[cd/lp, Erased Tapes/Konkurrent]
De gelauwerde pianist Nils Frahm werkt veelvuldig met het crème de la crème van de hedendaagse muzikanten, variërend van producent, opnemer dan wel medemuzikant en dikwijls vanuit zijn Durton Studio. Peter Broderick, Dustin O’Halloran, Greg Haines, Deaf Center, Ólafur Arnalds, Dakota Suite, Machinefabriek, Hauschka, Efterklang enzovoort hebben allemaal wel één of meerdere van die links met hem. Daarnaast maakt hij ook muziek voor theaterproducties en commercials en is hij op menig compilatie album te vinden. Zijn muziek is altijd van een opslokkende intimiteit en schoonheid. Frahm debuteert in 2005 met zijn lp Streichelfisch, gevolgd door de lp Electric Piano en de split-cdr met Library Tapes in 2008. Hij geniet iets meer bekendheid als hij een jaar later zijn eerste cd The Bells op het Kning Disk label het licht laat zien, die vol innemende pracht staat. Na zijn cd Wintermuzik datzelfde jaar gaat het ineens sneller en volgen er samenwerkingsprojecten met Anne Müller (7fingers, 2010), FS Blumm (Music For Lovers, Music Versus Time, 2010), Peter Broderick in Oliveray (Wonders, 2011), Ólafur Arnalds (Stare (10”), 2012) en diverse anderen. The Bells wordt in 2010 heruitgegeven door het prestigieuze label Erased Tapes om het uit de obscuurheid te halen. Maar of ze in die opzet geslaagd zijn weet ik niet, wel dat het album erna Felt (2011) het licht laat zien. Frahm weet hier van zijn ongemakken een deugd te maken en komt daarmee tot goede muziek. Hij speelt namelijk graag ’s nachts en om zijn buren te sparen heeft hij de pianosnaren met vilt (“felt”) bedekt. Daarmee maakt hij dan in feite fluistermuziek. Het geluid dat hierdoor ontstaat bevalt hem dusdanig goed dat hij er een heel album mee volspeelt. “Felt” slaat verder ook op “gevoel” en Frahm kruipt haast in zijn piano, raakt alles aan en creëert daarmee vooral een heel intieme, breekbare sfeer. Je krijgt vooral sfeer en niet zozeer virtuoos pianospel, hetgeen de man wel in de vingers heeft. Een album dat een wonderschone wereld schept, die vooral onder de koptelefoon tot z’n recht komt.
Zoals gezegd maakt hij van zijn beperkingen een deugd. Ditmaal heeft Frahm eerder dit jaar zijn linker duim gebroken, na een ongelukkige val uit zijn stapelbed in de studio. Met slechts negen vingers is hij toen tegen doktersadvies in muziek gaan maken, vooral ook om de tijd te doden. Dit levert het negen nummers tellende Screws op van 28 minuten, waarbij de albumtitel verwijst naar de 4 schroeven die hij in zijn duim heeft gekregen. Omdat hij de steun van zijn fans hartverwarmend vindt en 30 jaar is geworden, trakteert hij de luisteraar door dit album gratis aan te bieden als download (zie link beneden). Maar voor de echte liefhebber is deze ook gewoon op cd en lp verkrijgbaar. Wederom blinkt Frahm hier niet uit in magistraal pianowerk, maar schept hij vooral een heel bijzondere sfeer. Deze nachtelijke, verstilde ambiance zit vol tederheid en tot de verbeelding sprekende, zorgvuldig gedrapeerde klanken. Minimale pareltjes die je lekker laten wegdromen. Troostrijke muziek, die liefhebbers van geestverwanten als Dustin O’Halloran, Dakota Suite, Library Tapes en Peter Broderick zeker zal aanspreken. Een geweldige traktatie!
door Jan Willem Broek