NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Altın Gün – Aşk (cd, Glitterbeat / Xango Music Distribution)
Mijn liefde voor Turkse muziek wordt geboren als ik begin jaren 90 in Amsterdam op de Albert Cuypstraat in een Koerdisch restaurant ga eten en Kızılırmak hoor. Eenmaal in Turkije zelf kwam ik met een hoop cd’s van hen en andere groepen thuis. Ik kreeg wel vaak de vraag of ik een communist was. Het bleek dat mijn voorkeur vooral uitging naar de zogeheten Turkse protestmuziek; tja wist ik veel. Het was vooral de universele melancholie die me erg aansprak naast de mooie muziek. Al snel volgde heel veel meer namen als Grup Yorum, Ïlkay Akkaya (van Kızılırmak ), Kardeş Türküler, Selda Bağcan, Ahmet Kaya, Ezginin Günlügü, Yeni Türkü, Fuat Saka, Ayşegül, Sevval Sam, Sezen Aksu, Zülfü Livanenli, Kazım Koyuncu, Ahu Sağlam, Aynur, Zara en ga zo maar door. Het is echt van een bijzondere schoonheid allemaal. Wat wel opvalt is dat vele nummers vaak terugkomen, zij het in andere versies. Er bestaat in Turkije een cultuur, die graag traditionals blijft reproduceren. Let wel, het is bepaald geen kopiëren, maar veeleer het op eigen wijze voortzetten van tradities. In de jaren 70 heb je ook best veel psychedelische rock, waar Selda ook een mooi voorbeeld van is. Nadat de muzikanten Jasper Verhulst (Moss, Eerie Wanda) en Ben Rider van een tournee in Ïstanbul terugkeren met de nodige Turkse psychedelische folkplaten in de bagage, hebben ze in 2016 de groep Altın Gün opgericht. Dit met als doel eveneens psychedelische Turkse folk te gaan maken.
De Amsterdamse groep Altın Gün, hetgeen “gouden dag” betekent, presenteert nu hun vierde album Aşk dat Turks voor “liefde” is. Afgelopen vrijdag heb ik het zestal, dat naast Jasper (bas, synthesizers) bestaat uit Chris Bruining (percussie), Daniel Smienk (drums), Erdinç Ecevit (zang, saz, synthesizers), Merve Daşdemir (zang, synthesizers) en Thijs Elzzinga (gitaar, pedal steel), live mogen aanschouwen in de Groningse Oosterpoort. Een fantastisch optreden, waar ze als een goed geoliede machine opereerde en een bomvolle zaal in vervoering wisten te brengen; perfect uitgebalanceerd, net als op hun albums. Toch was er volop ruimte voor experimenten. Eigenlijk is dat op het album niet anders. Zowel Erdinç als Merve weten je alleen met hun zang al helemaal in te palmen. En ja, vrijwel alle nummers zijn traditionals en geen originele nummers, maar de uitvoer van deze groep is geniaal en wel degelijk origineel te noemen. Alleen “Leylim Ley” is van Zülfü Livaneli (als je zijn compilatie Unutulmayanlar nog op de kop kunt tikken, meteen doen!), “Güzelliğin On Para Etmez” van Aşık Veysel en “Doktor Civanım” van Ahmet Gazi Ayhan; die keuzes zijn ook bijzonder te noemen trouwens. Hoewel de muziek echt wel anders is doen ze met toch met enige regelmaat denken aan heldin Selda, of Selda Bağcan zoals ze voluit heet, die met name in de jaren 70 en 80 diepe indruk heeft gemaakt met haar psychedelische en politiek geëngageerde rock. Wat Altın Gün brengt is als je het heel zuur zou bekijken niet eens echt nieuw, maar hun bereidingswijze is zo vol van smaak en met eigen ingrediënten, dat het gewoonweg smullen is uit de traditionele Turkse keuken. Oude recepten uit de moderne, vernieuwende keuken. Heerlijk!