Geen dag gemist!
Oké, februari is de kortste maand, maar ik ben er deze maand echt voor gegaan. De interesse voor het bijhouden van nieuwe muziek was na de teloorgang (of eigenlijk daarvoor al) een beetje weggeëbd, maar door de Track van de Dag is het helemaal terug. Het vereist weinig extra inspanning anders dan het luisteren van nieuwe muziek, dat maakt het grote verschil ten opzichte van het schrijven van een recensie of ander artikel.
De februari nummers zijn ook toegevoegd aan de Spotify-afspeellijst van 2019:
1 februari: Vltimas – Diabolus Est Sanguis
Supergroep alarm: Vltimas bestaat uit David Vincent (ex-Morbid Angel), Blasphemer (ex-Mayhem) en Flo Mounier (Cryptopsy). Resultaat is nogal Goatwhorig, maar dat is prima. Productie kan me minder bekoren, te veel compressie en die gitaarsound mag ronkender.
2 februari: Märvel – Powertrip
Een nieuwe favoriet covert een oude favoriet. Alsof ze het erom doen.
Het origineel blijf ik iets beter vinden, maar Märvels versie mag er zeker ook zijn. Ze geven er een eigen draai aan, zonder iets van de manische energie van het origineel te verliezen.
3 februari: Billy Eilish – Bury a Friend
Dus de Nederlandse jeugd is massaal goth anno 2019? Want je kan me zoveel vertellen Lowlands Festival, ‘bitterzoete droompop’ me reet, dit is goth AF. Het heeft dat ‘mars der gothen’ ritme waar Marilyn Manson zijn hele carrière op heeft gebaseerd en Eilishs voorkomen en enge kinderstemmetje lijken rechtstreeks gekopieerd van KJ Garside van Queen Adreena.
Maar goed, ik ben opgegroeid in de jaren tachtig en kan dus een goede gothpopsingle wel waarderen.
4 februari: Rezet – Treadmill to Hell
Duitse pogingen tot retro-metal stranden bij meestal op een te hoge kitschfactor, maar Rezet heeft die ekte, ekte lerenjekkiesheshervibe goed te pakken. Dat zie je ook terug in de Spotify-statistieken: naast Berlijn en Hamburg zitten de meeste luisteraars in Amerikaanse kennersbolwerken Santiago, Mexico Stad en São Paolo.
5 februari: Devil’s Gun – Tear Down the Wall
Devil’s Gun houdt van Accept en is niet bang dat te tonen.
Eerst had ik een andere track van Devil’s Gun geplaatst, maar daarbij ontdekte ik deze song en aangezien vanavond Trump zijn State of the Union geeft, leek die me gepaster.
6 februari: Hedvig Mollestad Trio – First Thing to Pop Is the Eye
Hedvig Mollestad Trio leerde ik kennen toen ik aan het inluisteren was voor Roadburn vorig jaar, maar ik heb ze er niet gezien. Ze hebben nu een fijne nieuwe plaat, Smells Funny.
7 februari: Darko x Riff Raff x Evante – Pour a 6
Ik geloof niet in guilty pleasures, maar dit komt toch wel behoorlijk dichtbij. En dat terwijl ik een hekel aan zowel codeïne als patserige horloges heb.
8 februari: Venom – Die Hard
9 februari: Metallica – Carpe Diem Baby
Ik houd meer van (proto) hard rock en psychedelische rock dan van metal, dus het is niet vreemd dat Load zo een beetje mijn favoriete Metallica-plaat is en ‘The Outlaw Torn’ mijn favoriete Metallica-nummer zonder meer.
Gelukkig zijn er steeds meer mensen die voorbij “Metallica = thrash metal” kunnen kijken; Load stijgt langzaam in achting, met ‘The Outlaw Torn’ als terechte uitblinker. Zo ook bijvoorbeeld weer in dit recente artikel op The Quietus.
Nu ‘The Outlaw Torn’ zijn plek krijgt, gooi ik me achter een ander favoriet: ‘Carpe Diem Baby’, met zijn geweldige slepende riff en zanglijn. Een lastigere missie, want het is een nummer van Reload. Load is al te lang (Metallica’s grootste kwaal) en Reload staat vol met overblijfsels die niet goed genoeg waren voor het hoofdalbum. De enige reden dat een topnummer als ‘Carpe Diem Baby’ op Reload terecht is gekomen, is waarschijnlijk om een reden te generen de plaat te kopen.
10 februari: Abdurehim Heyit – Hey Uyghurum
Trieste reden: Heyit is vermoord in een Chinees heropvoedingskamp.
(via ex-Sub Martijn Busink, die ook de track heeft uitgekozen, want in tegenstelling tot mij is hij waarschijnlijk wel bekend met het oeuvre van Heyit.)
Update: China zegt dat Heyit nog leeft en heeft een video vrijgegeven als bewijs. Wat onomstotelijk vaststaat is dat China een terreurcampagne tegen de Oeigoeren aan het voeren is.
11 februari: The Lumberjack Feedback – Therapy?
Je zou denken dat het een eerbetoon is aan de Noord-Ierse band, maar ik hoor het er niet direct in. Desondanks wel een vet nummer.
12 februari: Locust – Fuck These Days
In principe spreekt techno me wel aan, maar ik luister er in de praktijk nooit naar. Te lastig om bij te houden, zeker omdat er maar weinig op albums verschijnt. Daar hebben meer mensen last van en daarom heeft oud KM-collega René Passet nu een playlist gemaakt met nieuwe techno tracks. En de eerste track is meteen geweldig. Volgen dus!
13 februari: Wicked Lady – Run the Night
Wicked Lady is zo een verzamelaarsprotohardrockband. Gelukkig is alles gereissued en te streamen, zodat je toptrack als ‘Run the Night’ gewoon kan luisteren.
Dat geldt helaas (nog) niet voor het nog legendarischere Dark waarin zanger/gitarist Martin Weaver later zou opduiken. Maar cultklassieker Round the Edges (in bepaalde versies zo een 8.000 pond waard) staat wel op YouTube.
14 februari: Midnight – Lust Filth and Sleaze
Valentijnsdag, hè.
15 februari: Maggot Heart – Strange Women
Maggot Heart gaf een goed concert vorig jaar op Roadburn Festival. Ze hadden toen alleen een paar ep’s uit. Ik zag dat ze nu op Grauzone hebben gespeeld, waardoor ik me afvroeg of ze inmiddels een album uit hebben.
Dat blijkt het geval te zijn. Het is kort na Roadburn al uitgekomen. Dit is één van mijn favoriete nummers ervan.
16 februari: Lizzo – Cuz I Love You
Lizzo’s vorige single was strak gesneden funky electropop uit de Michael Jackson-school. Op ‘Cuz I Love You’ gaat ze voor de volle souldiva over een trap beat.
17 februari: Mara Balls – Ikävä Ikävää
Mijn favoriete Finstalige acts:
1. Sammal
2. Mara Balls
3. Uh…. Litmanen, whoho!
Maar goed, erg fijne Kyuss/Monster Magnet verering dit. En ook nog eens gezond, want met ‘Spaced Out Work Out’ video.
18 februari: Fontaines D.C. – Big
“My childhood was small, but I’m gonna be big.”
Duidelijk statement, in 1:45 efficiënt gebracht. Goede video ook.
Album Dogrel komt 12 april uit.
19 februari: Use Knife – For Helvede
Stef Heeren en Kwinten Mordijck gebruiken zo te horen dezelfde synthesizers als op de laatste twee platen van hun hoofdband Kiss the Anus Of A Black Cat, maar klinken toch duidelijk anders.
Ondanks de titel geen blackmetalinvloed. ‘For helvede’ is geen Noors, maar de Deense versie van ‘godverdomme!’, opgepikt uit Deense detectiveseries (Je spreekt het uit als ‘for hilve’ en ze roepen dat inderdaad vrij vaak.)
20 februari: Chai – Choose Go!
J-powerpop
21 februari: Cold Cave – Promised Land
There’s no resting for the wicked
Imagine how tired I am
I prayed for warmth and peace, but some winters never end
In California burning, old haunts and a new romance
In life we love, in death we dance
22 februari: Suicidal Tendencies – Lost Again
Got into a war with reality
That motherfucker it was waiting for me
And I lost again!
Niet ‘Institutionalized‘, ‘Subliminal‘ of ‘You Can’t Bring Me Down‘ is mijn favoriete Suicidal Tendencies-song, maar deze.
23 februari: De Sluwe Vos & Sjamsoedin – Never Know
Goede artiestennaam, De Sluwe Vos.
24 februari: Enforcer – Die for the Devil
Tijd niets gehoord van mijn favoriete retrometalband Enforcer, maar hier is dan de nieuwe single. Wat meer hair metal dan we van ze gewend zijn (ik hoor Def Leppard), maar op de goede manier: catchy, met veel koortjes en een grote drumsound, maar niet te glad.
Bonustrack: Muere por el Diablo
Er is ook een Spaanse versie! In de persrelease wordt er vreemd genoeg niets over gezegd. Dit soort metal is groot in Zuid-Amerika, dus misschien is er een land daar waar Enforcer enorm is en dit een potentiële radiohit is, maar waar er een quotum is aan Spaanstalige nummers dat gedraaid moet worden?
25 februari: Drenge – Prom Night
Ik moet wel aan mijn quotum overdramatische ballads komen. Met veel saxofoon voor die echte jarentachtig “huilen in je linnen pak achter het raam met regendruppels erop” vibe.
26 februari: LemON – Pid Oblaczkom
Gisteren zag ik Cold War, over de stormachtige relatie tussen twee leden van een Pools communistisch prestigeproject voor volksmuziek. (Naast volksmuziek ook veel jazz trouwens.)
De officiële soundtrack staat niet op Spotify, maar daar heeft wel iemand een playlist gemaakt, vaak wel met andere uitvoeringen dan in de film. Bijvoorbeeld van deze schitterende song.
27 februari: Talk Talk – Such a Shame
Op de avond van de 25e werd het al bekend, maar gistermiddag pas officieel bevestigd: Mark Hollis, de zanger van Talk Talk, is overleden.
Eerlijk gezegd heb ik me nooit verdiept in wat alom als mans meesterwerken worden beschouwd, Spirit of Eden en Laughing Stock. Die meer verstilde muziek spreekt me niet direct aan, maar ik sluit niet uit dat ik het zou waarderen als ik er de tijd voor zou nemen. Dat doe ik echter zelden; vandaar ook elke dag een andere Track van de Dag.
Maar vroege de synthhits vind ik geweldig. Vooral ‘Such a Shame’ is een meesterwerk van melancholie. Die titel alleen al: ‘Such a shame’. Inderdaad.
28 februari: De Raggende Manne – Still Blijven Zitten
Alles Kleeft, de nieuwe van De Raggende Manne is alles wat ik er van wil: hectische jazzcoreuitbarstingen met teksten over frustraties in het dagelijks leven, zonder melige skits of (pogingen tot) novelty hits.
Helaas werd onlangs bekend dat Bob Fosko ernstig ziek is (slokdarmkanker). Beste wensen voor hem, dat hij zich nog vele jaren mag ergeren aan geouwehoer en onbenulligheid.