[cd, Erased Tapes/Konkurrent]
Om de Duitse pianist en producer Nils Frahm kan je haast niet meer heen. Aan de ene kant omdat hij sinds zijn album The Bells (2009) een zekere bekendheid geniet en met enige regelmaat een album uitbrengt, zowel solo als in samenwerkingsverband met onder meer Peter Broderick (tevens in hun gezamenlijke project Oliveray), Machinefabriek, Greg Haines, Ólafur Arnalds, Anne Müller en F.S. Blumm. Anderzijds omdat hij veelvuldig achter de knoppen zit van vele, uiteenlopende artiest, waaronder Efterklang, Deaf Center, Sleepingdog en Dustin O’Halloran, dikwijls vanuit zijn eigen Durton Studio. Daarnaast maakt hij ook nog eens muziek voor theaterproducties en commercials en is hij op menig compilatie album te vinden. Op zijn solowerken brengt hij veelal breekbare pianomuziek, waarbij de klassiek getrainde pianist de laatste tijd wel erg minimaal te werk gaat. Het levert fraaie albums op, maar de spanningsboog is van kortere duur dan zijn meer uitgesproken werken.
Wellicht vindt hij dat zelf ook en komt hij daarom met Spaces waarop hij het over een andere boeg gooit. Geen viltjes dit keer over zijn toetsen, geen met schroeven aan elkaar gedraaide vingers of andere afleidende zaken, maar nu eens zijn eigen live optredens, die nogal eens verschillen van zijn studiowerk, als basis voor zijn composities. In de studio is hij hiermee verder gaan knutselen, met als resultaat dit 11 nummers tellende album. Vijf ervan zijn bewerkingen van eerder werk, maar de andere zes zijn niet eerder verschenen. Zo opent hij met “An Aborted Beginning” op verrassende wijze met experimentele dub aangevuld met ijle pianoklanken. Hij mixt ook gewoon het gelach en het applaus van het publiek erdoor. Hierna gaat hij aan de slag met een biologerend repetitief stuk op de synthesizer. De toon is gezet. Je krijgt ook stukken waarbij hij voluit gaat op de piano en waarbij zijn skills als pianist goed te horen zijn of waar hij improviseert op de piano en het gehoest en het geluid van een mobiele telefoon uit het publiek verwerkt tot muziek. Uiteraard brengt hij eveneens zijn meer verstilde, ingetogen werk weer ten gehore. Maar de variatie hier smaakt naar meer en door de live elementen klinkt alles dynamisch en minder gepolijst. Een gouden greep, waardoor er gewoonweg meer te beleven valt. Hij besluit met een prachtig intiem stuk op een harmonium. Voor fans van Lubomyr Melnyk, Greg Haines, Ólafur Arnalds, Klaus Schultze en Dakota Suite. Een ijzersterk ruimtelijk album.
Nils Frahm – Toilet Brushes – More (Live in London) from Erased Tapes on Vimeo.
door Jan Willem Broek