Still going strong: ook deze maand geen dag gemist. Helaas was het wel een maand waarin veel muzikanten ons ontvielen: Keith Flint van The Prodigy, sessiedrumlegende-met-ondoorzichtige-discografie Hal Blaine, Andre Williams en Scott Walker. Dan heb ik Dick Dale nog overgeslagen, omdat ik die eigenlijk alleen ken van ‘Misirlou’ (wat wel een anthem is.)
Gelukkig ook veel toffe nieuwe muziek van Blomst tot ScHoolboy Q en van Rammstein tot Black Mountain. ‘Future Shade’ van laatstgenoemde is nog steeds mijn favoriete track van 2019 tot nog toe.
Hier is de bijgewerkte playlist:
1 maart: The Janitors – Trojan Ghost
The Janitors zijn zeg maar het Deense Zweedse antwoord op The Black Angels (Ik dacht dat ze Deens waren omdat ze ik ze ken via een Deens label). Alleen vind ik The Janitors leuker, omdat… uh, dat zal mijn Scandinavische muziekbias zijn? (Ze krautrocken misschien wat meer, geen fröbelpsychedelica?)
2 maart: Wheel in the Sky – Burn Babylon Burn
Een Zweedse band, net als gisteren. Maar waar The Janitors niet de echte swederocksound hebben, daar zijn Wheel in the Sky 100% den riktiga saken (Google translate losgelaten op ’the real thing’).
Hun plaat is uit 2018 en die heb ik oorspronkelijk gewoon gemist! Ik beloof dat ik vanaf nu mijn swederockgame niet meer gaat laten versloffen.
3 maart: Gesaffelstein & Pharrell Williams – Blast Off
Toen dit in de shuffle voorbij kwam dacht ik op het eerste gehoor dat het een nieuwe Chromeo track was. Maar het is het eerste in tijden waar Pharrell aan mee doet dat weer eens de moeite waard is. Vooral na de break is het zoals ik het graag mag horen.
4 maart: Vltimas – Monolilith
De vorige Vltimas-track die ik postte vond ik “Goatwhore-y”. Deze doet meer denken aan wat gitarist Rune Eriksen voor Mayhem schreef op Chimera. En ook dat is prima.
5 maart: The Prodigy – Poison
The Quietus: Off the first two albums which are the singles that you are most proud of and why?
Keith: I think ‘Poison’ is definitely one.
Liam: Yeah, I’d say ‘Poison’. It came out at the time when everyone was getting into fast beats. Things were getting faster and faster and we were flipping it back and dropping it right back down to a hip hop tempo. It still had the heaviness and the toughness though.
6 maart: Snowy Dunes – Let’s Save Dreams
Als je wilt weten waarom dat nieuwe Game of Thrones boek er nog steeds niet is, dan kun je het hier zien: George RR Martin was te druk met orgel spelen in een Zweedse psychrockband.
7 maart: Wiley x Sean Paul x Stefflon Don x Idris Elba – Boasty
Eerlijk gezegd was zelfs ik een beetje uitgekeken op Zweedse psychedelische rock, dus vandaag wilde ik eens iets heel anders.
Gelukkig bleek er een nieuwe track van favoriet Wiley. Alleen zit die er zelf nauwelijks in; het is zelfs de running gag van de video. Maar dat kan niemand iets schelen, want IDRIS ELBA RAPT! Hij is niet meteen de nieuwe Wiley, maar hij valt niet uit de toon en “I write for myself, no ghosty”.
8 maart: Black Mountain – Future Shade
Na het uitstapje van gisteren, vandaag weer gewoon psychedelische rock. En wat voor psychedelische rock; Black Mountains ‘Future Shade’ is mijn favoriete song van 2019 tot nog toe.
Amber Webber is overigens met stille trom vertrokken en vervangen door Rachel Fannan (Sleepy Sun). Wat aan de ene kant niet vreemd is, want Webber leek zich al nooit echt thuis te voelen op een podium, maar aan de andere kant is het wel apart dat je de vervanging van een zangeres van het kaliber van Webber een beetje onder het tapijt veegt.
Maar goed, voor in ieder geval deze song maakt het dus niet uit. Hopelijk geldt dat ook voor het hele album.
9 maart: American Sharks – Spare the Rod
American Sharks doet er erg lang over genoeg subtweeminutenprotohardrockers te schrijven voor een album; het mijn eindejaarslijst halende debuut is alweer van 2013. Maar 17 mei komt dan eindelijk opvolger 11:11 uit. Op basis van ‘Spare the Rod’ zou dat ook zomaar weer een jaarlijstplaat kunnen zijn.
10 maart: De Raggende Manne – Aanvliegen
SMART geformuleerde track van De Raggende High Potentials. Er wordt hier een stip aan de horizon gezet, maar wel één die goed in de KPI’s gevangen kan worden door meetbare deliveries.
11 maart: W.A.S.P. – Wild Child
#bringbackglam (Oké, W.A.S.P. bestaat nog gewoon en de recente output was eigenlijk best te doen, maar hé, het is geen ‘Wild Child’ of ‘L.O.V.E. Machine’ (vooral ‘L.O.V.E. Machine niet vergeten!), hè, dus toch gewoon #bringbackglam, ja toch?)
12 maart: Blood Ceremony – Lolly Willows
13 maart: Paul Revere & the Raiders – Kicks
Om niet de zoveelste te zijn die het overlijden van Hal Blaine gedenkt met ‘Be My Baby’ of ‘Good Vibrations’, ging ik op zoek naar een andere track, maar het blijkt voor een sessiemuzikant als Blaine lastig betrouwbare informatie te vinden. Eerst wilde ik ‘Return to Sender’ kiezen, maar die track wordt ook toegeschreven aan Elvis’ vaste drummer DJ Fontana. De Telegraaf noemt het nummer zelfs in de IMs voor beide drummers (Fontana, Blaine)!
Volgens The Guardian drumde Blaine op ‘Kicks’ van Paul Revere & The Raiders. Lijkt me een betrouwbare bron en omdat ik het een ondergewaardeerde band vind, kies ik daarvoor. Ik houd vooral van die van minachting druipende jarenzestigzang van Mark Lindsay (“so guuuuuurlllllll, you better think twice”)
[…]
Aaarghhh! Nu kom ik op de Twitter van Mark Lindsay en die zegt dat Blaine NIET op ‘Kicks’ speelde. Dat was Mark ‘Smitty’ Smith.
Nou ben ik het zat.
Track van de Dag: Paul Revere & The Raiders – Kicks, ter nagedachtenis aan Hal Blaine en zijn onnavolgbare discografie.
14 maart: Magic Circle – Departed Souls
Klassieke doom uit Boston in Black Sabbath/Pentagram-stijl. Met liedjes en een zanger dus, en niet van die laaggestemde, vormloze blubber of klatergoudkitsch ‘epische’ doom die het genre een slechte naam geven. (Verder zijn ze zo old school dat ze niet aan internet doen.)
Album komt de 29e uit.
15 maart: X Raiders – Fleshwolf
Bonuspunten voor het totaal uit het niets komende couplet in het Duits.
16 maart: Donnie x WiWa – Barry Hayze
17 maart: Cy Dune – Desert 3
In 2013 heb ik een paar keer naar Cy Dunes No Recognize EP geluisterd. Daarna was ik hem eerlijk gezegd vergeten, maar daarom dook nu wel deze track op in mijn Spotify Release Radar en die is een must voor wie net als ik gek is op totaal ontsporende garagerockgitaarsolo’s. Ik neig naar “Captain Beefheart meets Jack White” als omschrijving, maar ik ben er nog niet helemaal uit of dat de lading dekt.
18 maart: Blomst – Mine Hender Brenner
Als losse tracks deden de nieuwe nummers van Blomst het niet echt voor me, maar in de context van het nieuwe album Blomst IL werken ze prima. De band blijkt echt een stap vooruit gezet te hebben. Ze hebben nu een wat afwisselender geluid en zijn een volwaardige Noorse tegenhanger van Paramore, met een hoofdrol voor Ida Dorthea Horpestad als omlaaggestemde Hayley Williams.
Op FB zijn jammer genoeg alleen nog maar optredens in eigen land gepland. Ze moeten ook wat dat betreft wat ambitieuzer worden en de fjorden uit varen. Blackmetalbands en K-pop hebben al bewezen dat de taal geen probleem hoeft te zijn.
19 maart: Andre Williams & Green Hornet – I Don’t Know Why
Andre Williams is overleden. Tegen de klippen op toch nog 82 geworden. Ooit ontdekt toen The Jon Spencer Blues Explosion hem als voorprogramma had meegenomen en daarna een flink aantal keren live gezien. Dat was altijd goed, wat gezien ’s mans alcohol- en drugsinname een wonder mag heten. Wie meer wil weten, leest het verhaal dat Helmut Boeijen schreef over de reportage die hij voor Lola da Music over de man maakte. https://vliegopdemuur.wordpress.com/…/andre-williams-i-lik…/ (en hé, VPRO, waar blijft de opvolger van Onrust/Lola da Musica?)
De Groningse garagerockers Green Hornet waren ooit Williams’ begeleidingsband. Een keuze waar ze heel snel spijt van kregen, maar die uiteindelijk een prima liveplaat in Vera opleverde, met dit sterke nieuwe nummer, waarin Williams in de introductie nog even uitlegt waar de meningsverschillen zaten: “This is another very special song that The Green Hornet and myself wrote on the bus while we was on this fantaaaaastic tour. So, we had to come up with something, since there was no girls on the bus. Because, drugs and girls, we don’t allow on our bus.”
20 maart: ScHoolboy Q – Numb Numb Juice
Ik besefte niet hoe erg ik ScHoolboy Q miste tot hij dit nieuwe nummer dropte.
21 maart: Billy Eilish – You Should See Me in a Crown
Sterke nieuwe single van de mumblerapgothpopprinses.
22 maart: Lizzo x Missy Elliott – Tempo
Slow songs, they for skinny hoes
Can’t move all of this here to one of those
I’m a thicc bitch, I need tempo
23 maart: Altın Gün – Süpürgesi Yoncadan
Dank aan Arif voor de tip, hoewel hij het zelf niet zo een geweldig nummer vindt.
24 maart: Strand of Oaks – Visions
25 maart: The Walker Brothers – The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore
Scott Walker is overleden. Geweldig wat die man allemaal heeft gedaan: altijd zijn eigen weg gekozen, altijd zich artistiek blijven vernieuwen. Jammer dat ik helemaal niets met die meest recente muziek kan. Maar hij had hoe dan ook een geweldige stem en dit nummer blijft een evergreen.
26 maart: Obsidian Sea – The Birth of Fear
Volgens mij de eerste Bulgaarse band die ik ken. Toch één van de leuke dingen van metal, dat de bands overal vandaan komen.
27 maart: Bad Religion – Do the Paranoid Style
Bad Religion heeft maar één liedje, maar dit is wel een lekker snelle en opzwepende versie van dat liedje.
28 maart: Cherlene – Gypsy Woman
Momenteel ben ik de animatieserie Archer aan het bingewatchen op Netflix. Mijn favoriete karakter is de lijmsnuiver, wurgseksfan, babyhater, pyromaan, multimiljonair, naamwisselaar en secretaresse Cheryl Tunt.
In seizoen 5 begint ze een carrière als countryzangeres onder de naam Charlene. Er is zelfs een echte Cherlene plaat uitgebracht, met originele nummers gezongen door Jessy Lynn Martens, met covers en nieuwe nummers geschreven door Kevn Kinney van Drivin N Cryin. Van die originele nummers zijn ’40 Miles of Mountain Road’ en ‘Gypsy Woman’ mijn favorieten.
Cherlene riep in de serie om de vijf minuten “Outlaw country!”, maar volgens mij is dat niet helemaal het genre dat ze speelt.
29 maart: Rammstein – Deutschland
Deutschland – deine Liebe
Ist Fluch und Segen
Deutschland – meine Liebe
Kann ich dir nicht geben
Rammstein is zo band waarvan ik niet echt fan ben, maar die af en toe een enorme uitschieter van een single maken. Nieuwe song ‘Deutschland’ is zo een uitschieter: een Sister of Mercy-iaanse vleermuisdiscovloervuller met shredgitaar.
De boodschap wordt met de de band kenmerkende slimme domheid gebracht. Het gaat misschien soms over het randje van de goede smaak, maar zo bereikt Rammstein wel alle kikkercartoon edgelord shitpostpubers.
30 maart: Lé Betre – Shades of Grey
Weer eens een spotify-algoritmeontdekking. Bij het zien van de bandnaam dacht ik: “Gelukkig eens een keer niet uit Zweden.”
Maar ze komen dus wel weer uit Zweden…
31 maart: Ty Segall – The Crawler
Weer zo een artiest die ik in het algemeen niet zo trek – Ty Segall maakt me te veel van die slacker shoegaze garagepunk waar ik helemaal niets mee kan – maar die af en toe een uitschieter naar boven vanjewelste heeft. Deze versie van ‘The Crawler’ is van een nieuwe liveplaat en ik vind hem beter dan de studioversie van het Manipulator album, hoewel die ook goed is.