Het Amerikaanse label Lost Tribe Sound weet eigenzinnige, avontuurlijke en fraaie muziek altijd te combineren met echt schitterende artwork. De output bestaat uit folk, drones, neoklassiek, filmmuziek, postrock, veldopnames, minimal music of een combinatie van die genres. Het label, dat door muzikant Ryan Keane (Tokyo Bloodworm) in 2011 is opgericht, brengt naast reguliere en digitale albums ook series waarop je jezelf kunt abonneren (al zijn ze dikwijls ook nog los verkrijgbaar). Deze series zijn meestal in verschillende versies te verkrijgen, van enkel cd’s met digitale extra releases tot enkel lp’s met digitale extra’s en soms dat alles gecombineerd. Je zal niet vreemd opkijken dat ik me beperk tot enkel de cd’s, waarbij ik totaal niks tekort kom.
Om nog maar eens terug te blikken op wat geweest is:
-“Leave Me Sessions” (2014/15) van William Ryan Fritch, dat 9 albums omvat.
-“Prelude To The Decline” (2017) met 7 cd’s.
-“We Stayed The Path That Fell To Shadow” (2018) dat 5 schijven rijk is.
-“Built Upon A Fearful Void” (2020/21), bestaande uit 16 cd’s.
-“Salt And Gravity” (2021/2022), met in totaal 8 cd’s
Inmiddels is er een nieuwe serie van start gegaan: Maps To Where The Poison Grows, dat uit maar liefst 11 cd’s bestaat. De eerste 4 zijn inmiddels gearriveerd en ik zal ze hieronder op catalogusnummer (LTS-075, LTS-076, LTS-077 en LTS-078) recenseren, ofwel Kaya North, Drawing Virtual Gardens, Claire Deak en From The Mouth Of The Sun. Volgend jaar volgt deel twee.
Kaya North – Myths (cd)
De Amerikaanse multi-instrumentalist Caleb R.K. Williams houdt er behoorlijk wat projecten en aliassen op na, die zich meestal in de duisternis afspelen en via zijn eigen The Eagle Stone Collective label een weg naar buiten weten te banen. Dat lijkt dan vanuit Frankrijk te gebeuren, maar heel veel kan ik er ook niet over vinden. Zijn nieuwste album Myths als Kaya North, is er ook weer één die het daglicht niet verdraagt. Hij brengt hier in ruim 41 minuten 7 tracks, die ergens uitkomen tussen dark ambient, drones en tribale klanken. Achter de kalme muziek zit een enorme kracht en boosheid verscholen, die een reactie lijkt te zijn op alles wat er mis is in de wereld en niet in de laatste plaats de natuur. Er voltrekt zich een soort indrukwekkende nachtmerrie terwijl je nog wakker bent. Het is rauw, urgent en bij de strot grijpend. Een ijzersterke opener van deze nieuwe serie!
Drawing Virtual Gardens – 22:22 (cd)
Drawing Virtual Gardens is het soloproject van de in België woonachtige Amerikaan David Gutman, die met de Italiaan Giovanni La Place al ruim 12 jaar ook de groep Tropic Of Coldness vormt. Hij is nu terug met het album 22:22. Het getal heeft meerdere betekenissen, naast gewoon 22 minuten na tien uur ’s avonds en waar Gutman net als velen net dan op hun horloge kijken, is het ook het engelengetal dat aantoont dat je vertrouwen in de toekomst mag hebben en dat dingen goed komen. En het is de tweede in de reeks van 11 albums in deze serie, maar dat is misschien wat ver gezocht. Nu bestaat dit album, dat 6 nummers telt en bijna 36 minuten lang is, uit een mengelmoes van ambient, drones, “fourth world” muziek, neoklassiek, dark jazz en subtiele experimenten, die zich ergens tussen de dromende en wakende staat bevinden. Je wordt enerzijds uit de realiteit genomen, maar op zachte wijze ook met de neus op de meer donkere kanten van het bestaan gedrukt. Er zitten van die lieflijke details in, die wel aan The Boats, Tape of Seaman & The Tattered Sail doen denken, maar ook meer duistere en tot de verbeelding sprekende ambient die associaties oproepen met Federico Mosconi, Giulio Aldinucci, Loscil en Tim Hecker. Tot nu toe lijkt dit de meest duistere, maar tevens één van de meest intrigerende series te worden. Wat een donkere weelde!
Claire Deak – Sotto Voce (cd)
In 2020 maakte de Australische componiste en multi-instrumentalist Claire Deak al diepe indruk met et album The Old Capital, dat ze samen met Tony Dupé heeft gemaakt. Daarnaast heeft Deak het grootste deel van haar muziek voor anderen gemaakt, voor film-, televisie- en theaterproducties tot aan bandleden en songwriters die behoefte hadden aan kleurrijke arrangementen. Tevens geeft ze les in compositie en geluid. Nu is ze terug met haar solodebuut Sotto Voce, waarop ze gebruik heeft gemaakt van historische sporen van vroege barokcomponisten Francesca Caccini (1587-1645) en Barbara Strozzi (161 -1677). Deak brengt zelf met zang, harp, orgel, piano accordeon, piano, vibrafoon, bandura, klokkenspel, mandoline, salongitaar, klarinet, basblokfluit, handbellen, cimbalen, organel, transducers en tapemanipulatie een vracht aan instrumenten. Ze krijgt toch nog hulp van Lizzy Welsh (Barokke viool, viola d’amore, treble viola da gamba), Judith Hamman (moderne cello), Edwina Cordingley (Barokke cello), Lucy Adlington (luit) en ook Tony Dupé (moderne viool, altviool, cello, contrabas). In totaal heeft ze 8 composities gecreëerd, die op een experimentele wijze ergens tussen ambient, drones, Barokke muziek en neoklassiek uitkomt. Het levert een duister, filmisch, droefgeestig en bovenal narcotiserend geheel op. Het is een muzikale geschiedenisles bezien door de ogen van nu, die ze zelf van een zinnenstrelende hedendaagse soundtrack voorziet.
From The Mouth Of The Sun – Valley Of The Hummingbirds (cd)
En dan is er weer eens een nieuwe van From The Mouth Of The Sun, dat het langlopende project is van de Zweedse elektronicaspecialist Dag Rosenqvist (Jasper TX, The Silene Set, De La Mancha) en de Amerikaanse cellist Aaron Martin (Black Vines, The Cloisters). Ze brengen doorgaans originele combinaties van neoklassiek, ambient, glitch, film- en experimentele muziek, hetgeen altijd bijzonder mooi uitpakt. Ook hun nieuwe album Valley Of The Hummingbirds sluit daar wel weer op aan, zij het dat net iets anders tot stand is gekomen. De muziek is namelijk geschreven voor de gelijknamige dansvoorstelling van de Griekse choreografen Danae & Dionysios. De optredens vonden plaats in het Staatstheater Braunschweig in het voorjaar van 2022. Aaron Martin en Dag Rosenqvist hebben erna veel tijd besteed aan het aanpassen van deze lange werken, waarbij ze het meer benaderden als een echte albumrelease. Ze presenteren hier nu driw stukken van respectievelijk 20 en tweemaal bijna 10 minuten lang. De muziek wordt bedachtzaam opgebouwd om telkens naar een climax te werken, waarbij het theatrale aspect ook wel een beetje in terug te horen is. Het is een heerlijk droefgeestig, maar ook expressief, diep emotioneel en werkelijk wonderschoon album geworden. En net als de bovenstaande albums weer voorzien van praachtige artwork!