[cd, Rune Grammofon/Konkurrent]
Ik houd wel van analogieën. Eentje die je niet snel in intelligentietesten tegenkomt is: Circle staat tot Finland als The Mars Volta staat tot de VS en als Motorpsycho staat tot…juist Noorwegen. Dit komt natuurlijk omdat er geen logica meer komt kijken bij bands als deze. Laat ik daarbij aantekenen dat Motorpsycho veruit de meest verrassende en kwalitatief toch ook wel meest constante van dit drietal is. Deze Noorse groep uit Trondheim bestaat namelijk al bijna 24 jaar, maar weet als geen ander van koers te wijzigen zonder het kerngeluid schade aan te doen. Het is een rockband in hart en nieren, maar de uitkomst varieert nogal. Grilliger dan een grillplaat zijn ze. De ene keer koersen ze richting de psychedelische rock of progrock, dan weer richting jazz, krautrock, stonerrock en zelfs pop. Ja, of een caleidoscopisch geheel van dat alles. Het scheelt ook nog wel eens wie ze als gast uitnodigen. Maar hoe je het went of keert, helden zijn het!
Inmiddels zijn ze een belangrijk paradepaardje geworden op het prestigieuze, experimentele Noorse label Rune Grammofon, waar ze sinds 2008 aan hun tweede jeugd zijn begonnen. Ze brengen er de ene na de andere ambitieuze klassieker uit. Vorig jaar komen ze met de groots en meeslepende dubbel cd The Death Defying Unicorn in samenwerking met met jazztoetsenist en landgenoot Ståle Storløkken (onder meer uit Supersilent), een hoop strijkers en het Trondheim Jazz Orchestra. Eén van hun vele hoogtepunten.
Kernleden Kenneth Kapstad (drums), Hans Magnus Ryan (gitaar, zang) en Bent Sæther (bas, gitaar, zang) presenteren nu hun 16de reguliere album Still Life With Eggplant. Hierop hebben ze de Zweedse gitarist Reine Fiske (Elephant9, Dungen, The Amazing, Morte Macabre) aangetrokken, die meteen geïncorporeerd wordt alsof hij er altijd al bij was. Ze leggen hier een meeslepend rockgeluid aan de dag, dat zowel retro als hartstikke futuristisch is. De ene keer puur instrumentaal en op andere moment met emotioneel geladen zang. Regelmatig geven ze een behoorlijk melancholische draai aan de muziek. Het gaat verder zoals altijd alle kanten op, maar behoudt de koers op het innovatieve, experimentele vlak en weet je telkens te intrigeren en verrassen. Met slechts 5 composities brengen ze 45 minuten aan onnavolgbaar materiaal. Het is volslagen zinloos referenties aan te dragen, want de band schept hun eigen kaders. Maar voor enig houvast moet je denken aan een perfecte kruisbestuiving van The Mars Volta, Thin Lizzy, Queens Of The Stoneage, Guapo, Masters Of Reality, Love en Hawkwind. Een heerlijkheid, zelfs als je niet van aubergines houdt.
door Jan Willem Broek