NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Amber Arcades – Barefoot On Diamond Road (cd, Fire / Konkurrent)
Het is toch niet veel Nederlandse meer alternatieve acts gegeven om op buitenlandse labels muziek uit te mogen brengen. Nu zijn er natuurlijk voorbeelden als The Homesick en Eerie Wanda, maar het is niet bepaald alledaags. Toch debuteert Amber Arcades meteen op het Heavenly label, dat opgericht is door de persvoorlichter van het voormalige Creation Records. Nu is dit project van uit Utrecht afkomstige maar naar Amsterdam verhuisde zangeres en muzikante Annelotte de Graaf wel zo dat je meteen denkt met een internationale artiest te maken te hebben. Niks mis met nationale hoor, laat deze muziekcategorie NNM daar het duidelijke bewijs voor zijn, maar de eerste keer dat ik de muziek hoorde, was ik toch verbaasd dat het van eigen bodem kwam. Amber Arcades heeft inmiddels op het bovengenoemde label de albums Fading Lines (2016) en European Heartbreak (2018) uitgebracht, die vol dromerige indiepop met onverwachte twisten staan.
Het derde album Barefoot On Diamond Road volgt nu na ruim 4 jaar en is verschenen op het eveneens Britse label Fire. Dat de Britten met haar weglopen valt volkomen te begrijpen, maar ook hier zal ze dankzij dit album nog meer voeten aan de grond krijgen. Annelotte trekt hierop ten dele de lijn van voorheen door, maar tilt alles naar een nog hoger niveau en boort andere kanalen aan. Zo zijn er meer elektronica en beats te horen, maar ook soms hardere gitaren en weelderige cellopartijen ( en harpstukken (van LEYA’s Marilu Donovan). Daarbij krijgt ze naast hulp van Ben Greenberg (synthesizers, bas, effecten, gitaar, autoharp, drumprogrammering, loops), veteraan Matt Chamberlain (drums, percussie) en anderen op piano, pedal steel, synthesizers en programmering. Ze wisselt sobere songs af met meer aangeklede. Het is allemaal goed uitgebalanceerd en voelt persoonlijker, intenser en urgenter. Dat komt ook door de cocktail aan emoties die er erin heeft gestopt, waarbij de melancholie de rode draad vormt. Zelf zegt ze hierover:
“Voor mij zijn emoties en gevoelens bijna iets magisch, in de zin dat ze de manier waarop we de werkelijkheid ervaren kunnen veranderen. Dat idee zit diep in de hele plaat, inclusief het nummer “True Love” (zie beneden). Voor de video wilden we de buitenaardse griezelige sfeer van het nummer vertalen in beelden, met behulp van sci-fi en folk-horror-tropen om deze magische aard van emoties te benadrukken.”
Dat levert in ruim 41 minuten 9 sterke songs op, die op caleidoscopische wijze droompop mixen met dark folk, indiepop, rock, shoegaze, allerhande elektronische interventies en biologerende lichte experimenten. Dat alles is gestoken in een David Lynch-achtig spannend en dromerig decors à la 4AD, wat goed past bij haar bitterzoete prachtzang. Samen met sparringpartner Ben Greenberg lijkt ze zichzelf opnieuw uit te hebben gevonden en dat werpt z’n vruchten af. Ze weet je te prikkelen, narcotiseren en tot denken aan te zetten. Daarbij moet je het ergens zoeken tussen Lisa Germano, Phoebe Bridgers, Swallow, Weyes Blood, My Bloody Valentine. Bowery Electric en Lana Del Rey. Veel van de nummers blijven meteen plakken en kruipen per luisterbeurt steeds dieper onder je huid. Zonder haar vorige werk te degraderen, want ook dat is fraai en zeer de moeite waard, is dit wel haar allermooiste en beste tot nu toe geworden.