[cd, White Paddy Mountain]
Het land van de rijzende zon is een uiterst gevarieerd land als het gaat om muziek. Of het nu gaat om verpletterende noise of pop, voor onze Westerse oren is er nog heel veel nieuws te halen. Er is gewoonweg heel veel en voor al veelzijdig talent. Daarom is het fijn via een label als White Paddy Mountain van artiest Chihei Hatakeyama eens op een nieuwe band als Neohachi gewezen te worden; je kunt natuurlijk ook niet alles zelf ontdekken. Nu ligt het voor de hand dat je bij een label van Chihei Hatakeyama een ambient of neoklassiek project verwacht, maar dat is de eerste verrassing. De in 2005 te Tokio opgerichte groep door Lily (Shigin zang) en Elly (synthesizers), later aangevuld met Tatsuhisa Yamamoto (drums), houdt zich met heel andere muziek bezig. Ze putten hun inspiratie uit de prog rock en krautrock, maar zoeken ook dikwijls de pop en elektro op. Shigin zang houdt in dat Chinese of Japanse gedichten gereciteerd worden in combinatie met een unieke melodie en sfeer. Vergelijkbaar zijn de tanka en haiku, die alleen weer aan andere regels gebonden zijn. Dit weten ze op fraaie wijze te incorporeren in hun muziek.
Na diverse mini’s komen ze nu met hun volwaardige debuut Lovecadio Hearn op de proppen. Hierop vormt die bijzondere zangvorm weer één van de hoogtepunten. Lily klinkt als een etherische droomvrouw en weet de aandacht naar zich toe te trekken. De muzikale omlijsting mag er echter ook wezen. Ze maken een dromerige kruisbestuiving van droompop, drones, ambient, krautrock en elektronica. De ene keer pakt dat uiterst sfeervol folky uit en op andere momenten meer psychedelisch, experimenteel of avant-gardistisch. Ze brengen in feite een bevreemdende mix van bekende sounds, hetgeen ze meteen onderscheidt van anderen. Een volslagen unieke sound die weet te beklijven. Denk aan een wonderlijke hybride van Cocteau Twins, Cornelius, Colleen, Wu Man, Múm en The Knife en je krijgt enigszins en indruk van deze ongrijpbare schoonheid. Een wonderlijk fenomeen!
door Jan Willem Broek