinhuisjes, weilanden, vaarten en woonboten. Schoonheid ontdekken, waar je het wellicht niet verwacht maar waar het voor het oprapen ligt, mede door de verhalen die bij diverse locaties horen. Iedere keer als hij na zo’n wandeling thuiskwam pakte hij zijn gitaar en speelde gewoon wat er in hem opkwam en heeft dat opgenomen. Dat heeft nu geresulteerd in het album Minimal Guitar, dat hij onder zijn eigen naam heeft uitgebracht en in een gelimiteerde editie van 100 cd’s, 200 lp’s en 300 downloads. In een kleine 38 minuten brengt hij 8 instrumentale stukken, die bestaan uit akoestische improvisaties. Hiermee wil hij vooral zijn gevoelens overbrengen, zonder deze van woorden te voorzien. Het is minimaal, bijna kaal en toch veelzeggend en meeslepend. Hoewel de vergelijking niet helemaal sluitend is, doet het me wel wat aan de minimale werken van Sylvain Chauveau denken, in de verte vermengd met het geluid dat je op de mbira zou kunnen maken. Het is een soundtrack die past bij een roadmovie die je te voet aflegt, maar ook bij isolement en de huidige situatie waarin we verkeren. Muziek om bij weg te dromen, ter overpeinzing maar ook om intens van te genieten (in je eentje uiteraard). En laten we wel wezen, we hebben er gewoon een “lord of the ring” bij!