[cd, Lefse/Konkurrent]
Tegenwoordig heb je een ware jungle aan jonge laptopartiesten. Probeer dan door de bomen het bos te zien en er de juiste uit te vissen. Daarvoor heb je dan weer labels, al zien die ook soms talent waar anderen het niet zien. Daarvoor heb je dan weer recensenten, al denk ik dat ze bij het debuutalbum Mowgli van Mister Lies het gruwelijk oneens zijn. Het is dan ook een album dat nog met veel ideeën zit en geen duidelijke lijn, maar de balans valt voor mij toch naar de goede kant uit.
Mister Lies is het alterego van de tegenwoordig in Chicago wonende, twintigjarige producer en multi-instrumentalist Nick Zanca. Hij is overigens vooral met de laptop in de weer om zijn composities te maken en vult dat aan met allerhande instrumenten, al dan niet met gasten. Hiermee maakt hij lekkere laidback creaties, die zich door diverse elektronische genres boren. Dit leidt vorig jaar al tot een aantal digitale epees en een 7”.
Dan zijn volledige debuut. Mowgli is natuurlijk de hoofdpersoon uit The Jungle Book (1894) van Rudyard Kipling. Het mensenkind dat door de wolven wordt grootgebracht heeft iedereen wel eens gezien of gelezen en waarschijnlijk in de Disney versie. Opvallend is dat Zanca als cover juist mensenhanden gebruikt die een welpje liefdevol omarmen. Je noemt jezelf niet voor niets Mister Lies. Nu brengt hij ook geen jungle, maar juist downtempo muziek. Nog altijd waait zijn muziek uiteen van dub, dubstep en garage tot triphop, ambient, IDM en leftfield elektronica. Op sommige momenten grijpt hij zelfs naar de jazz en soul, brengt hij vervormde zang ten gehore of laat hij een fout jaren tachtig synthesizermelodietje de revue passeren. In “Hounded” is zangeres Aleksa Palladino van Exitmusic te gast. Alle nummers zijn van hoog niveau en Zanca zit duidelijk barstensvol goede ideeën, maar is nog zoekende naar zijn eigen stijl. Althans zo lijkt het. Hij zit op een spannend snijvlak van kunst en kitsch, Kipling en Disney. De reden waarom dit album toch niet te versmaden is en waarom de balans goed uitvalt, is met name te danken aan de prachtig nachtelijke, licht mysterieuze en surreële sfeer, die als een rode draad door het album loopt. Dat maakt dat hij zich wel weet te onderscheiden. Je krijgt een bevreemde kruisbestuiving van Burial, Nicolas Jaar, Boards Of Canada, Sbtrkt, James Blake, The Weeknd en Massive Attack. Een lekker plaatje, plaatje want slechts 34 minuten, en een grote belofte voor de toekomst.
door Jan Willem Broek