Bas wilde graag dat ik net als Omar ook een top honderd van de noughties zou maken. Nou heb ik een beetje een ambivalente houding ten opzichte van lijstjes: ik ben er gek op als globaal overzicht, maar ik heb een schijthekel aan geneuzel over dat plaat A toch eigenlijk boven plaat B moet staan. Ik ben zeg maar meer voor het eindrapport met de G’s, V’s en de O’s in plaats van één met de 6,3-en en 8,6-en. Ook vond ik honderd platen te veel werk; ik zou gaan voor 25. Maar toen ik de cd’s uit de kast had getrokken, bleken het er toch ongeveer 50 te zijn, dus heb ik er dat getal maar van gemaakt. Ik heb er een volgorde in aangebracht, maar daar moet je met niet op afrekenen.
De lijst overziend is het vooral weer een ‘liedjes met gitaren’ collectie geworden. Verwacht weinig extreme metal, weinig experiment, weinig elektronica en veel drie – of liever nog: tweeëneenhalve – minuut meezingers. Er staan negen platen in de lijst uit 2001 en acht uit 2002 en 2005. Uit 2003 maar drie en uit 2008 zelfs maar één. Dat komt omdat 2008 geen topjaar was, maar ook omdat ik vrij conservatief ben; het duurt vrij lang voor een ik een plaat tot klassieker durf uit te roepen. Daarom staat er ook nog helemaal niets uit 2009 in de lijst.
Therapy? – Never Apologize Never Explain (Spitfire, 2004)
Een tweede Troublegum gaan ze niet meer maken. Maar de Noord-Ieren gaan stug door met in steeds kleiner wordend zalen steeds weer ‘Screamager’ en ‘Diane’ spelen. Voorspelbaar genoeg allemaal, maar toen was er in 2004 ineens Never Apologise Never Explain. Helemaal niet uitgeblust, maar gewoon weer bijtend sarcasme in fuzzbaslijnen. Andy Cairns mept keihard terug: “It could be worse, I could be you.”Darkthrone – The Cult Is Alive (Peaceville, 2006)
Er waren al wat inleidende beschietingen geweest, maar dit is het album waarop Fenriz en Nocturno Culto openlijk de blackmetalorthodoxie de rug toekeerden voor een meer losse benadering. Punk en thrash in de muziek, humor in de teksten. Wat bleef is de gruizige sound – dit is geen garage, dit is een gammele hut ergens op een desolate Noorse rots – en de riffs die voortkomen uit een leven gewijd aan een studie naar de essentie van de metal.Daft Punk – Human After All (Virgin, 2005)
Geen favoriet onder Daft Punkfans, maar ik hou niet van zweverigheid in muziek en dat is net het element dat de Franse Power Rangers hebben weggelaten op deze plaat. Alleen de rauwe grooves bleven nog over. Voor die grooves gingen ze ten rade bij de meesters, getuige ook de halve Black Sabbathcover ‘Brainwasher’. Daft Punk deed zo niet alleen mij een plezier, maar de hele elektronische muziek. Die was namelijk op een ontzettend nare manier aan het verproggen en versikstrijken. Ware visionairen – en dat zijn de garçons van Daft Punk – zien zo iets aankomen en verlaten het schip voordat de rest van de passagiers ook maar het besef heeft dat het aan het zinken is.Justin Timberlake – Futuresex/Lovesounds (Zomba, 2006)
In de jaren nul versplinterde alles, iedereen kroop in zijn eigen niche. Bepalende popplaten à la Thriller zijn er daarom eigenlijk niet. Twee platen komen in de buurt: Survivor van Destiny’s Child en Futuresex/Lovesounds van Justin Timberlake. De singles van F/L zitten in het geheugen gegrift en de nummers springen er nog steeds meteen in positieve zin uit als ze voorbij komen in het fitnesscentrum of kledingzaak. Dat ligt niet zozeer aan Timberlake. Dienst verdienste is vooral dat hij voor iedereen aanvaardbaar is, een soort ongevaarlijke allemansvriend. Het zijn producers Timbaland en Danja die hier hun beste werk hebben afgeleverd. Futuristisch, maar toch meteen pakkend, hitsig, maar toch radiovriendelijk. Oh en dat mag ook wel eens gezegd worden in het mp3-tijdperk: de hoes is schitterend.
Queens of the Stone Age – Songs for the Deaf (Interscope, 2002)
Overgewaardeerd bij uitkomen, markeert Songs for the Deaf nu toch vooral het begin een periode waarin Josh Homme zwalkend het robot rock concept van de eerste twee albums probeerde uit te bouwen. De plaat is te lang, met veel nummers die er beter af hadden kunnen worden gelaten en de hoorspelen tussen de nummers door zijn simpelweg irritant. Maar single ‘No One Knows’ is zo sterk dat die dat allemaal compenseert. En dan is er nog een handvol van dat soort tracks.Madrugada – Grit (Virgin, 2002)
Madrugada was na twee albums wel een beetje uitgezwijmeld, dus werd het voor plaat drie over een andere boeg gegooid, getuige ook de albumtitel. Romantisch met een hoofdletter bleven de Noren wel, dus schreven ze het beste nummer uit hun carrière over ‘Bloodshot Adult Commitment’. Een perfecte symbiose van Neu! en The Stooges. Ook ‘Seven Seconds’ is nog steeds een favoriete in huize Ter Haar. Maar zoals het gaat bij platen waarbij bands nieuwe ideeën uitproberen: niet alles werkt en de plaat is meer een rommelige collecties liedjes dan een album. Eigenlijk net als bij Songs for the Deaf dus.Skambankt – Skambankt (DogJob, 2004)
Op Roskilde 2005 zag ik een aantal in het zwart gehulde ultralinkse hardrockcommando’s 20.000 man dusdanig opzwepen dat ze bijna richting Kopenhagen trokken om de volksrepubliek Denemarken uit te roepen. De bassist sloeg zijn instrument al na twee nummer kapot. Het ging om het Noorse Skambankt (“tot moes gebeukt”), een hobbyproject van een lid van het (in Nederland) bekendere Kaizers Orchestra. Op hun debuutalbum klinken ze net zo agressief revolutionair als die avond in Denemarken. Skambankt is het beste van AC/DC en Motörhead gekoppeld aan titels als ‘Desertør!’, ‘Politistat!’, ‘Kapitalens Spel!’ en (de superhit) ‘Me Sa Nei!’.The Hives – Veni Vidi Vicious (Burning Heart, 2000)
In 2000 waren ze even iedereens new favourite band: The Hives. Ze brachten bijna vergeten showelementen uit de jaren vijftig en zestig terug naar de mainstream: mystificaties, zwarte pakken en natuurlijk vooral flink opscheppen over eigen kunnen. Dat lukte ze omdat die showelementen ter ondersteuning dienden van geweldige, alles omver blazende punk ‘n’ roll. Het openingsnummer heet niet voor niets. The Hives declare guerre nucleaire.Gluecifer – Basement Apes (SPV, 2002)
Ze begonnen punk ‘n’ roll, maar door het vervangen van de ritmesectie door een veel betere (vooral drummer Danny Young was een monster), meer opnamebudget en veel touren, was Gluecifer bij Basement Apes op het punt aangeland waarop ze technisch meer interessante en gevarieerde hardrock konden maken, Dat lukt ze hier al heel goed zonder dat het te prog of te glad wordt, maar het bleek nog beter te kunnen.Franz Ferdinand – Franz Ferdinand (Domino, 2004)
Een heel goede plaat met rampzalige gevolgen. Want zoals het slecht imiteren van Faith No More leidde tot nü-metal, zo leidde het slecht imiteren van Franz Ferdinand tot vreselijke huppelindierock. Maar goed, je kan Franz Ferdinand niet kwalijk nemen dat de navolgers geen nummers als ‘This Fire’ of ‘Darts of Pleasure’ kunnen schrijven. Wat je ze wel kwalijk kan nemen is dat ze ooit interviews zijn gaan geven. Toen ik ze voor het eerst zag, leken het me op basis van uiterlijk en uitstraling Young Conservatives met de bijbehorende excentrieke seksuele voorkeuren, die het dienstmeisje rücksichtlos zouden ontslaan als hun thee een graad Fahrenheit te koud was. Bleken het linksige kunsttypes uit nota bene Schotland te zijn. Saaaai!