NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Altın Gün – Yol (cd, Glitterbeat)
Mijn liefde voor de Turkse muziek is begin jaren 90 geboren, als ik in Amsterdam op de Albert Cuypstraat in een Koerdisch restaurant ga eten en Kızılırmak hoor. Een jaar of 5 later als ik met de rugzak door Turkije trek, kom ik met 6-7 cd’s van die groep terug (de naam is blijven plakken). En ja, van nog veel meer andere groepen/artiesten ook. Selda, Ahmet Kaya, Ezginin Günlügü, Yeni Türkü, Group Yorum, Fuat Saka en ga zo maar door. Veel ervan blijkt onder de zogeheten Turkse protestmuziek te vallen. Ik vind het vooral mooi door de melancholie die er vanaf spat. Het was overigens ook de tijd dat Tarkan nogal vaak te horen was met zijn “Şımarık” (de “kiss kiss song”), nogal een contrast. Inmiddels is de Turkse muziek aardig vertegenwoordigd in mijn collectie en probeer ik het ook wel bij te houden.
Nadat Jasper Verhulst (Moss, Eerie Wanda) en Ben Rider, van een tournee in Turkije (Ïstanbul) terugkeren met de nodige Turkse psychedelische folkplaten in de bagage (klinkt bekend), hebben ze in 2016 de groep Altın Gün opgericht. Dit met als doel eveneens psychedelische Turkse folk te gaan maken. Verhulst (bas, synthesizer, drum programmering, gitaar) en Rider (gitaar), met als thuisbasis Amsterdam, hebben meteen Erdinç Ecevit Yildiz (zang, baǧlama, synthesizers) erbij gevraagd en later volgden ook Merve Daşdemir (zang, synthesizers, omnichord, percussie) en Gino Groeneveld (percussie). De groep brengt hoofdzakelijk eigenzinnige interpretaties van Anatolische en Turkse nummers uit de jaren 60 en 70 plus traditionals, die ze vervolgens in het heden weten te plaatsen. Dat levert tot nu toe de twee uitstekende albums On (2017) en Gece (2019) op, waarbij ze bij de laatste versterkt worden door drummer Daniel Smienk. Hun receptuur van Turkse psychedelische folk en rock, aangevuld met funk en elektronica mist hun uitwerking niet. En zeker het tweede album wordt ook internationaal nog eens zeer positief ontvangen.
Op hun zojuist verschenen en net als de vorige op Glitterbeat uitgebrachte derde album Yol, hetgeen “weg” betekent, toont het Amsterdamse zestal nog meer een eigen smoel. In basis brengen ze nog wel die ludieke mix zoals hierboven beschreven, maar ze larderen dit met synthpop, avant-garde, veldopnames en een flinke dosis speelsheid. Het aandeel van de synthesizers is daarbij behoorlijk toegenomen. Dat pakt dikwijls zeer energiek uit, maar levert tevens dromerige, bezinnende en hypnotiserende muziek op. Ze serveren hier in 40 minuten 12 heerlijke tracks, die zoals altijd eigenlijk niet voor één gat te vangen zijn. Daarbij hebben ze hun succesvolle receptuur aangescherpt en verbeterd, zonder dat er ook maar iets op de vorige twee albums af te dingen valt. Het is allemaal van een diepgravende pracht, die je voert langs oude wegen waar moderne en traditionele architectuur hand in hand gaan.