NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Maggie’s Flock – Party At The Cemetry (cd, Maggie’s Flock)
In 2017 valt definitief het doek voor de Arnhemse Keltische folk band Stac Polly, die vooral traditionals hebben gespeeld. Een aantal leden, te weten Neil Macfarlane (accordeon, zang), Hub Rasker (drums, akoestische gitaar, zang), Gijs Nielen (bas, zang) en Etienne Pronk (banjoline, mandoline), blijft bij elkaar en vinden een nieuwe gitarist in Edwin Steenstra en een zanger in Roel Seidell, die tevens aardig kan fluiten en een productieve tekstschrijver blijkt. Dat tekstschrijven doet hij samen met Hub. Zelf materiaal schrijven is ook hetgeen deze zeskoppige kudde, inmiddels uit Arnhem en Nijmegen, onderscheidt van hun vorige avontuur. Wel blijven ze in dezelfde hoek opereren. Hun bandnaam is gebaseerd op Maggie of the Moor, hetgeen voor mij onbekende legende is over een spookachtige herderin, die bij nacht en ontij over de hei zweeft. Ze rooft de zielen van alle zondaars die ze tegenkomt en neemt ze op in haar schaapskudde. In 2018 hebben ze al een demo opgenomen, die de weg plaveit voor hun nieuwe muzikale pad. Ook traden ze toen al op met de nieuwe formatie. Vanaf 2019 werken ze actief aan hun debuut.
Deze is eind vorig jaar in eigen beheer verschenen en heet Party At The Cemetry. De cd opent nog als een lekker Hüsker Dü album, maar al snel wordt het duidelijk welke kant de groep nu opkoerst. Hoewel het met whisky vloeken in de kerk is, brengen zij hier wel een Schots/Ierse blend van folkrock. Doorgaans is dat muziek die gepaard gaat met een lach en een traan en waarbij drank, dood, liefde, anarchie en diepgewortelde tradities de revue passeren, zij het vaak met een knipoog dan wel voorzien van zwarte humor. Dat is wat Maggie’s Flock hier als geen ander op aanstekelijke wijze naar buiten weet te brengen. Als je niets zou weten over deze band, zou je ze ook daadwerkelijk ergens in het Verenigd Koninkrijk plaatsen. Dat is mede te danken aan de uitstekende Engelse zang, die soms zelfs een lokaal dialect in zich heeft. Maar ook de geweldige instrumentale inkleuring draagt daaraan bij, die zelfs menig Schot en Ier jaloers zal maken. Ze brengen zowel uptempo en energieke als meer ingetogen en bezinnende songs. In eerste instantie moet je denken aan bands als The Pogues, Flogging Molly, The Levellers en Dropkick Murphys, maar de muziek roept ook wel associaties op met New Model Army, The Doomed Bird Of Providence en Nick Cave. Het is een geweldig, feestelijk en meeslepend droomdebuut geworden, dat intense emoties aan diepe gedachten weet te koppelen.