NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Anneke van Giersbergen – The Darkest Skies Are The Brightest (cd, InsideOutMusic)
Eenzijdigheid is iets dat niet voorkomt in het woordenboek van zangeres, gitarite en pianiste Anneke van Giersbergen. Ze is 13 jaar lang de frontvrouw van de melancholische metalband The Gathering geweest, om vervolgens vanaf 2007 solo haar vleugels uit te slaan en meer persoonlijke muziek te maken. Dat doet ze als Agua De Annique en tevens onder haar eigen naam. Ze werkt onder meer met Danny Cavanagh, Martijn Bosman en Devin Townsend, maar is ze ook te vinden in Maiden United, The Gentle Storm, Lorrainville, Globus, Ticket For Tibet en de metalband Vuur. Dat nog los van haar gastoptredens bij Dan Geesin, Arjan Lucassen, Anathema, Amorphis en John Wetton. Met dat alles doorkruist ze vele genres. Eén van de projecten die haar veelzijdigheid onderstreept is Verloren Verleden, het album dat ze in 2016 heeft gemaakt met de IJslandse folkgroep Árstíðir. Hierop laten ze mix van folk en neoklassiek horen, waarbij van Giersbergen haar enorme stembereik naar buiten brengt; van “gewoon” poppy gezongen tot sopraanachtige stukken.
Hoewel een tweede album van haar band Vuur in de maak leek, rolde er plots allemaal andere songs uit de pen. Ingegeven door huwelijksperikelen is ze haar meest persoonlijke muziek tot nu toe gaan schrijven. De basis legt ze met haar prachtige zang en een akoestische gitaar. De verdere inkleuring is daarna pas gebeurd. Ze heeft zich tijdens de opnames ook verdiept in kintsugi, hetgeen een Japanse kunstvorm of haast filosofische stroming is, waarbij gebroken keramiek gerepareerd wordt met goud- of zilverkleurige lak. Het idee erachter is dat die zichtbare reparaties bijdragen aan de schoonheid en unieke waarde van dat object. De parallel met haar huwelijk is snel getrokken, waarbij ook daar gelukkig de breuken gelijmd zijn. Het resultaat van dat alles is te horen op het nieuwe album The Darkest Skies Are The Brightest, waar in een krappe 42 minuten 11 nieuwe tracks de revue passeren. Het is overigens bij elkaar opgeteld het 23ste album in haar carrière, hetgeen best indrukwekkende te noemen is. De muziek pakt hier weer verrassend uit, want gaat van pop en folk naar altcountry en alternatieve rock. Deze wordt voorzien van strijkarrangementen/instrumenten, robuuste percussiepartijen, gitaar, bas en trompet, waarin multi-instrumentalist en producer Gijs Coolen een belangrijke rol vervult. Het levert rijke songs op, die een aardig deel van het emotionele spectrum in zich herbergen. Eerlijk is eerlijk, de kleine liedjes als “My Promise”, “The End” en “Losing You” vind ik het allermooist, ook al zijn die tevens het meest confronterend. Maar de rest is eveneens van een hoog niveau en tonen eens te meer aan dat van Giersbergen niet voor één gat te vangen is. Ook niet voor twee of drie trouwens. De wonden zijn geheeld en met een litteken als aandenken, is de focus gericht op een betere toekomst. De persoonlijke ontboezemingen worden op knappe wijze vertaald naar troostvolle, bezinnende prachtmuziek.